Page 55 - เรียงความส่งครู
P. 55
54 เรียงความ...ส่งครู หนังสือที่ระลึกงานเกษียณอายุราชการแม่ครูสุพิศ พิริยะพันธุ์สกุล
โจโจ้ซัง ขะไจ๋เวยๆ...
ถ้ำนึกถึงแม่ครูสุพิศก็จะนึกถึงตอนประมำณชั้น ป.4 เด็ก ๆ 10คนในห้อง ชำย 5
หญิง 5 ได้แสดงงำนโรงเรียน (จ ำไม่ได้ว่ำงำนวันอะไร) เป็นกำรเต้นประกอบเพลงโจ
โจ้ซัง ทุกคนจะใส่ชุดกิโมโน และมีร่มแบบญี่ปุ่นเป็นอุปกรณ์ เต้นเป็นคู่ชำยหญิง
และมี ด.ญ.นฤมล ได้รับบทเป็นโจโจ้ซัง นั่งคุกเข่ำแบบหญิงญี่ปุ่น พร้อมมีดดำบวำง
ข้ำง ๆ ตัว ด้ำนหน้ำเวที ข้ำงหลังก็จะมีน้อง ๆ 5คู่ เต้นหมุนร่มประกอบเพลงไป
พอเพลงถึงท่อนสุดท้ำย "โจโจ้ซังดอกฟ้ำจึงฮำรำคีรี เพื่อชำตินี้ขอมีรักเดียว" โจโจ้ซัง
ก็เอำมีดคว้ำนท้องตัวเองตำย ฟุบอยู่หน้ำเวที เพลงจบน้อง ๆ ก็ทยอยลงเวทีด้ำนหลัง
แต่...โจโจ้ซังไม่ลุกขึ้นเดินตำมน้อง ๆ ยังคงฟุบอยู่เหมือนเดิม คุณครูสุพิศผู้ควบคุม
และดูกำรแสดงอยู่ข้ำง ๆ เวที จึงเรียก "นฤมล ขะไจ๋เวยๆๆๆ" ด.ญ.นฤมล ก็ไม่ได้ยิน
จนคุณครูสุพิศต้องเอำมือตบพื้นเวทีเบำ ๆ พร้อมกับเรียก "นฤมล ขะไจ๋เวยๆ"
ทุกคนต่ำงลุ้นว่ำนำงจะได้ยินมั้ย และแล้วนำงก็งัวเงียลุกขึ้น แล้วเดินลงเวที
ท่ำมกลำงเสียหัวเรำะของทุก ๆ คน… นี่คือเสี้ยวหนึ่งของควำมทรงจ ำที่มีแม่ครูสุพิศ
ร่วมอยู่ในเหตุกำรณ์ ถ้ำไม่มีแม่ครูก็คงไม่มีเด็กหญิงโจโจ้ซังและน้องสำวอย่ำงเช่น
ทุกวันนี้
... และทุกครั้งที่คิดถึง หรือได้ยินชื่อแม่ครูสุพิศ ก็จะนึกถึงกำรวำงตัวที่ดีน่ำเคำรพ
กำรวำงตัวเป็นกลำงระหว่ำงเพื่อนครูร่วมโรงเรียน และก็ทุกครั้งที่หมู่บ้ำนเรำมีงำนไม่
ว่ำงำนมงคลหรืออัปมงคลก็จะเห็นแม่ครูไปร่วมงำนตลอด ที่จ ำได้ไม่ลืมก็คืองำนศพ
อุ้ยหม่อนแก้ว ตอนที่ไปถึงบ้ำนอุ้ย ขึ้นไปตี้ห้องนอนอุ้ยหม่อน แม่ครูสุพิศนั่งอยู่ในห้อง
นั้นก่อนแล้ว รู้สึกซึ้งใจมำกที่ครูใส่ใจกับคนในหมู่บ้ำนเรำ เป็นภำพที่ไม่เคยลืมเลยเจ้ำ
ฮักแม่ครูเน้อเจ้ำ ด.ญ. ขวัญเรือน ศรีวรรณ
