Page 43 - มนุษย์
P. 43
พอจะมีโทรศัพท์ให้ยืมไหมคะ” นิ้งพูด
“ป้าไม่มีโทรศัพท์หรอกจ้ะ ไว้พรุ่งนี้พวกหนูเข้าไปในเมืองกับลุงแล้วกันนะ”
“ป้าอยู่กับลูกสาวตัวเล็กอีกคน ตอนนี้ก็หลับอยู่กับลุง”
“อ่อครับ พวกผมไม่ได้รบกวนป้าใช่ไหมครับ”
“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ ป้ายินดีช่วยจ้ะ เพื่อนมนุษย์ด้วยกันไม่แล้งน�้าใจต่อกัน
จริงไหมจ้ะ” หญิงสาวร่ายยาว
โครมม เสียงหนึ่งดังขึ้นบนชั้นสอง ท�าเอาทั้งสี่คนต้องยุติการสนทนา
“ไม่ต้องตกใจนะหนู เดี๋ยวป้าขึ้นไปดูก่อนสงสัยลูกสาวป้าจะตื่น”
“อ่อ พวกหนูนอนที่โซฟาได้ใช่ไหมจ้ะ ผ้าห่มอยู่ตรงนั้นนะจ้ะ ป้าไปก่อนนะ
อย่าลืมปิดไฟให้ป้าด้วยสวิตซ์ไฟอยู่ข้างทีวี” เธอพูดจัดแจง
รอยยิ้มของหญิงวัยกลางคน ที่ตอนแรกเหมือนจะเป็นมิตรคอยจะหยิบยื่น
ความช่วยเหลือให้กับพวกเด็กทั้งสองคนที่ก�าลังล�าบาก แต่ในเวลานี้รอยยิ้มของเธอ
ได้เปลี่ยนแปลงไปเป็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความแค้นที่สะสมมานานแสนนาน เธอวิ่ง
ขึ้นบันไดมาถึงชั้น 2 และเปิดประตูห้อง ๆ หนึ่งออก มือของเธอเอื้อมไปเปิดสวิตซ์ไฟ
ส่งผลให้ไฟในห้องส่องสว่าง เห็นเตียงนอนเล็กๆ ส�าหรับนอนได้คนเดียวตั้งอยู่มุมห้อง
ที่นอนถูกปูด้วยผ้าปูที่นอนสีชมพู มีร่างเล็ก ๆ ของใครสักคนนอนอยู่ใต้ผ้าห่มตรงนั้น
“ลูกแม่ท�าไมถึงเกเรแบบนี้ ดึกดื่นแบบนี้ท�าไมถึงท�าเสียงดังรบกวนพวกพี่ๆ เขา
นะรู้ไหม” เธอเดินมานั่งลงบนเตียงข้างๆ ร่างเล็กๆ ที่ยังคงนอนอยู่ใต้ผ้าห่มสีชมพู
ร่างใต้ผ้าห่มยังคงนอนนิ่งอยู่อย่างนั้น ราวกับสิ่งที่ไม่มีชีวิต เธอตะโกนด่าด้วย
ความโมโห และทุบตีร่างที่อยู่ใต้ผ้าห่มอย่างรุนแรงราวกับคนขาดสติ ก่อนที่เธอ
จะค่อย ๆ ดึงผ้าห่มลง ท�าให้เห็นร่างที่ก�าลังนอนนิ่งอยู่ไม่ขยับเขยื้อนใดๆ ร่างนั้น
คือ หมอนข้างเก่า ๆ แต่ถูกแต่งด้วยชุดนักเรียนผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ไม่ต้องเดาก็รู้เลยว่า
ชุดนักเรียนเด็ก มันจะเป็นชุดนักเรียนธรรมดา ถ้าไม่มีคราบเลือดติดอยู่เต็มไปหมด
ชายกระโปรงที่หลุดลุ่ย ผู้เป็นแม่โอบหมอนข้างขึ้นกอดอย่างเต็มอ้อมกอด
“ลูกของแม่ยังไม่หายดี นี่ก็ผ่านมาหลายปีลูกของแม่ไม่ควรถูกรถชน ฉันไม่
ควรให้อภัยพวกมัน ฉันไม่ควรให้อภัยพวกมัน” เธอพูด
40 สานกล้าวรรณกรรม 3
