Page 66 - เรียงความส่งครู
P. 66
เรียงความ...ส่งครู หนังสือที่ระลึกงานเกษียณอายุราชการแม่ครูสุพิศ พิริยะพันธุ์สกุล 65
ประธานนักเรียนเหยาะแหยะ...
ครูครับ มีควำมในใจมำกมำยที่อยำกเขียนถึงครูที่ผมรัก แต่พอจะจับตัวอักษรมำร้อย
เรียงให้ได้ควำมอย่ำงที่ใจต้องกำรกลับกลำยเป็นเรื่องยำกยิ่ง ยำกเพรำะควำมรักและ
ควำมทรงจ ำที่มีต่อครูมันล้นใจ บำงควำมรู้สึกมันเตลิดไปไกลยำกที่ตัวอักษรจะตำม
ไล่ได้ทัน ส ำหรับผมแล้ว ครูสุพิศไม่ใช่ผู้ที่สอนหนังสือ ไม่ใช่ผู้ที่คอยเคี่ยวเข็ญให้อ่ำน
เขียน แต่ครูคือ ครูสอนคน ครูสอนชีวิต สอนสั่งอบรมให้ศิษย์ทุกคนเป็นคนดี
ด้วยกำรวำงตัวเป็นแม่พิมพ์ที่ดี น่ำเคำรพเกรงขำม
พวกเรำรู้ว่ำครูเหนื่อย แต่พวกเรำก็ซนประสำเด็ก ค ำสอนของครูเมื่อสำมสิบ
ปีที่แล้วอำจเข้ำหูซ้ำยแล้วก็พุ่งออกทะลุข้ำงฝำ แต่ทว่ำ ณ ปัจจุบัน ค ำสอนเหล่ำนั้น
กลับก้องอยู่ในห้วงแห่งควำมทรงจ ำ กำรที่พวกเรำเป็นคนดีและยืนหยัดอยู่ในสังคม
ได้ทุกวันนี้ก็เพรำะค ำสอนของครูครับ
“อภิชัย เธอต้องเข้มแข็งแหมน้อย บ่ดีอ่อนแอ เหยาะแหยะ บ่อั้นจะคุมเพื่อน
คุมน้องบ่อยู่”
ค ำพูดที่ครูสอนเตือนผมในฐำนะประธำนนักเรียน หลังจำกเรำเลิกประชุม
กรณีเพื่อนตัวซ่ำของผมทะเลำะชกต่อยกัน ผมยอมรับว่ำผมหน่อมแน้มมำกในช่วง
หน้ำสิ่วหน้ำขวำนอย่ำงนั้น ทุกคนคือเพื่อน ผมไม่เข้มแข็งพอที่จะพูดควำมจริง และ
ไม่กล้ำที่จะแสดงควำมคิดควำมอ่ำนใด ๆ แต่เหตุกำรณ์นี้ ผมโชคดีที่มีครูคอยช่วยให้
เรื่องรำวคลี่คลำย ถ้อยค ำในส ำเนียงคนเจียงใหม่ของครูข้ำงต้นยังคงก้องอยู่ในหัวผม
จนทุกวันนี้ เสมือนเป็นยันต์คุ้มกันภัย ครูสอนให้ผมเข้มแข็ง กล้ำคิดกล้ำท ำ
โดยเฉพำะกำรยืนหยัดอยู่บนควำมถูกต้องดีงำม ผมเพิ่งเข้ำใจตรรกะนี้เมื่อเป็นผู้ใหญ่
เข้ำสู่วัยท ำงำน วันที่ไม่มีครูคอยเคียงข้ำง แต่ก็ยังมีค ำสอนและกำรบ่มเพำะควำมรู้
ควำมคิดจำกครูคอยให้แนวทำงในกำรก้ำวย่ำง
