Page 47 - มนุษย์
P. 47
กรี๊ดดดดด นิ้งที่กรีดร้องด้วยความกลัว รีบวิ่งไปคว้าลูกบิดประตู ก่อนจะ
พยายามดึงเข้าดึงออก แต่ไม่สามารถเปิดออกได้
ปัง! ป๊อปที่พยายามถีบประตูอยู่นานสองนาน ก็เกิดปาฏิหาริย์ขึ้นเมื่อประตู
ถูกถีบออกจนกระเด็น
“วิ่งงง ป๊อปส่งสัญญาณ ไม่รอช้าพวกเขารีบวิ่งออกมาจากบ้านอย่างรวดเร็ว
วิ่งอย่างคนไม่คิดชีวิต ป๊อปที่รู้สึกว่าเสียงผีร้ายที่ตามมาหายไปแล้ว จึงรีบกลับหลังหัน
ไปมอง พบเพียงแต่ความว่างเปล่า แต่เมื่อมองไปรอบๆ นั้นกลับเป็นสวนข้าวโพดที่
กว้างและสูงเท่าศีรษะปกคลุมไปทั่ว
“ที่นี่ที่ไหน...” ป๊อปพูดด้วยเสียงสั่นเพราะความกลัว ที่นี่มันที่ไหน มันไม่ใช่
หน้าบ้าน
“ฉันกลัววว” นิ้งที่ร้องห่มร้องไห้ด้วยความหวาดกลัว เธอทรุดเข่าลงกับพื้น
ร้องไห้เหมือนหมดสิ้นแล้วหนทางที่จะรอดชีวิต
กึก กึก กึก
เหมือนเสียงหนึ่งจะดังขึ้น ท�าให้นิ้งต้องรีบเอามือปิดปากนิ้งที่ก�าลังร้องไห้อยู่
“หมอบลง!” ป๊อปออกค�าสั่ง ตอนนี้ร่างของผู้โชคร้ายหลบอยู่ในสวน
ข้าวโพด ที่ไม่ได้ออกดอกออกผลสวยงามเพราะเป็นเพียงล�าต้นที่เหลืองแห้งกรัง พวก
เขาทั้งสองคนหลบอยู่ตรงนั้น
สวบ สวบ สวบ เสียงเหมือนคนเดินเข้ามาใกล้ทุกทีๆ พร้อมกับแหวกต้น
ข้าวโพดที่สูงเทียบศีรษะ
กึก กึก กึก ใกล้เข้ามาทุกที ทุกที สายตาของป๊อปเหลือบไปมองเห็นเท้า
เปล่าของใครสักคน เดินลากเลื่อยอันใหญ่คมกริบ พร้อมที่จะฆ่าชีวิตใครต่อใครได้
เดินเข้ามา..ใกล้เรื่อยๆ มันเดินมาใกล้พวกเขาเรื่อยๆ ภาวนา อย่าให้มันเห็นพวกเธอเลย
สิ่งที่พวกเขาท�าได้ในตอนนี้คือเงียบให้ได้มากที่สุด เท้าเปล่าของใครสักคนที่เล็บหลุดลุ่ย และ
ม๊คราบเลือดติดอยู่ หยุดอยู่ตรงหน้าพวกเขาในระยะห่าง 1 เมตร หัวใจของผู้หลบลี้
การตาย เต้นไม่เป็นจังหวะ สักพักใหญ่มันก็เดินผ่านไป ท�าเอาทั้งสองโล่งอก
“หนีกันเถอะนิ้ง” ป๊อปก็ใจสั่นไม่แพ้กันกับนิ้ง ร่างทั้งสองคนวิ่งอย่าง
รวดเร็วผ่านต้นข้าวโพดต้นใหญ่มากมาย สองมือก็แหวกเป็นทางไปด้วย ใบหน้าของ
44 สานกล้าวรรณกรรม 3
