Page 62 - เรียงความส่งครู
P. 62
เรียงความ...ส่งครู หนังสือที่ระลึกงานเกษียณอายุราชการแม่ครูสุพิศ พิริยะพันธุ์สกุล 61
ท้าไมหนูไม่ได้ไปเล่นกับเพื่อน...
ค ำว่ำ "ครู" ถึงแม้จะเป็นค ำสั้นๆแต่ควำมหมำยนั้นยิ่งใหญ่มำกมำย ควำมหมำยของ
ค ำว่ำ ครู ในควำมคิดหนู คือ ครูผู้ให้ และถ้ำจะกล่ำวถึงครูผู้ให้นั้นครูสุพิศ เป็นครู
ผู้ให้คนหนึ่งที่หนูรัก ท่ำนเป็นครูคนแรกที่สอนหนังสือ ทั้งอ่ำน เขียน ทุกๆๆวิชำ และ
สอนงำนฝีมือด้วย นั่นคือสอนเย็บผ้ำ เย็บใบตอง และพำไปแข่งขันด้วย จนเรำได้
รำงวัล บอกเลยว่ำครั้งนั้นดีใจมำกๆๆ จำกนั้นก็เริ่มชอบงำนแบบนี้ และท่ำนก็จะช่วย
สอนงำนต่ำงๆๆและพำไปประกวดหลำยๆๆที่และได้รำงวัลกลับมำ แม้คนอื่นอำจจะ
โดนดุ โดนด่ำ โดนตี แต่ส ำหรับหนู ท่ำนไม่เคยดุเลย ท่ำนมีแต่ให้ ให้ทั้งควำมรู้และ
งำนฝีมือ ค่อยตักเตือน ชี้ทำง และห่วงใยเรำเสมอมำ และมีครั้งหนึ่งเรำแอบน้อยใจ
และโกรธครูมำก เพรำะเวลำพักเที่ยงหรือเวลำเลิกเรียก เรำจะไม่ได้ไปเล่นกับคนอื่น
เพรำะต้องมำนั่งฝึกคิดเลขเร็ว คิดเลขคณิต และฝึกเย็บผ้ำ เย็บใบตอง อยู่แทบทุกวัน
เช้ำ กลำงวัน เย็น ต้องนั่งเขียน นั่งคิด นั่งเย็บ จนมือมีแต่แผล อยู่แบบนั้น แต่พอครู
พำไปประกวด และได้รำงวัลกลับมำ บอกเลยว่ำดีใจมำกๆๆๆ แม้ครั้งแรกอำจจะ
ไม่ได้ที่ 1 แต่หลังๆๆมำหนูก็คว้ำรำงวัลที่ 1 มำให้ครูได้ หนูภูมิใจมำก และไม่คิด
น้อยใจหรือโกรธครูอีกเลย เพรำะหนูรู้ว่ำที่ครูเข้มงวด ไม่ให้หนูเล่นกับคนอื่นเพรำะ
อะไร หนูรักครูนะคะ และขอให้ครูมีสุขภำพร่ำงกำยแข็งแรงเป็นร่มโพธิ์ ร่มไทรของ
หนูและชำวน้ ำบ้ำนน้ ำเปี๋อยตลอดไป
ด.ญ.เหมย นัตยำ เชียงแรง
ขอบคุณส ำหรับทุกค ำสอนของแม่ครูเจ้ำ
