Page 52 - เรียงความส่งครู
P. 52
เรียงความ...ส่งครู หนังสือที่ระลึกงานเกษียณอายุราชการแม่ครูสุพิศ พิริยะพันธุ์สกุล 51
พอได้ก้ำวเข้ำโรงเรียน ครู ก็คือ "แม่" แม่ผู้ให้ควำมรู้ แม่ครูสุพิศที่คอยสอน "หญิง
จำมจุรี" คนนี้ให้อ่ำนออกเขียนได้ สอนให้พูดไทยกลำงเป็น ซึ่งมันก็ถือว่ำยำกมำก
จำกเด็กคนนึงที่ "อู้แต่ก ำเมือง" มำแต่เกิด อำจมีบ้ำงที่โดนไม้เรียว บิดขี้ปุ๋ม(แอบมี
น้ ำตำคลอเบ้ำ) แต่ที่ครูท ำไปเพรำะควำมหวังดีอยำกให้หนูเรียนเก่งเหมือนเพื่อนๆ ก็
ป.1 เทอมแรกมีนักเรียน7คน หนูได้ที่โหล่(55ข ำจัง) แต่ยังไงก็ต้องขอบคุณๆครูมำก
เลยนะคะ ลูกศิษย์คนนี้รักและเคำรพแม่ครูเป็นอย่ำงยิ่ง แม่ครูเป็นแบบอย่ำงที่ดีของ
ศิษย์คนนี้และเป็นที่รักของเรำชำวน้ ำเปื๋อยตลอดไปจ้ำว
"นี่แหละครูในอุดมคติฉัน
ขอมุ่งมั่นยึดแนวทำงท่ำนวำงไว้
จะเป็นแม่พิมพ์แบบอย่ำงสร้ำงน้ ำเปื๋อยต่อไป
จำกหัวใจเด็กคนนึงที่รักครู"
จำกใจ ด.ญ.จำมจุรี สมนำม หนิงเจ้ำ
กล่ำวถึงแม่ครูที่ เด็กหญิงดรุณี รวมสุข รักและเคำรพมำโดยตลอด(แม่ครูสุพิศ)
ตั้งแต่ ป.1-ป.6 หนูอุ่นใจทุกๆครั้งที่มีครูอยู่ใกล้ๆคอยสอนให้หนูมีควำมรู้ และสอน
ในสิ่งที่ดีๆช่วยว่ำ และ ตักเตือนในสิ่งที่หนูท ำผิดพลำด
"ญ ไก่ ถ้ำเทอด้ำนครูจะบิดขี้ปุ๋มเทอละเน่อ"
ค ำนี้ฟังแล้วอำจเป็นค ำที่ใครมองว่ำครูใจร้ำย แต่กลับตรงข้ำมกันเลยค่ะ มันคือแรงพ
ลักดันให้หนูสู้ เพื่อจะไม่ให้ท ำผิดพลำดและก้ำวมำจนถึงทุกวันนี้ ไม่ว่ำครูจะเจออะไร
ที่ผ่ำนเข้ำมำในชีวิตไม่ว่ำจะดีหรือร้ำย ครูมีหนูคอยเป็นก ำลังใจให้เสมอนะคะ
รักและเคำรพครูเสมอค่ะ
ด.ญ. ดรุณี รวมสุข ไก่เจ้ำ
