Page 48 - รวมเล่ม บทที่ 1-252 Ebook
P. 48
24
ให ้ผู้ป่ วยหายต ้องตั้งจิตว่าเป็น *บทเรียน#21
การปฏิสัมพันธ์กับผู้ป่ วยอย่าง ===========
แผ่วเบาที่สุดว่าเป็นเพียงการ "ความรู้ ความเข ้าใจเรื่องพลัง
ถ่ายทอดจิต ถ่ายทอดธรรม จิตว่าง
คือความว่างฯแก่เชื้อกรรม ในการบําบัดรักษาโรค/ มี 5
มิใช่การรักษาแล ้ว"อยาก"ให ้ ส่วน"
ผู้ป่ วยหายจึงมีวลีที่ว่า "การ ++++++++++++++++
ปฏิบัติธรรมคือการมิได ้ปฏิบัติ #ส่วนที่1
สิ่งใดเลย" "การปฏิวัติการรักษาอาการ
เจ็บป่ วย
"การมิได ้ปฏิบัติสิ่งใดเลย แนวใหม่ ด ้วยพลังจิตว่าง"
นั่นแหละ เป็นธรรมอยู่ในตัว" แปลว่าการรู้เท่าทันว่า
(คือธรรมความว่างมีอยู่ในตัว ทุกอย่างเป็นมายา
อยู่แล ้ว เพียงแต่ลืมตา(ใน) ไม่มีตัวตนอยู่จริง
ให ้เห็นเสียหน่อยไม่ได ้เชียว ทั้งผู้รักษา คนไข ้
หรือ)เช่นเดียวกัน "การรักษา และเชื้อโรค
คือมิได ้รักษา"แต่เป็นการ
ถ่ายทอดจิตว่าง เมื่อรู้เท่าทันตามความจริง
แม ้กระนั้น ต ้องตบท ้ายว่า ว่ารูปนามทุกสิ่งเป็นมายา
"การถ่ายทอดจิต" นั้น หมายถึงไม่มีตัวตนอยู่จริง
ก็มิได ้เป็นจริงเป็นจังอะไรเลย จึงถือว่า ไม่ว่าโรคหนักเบา
(หมายถึงเป็นเพียงการ แค่ไหน ก็ถือว่าเท่าเทียมกัน
ถ่ายทอดจิตหรือธรรม ในค่าแห่งความเป็นมายา
ความว่างให ้โดยแว็บเดียว เราจึงไม่ให ้ความสําคัญกับ
อย่างแผ่วเบาที่สุด เชื้อโรคเชื้อกรรมที่เป็นมายา
อย่างไม่มีกิเลสหรือเรียกว่า"
อย่างเสียไม่ได ้"หรือเรียกว่า ไม่ว่าจะเป็นโรคร ้ายแรง
การแสดงเจตนาอย่างแผ่วเบา ซับซ ้ อนแค่ไหน คุณก็แค่มายา
ที่สุด เท่าที่พอจะทําได ้ ใน เมื่อมายาถูกรู้ทันว่าเป็นของ
กรอบแห่งภาวะความว่างนั้น) หลอกๆก็ไม่อาจทนฝืนแสดง
เมื่อนั้น การสลายเชื้อกรรม ความหลอกๆต่อไปได ้
จึงจะมีผลเต็มที่ ในเมื่อ
ปราศจากความ"อยาก" ก็ย่อมสูญสลายไปเป็นปลิดทิ้ง
