Page 50 - เรียงความส่งครู
P. 50
เรียงความ...ส่งครู หนังสือที่ระลึกงานเกษียณอายุราชการแม่ครูสุพิศ พิริยะพันธุ์สกุล 49
ถึงคุณครู สุพิศ พิริยพันธุ์สกุล ที่เคำรพ
ครูเปรียบเหมือน เรือจ้ำง ทำงชีวิต
คอยส่งศิษย์ ถึงฝั่ง ไม่หวังผล
ให้ควำมรู้ เป็นวิชำ หำเลี้ยงตน
ยำมมืดมน ยังมีครู ผู้ชี้ทำง
ไม่ว่ำจะนำนไปกี่ปี หนูก็ไม่เคยลืมครูสุพิศ คนนี้เลยค่ะ
ตลอดเวลำที่ได้เรียน ป.1-ป.6 ท่ำนเป็นทั้งครูเเละเเม่คนที่สองของพวกเรำหลำยๆคน
ตอนนั้นจ ำไม่ได้ว่ำท ำผิดอะไร แต่ยังจ ำได้ดีเลยว่ำครูให้ถอนหญ้ำเจ้ำชู้และแดดร้อน
มำก มือก็แดงไปหมดแต่หนูก็ไม่เคยโกรธครูค่ะที่ครูท ำไปครูน่ำจะมีเหตุผลของครู
และหนูยังจดจ ำเรื่องรำวต่ำงๆ ที่ครูเคยสอน หรือทุกๆค ำด่ำ ค ำติชมทุกอย่ำงที่ครูได้
สอนลูกศิษย์คนนี้ หนูมีควำมสุข เเละผูกพันกับวันเวลำที่ผ่ำนมำนึกถึงทีไรก็อยำก
กลับไปโรงเรียนประถมอีกครั้ง ยังคิดถึงคุณครูทุกท่ำน คิดถึงเพื่อนๆ
คิดถึงโรงอำหำร คิดถึงอำคำรเรียน คิดถึงสนำมเด็กเล่น
สุดท้ำยนี้หนูขอให้ครูมีควำมสุขในกำรใช้ชีวิตหลังกำรเกษียณรำชกำร
ขอให้ครูมีสุขภำพเเข็งเเรง ไม่มีโรคภัยไข้เจ็บใดๆ
เป็นแม่ครูของพวกเรำชำวแสด-ด ำทุกคน ตลอดไปนะคะ
.......................รักเเละเคำรพครูสุพิศค่ะ.......................
"จำกใจศิษย์......เฟิร์น ธัญวรัตม์ รวมสุข"
