Page 46 - มนุษย์
P. 46
“คือ.... คนไข้เสียชีวิตแล้วค่ะ” พยาบาลสาวตอบด้วยสีหน้าไม่ค่อยดี
เช่นเดียวกับพวกเขาที่มีท่าที ตกใจไม่ใช่น้อย มีเพียงความเงียบเท่านั้น ไม่มีเสียงพูดคุย
กันสักประโยคเดียว ทั้งสองคนพยักหน้าตอบรับพยาบาล และเดินออกมาจากตรงนั้น
เสียงคนวิ่งให้วุ่น ผู้คนมากมายพูดจากันดังลั่นทั่วทั้งโรงพยาบาลแว่วเข้ามาอื้อดัง ใน
โสตประสาทของป๊อป เป็นไปไม่ได้ เด็กคนนั้นตาย เขาฆ่าคนตายอย่างนั้นหรอ??
*******
ป๊อปสะดุ้งโหยง จากภวังค์ก่อนจะหันไปมองหน้าเพื่อนทั้งสอง ที่สีหน้าดูออก
ทันทีเลยว่าก�าลังคิดเหมือนกัน
“เอาไงดี หนีเสือปะจระเข้แล้ว” นิ้งพูด
“ออกจากบ้านหลังนี้ไปอย่างเงียบๆ เถอะ” ป๊อปพูด
ไม่มีเสียงตอบรับ มีเพียงแค่อาการพยักหน้า นั่นก็ท�าให้รู้ว่าพวกเขาตกลงที่จะ
ท�าเหมือนกัน ทั้งสองคนค่อยๆ ก้าวเท้าไปทางประตูหน้าบ้าน แต่เพียงแค่ก้าวได้ไม่ถึง
5 ก้าว
แอ้ดดดดด เสียงเปิดประตูที่ดังมาจากข้างบนก็ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ
สงัด ชวนขนลุก เขาทั้งสองหยุดก้าวเท้าอย่างทันที คอหมุนอัตโนมัติไปทางต้นเสียง
กึก กึก กึก เสียงเท้าก้าวลงบันไดอย่างเป็นจังหวะ เท้าข้างซ้ายสีด�าสภาพ
ไม่ค่อยดี เล็บฉีกขาด เลือดไหลออกมาจากซอกเล็บ เท้านั้นค่อยๆ ก้าวลงบนพรมเช็ด
เท้าล่างบันไดขั้นสุดท้าย และปรากฏเป็นร่างของชายแก่คนหนึ่งยืนหันหลังอยู่มือ
ข้างขวาถือเลื่อยไฟฟ้าขนาดใหญ่ถนัดมือพร้อมที่จะช�าแหละเนื้อของผู้มาเยือน เลือดที่
ไหลออกจากบริเวณใบหูไหลลงสู่เสื้อยืดสีขาวเก่าๆ จนแดงกลายเป็นสีเลือดสด
คอของมันค่อยๆ หมุน ในขณะที่ล�าตัวยังคงยืนอยู่แบบเดิม คอมันหมุนจนสุดมอง
มายังผู้มาเยือน มันพร้อมที่จะเงยหน้าขึ้นต้อนรับเด็กๆ ที่จะสังเวยชีวิตในค�่าคืนนี้
ใบหน้าของมันค่อยๆ เงยขึ้น มองไปทางพวกเขาทั้งสอง ชายแก่ใบหน้าเหมือนดังในรูป
ที่ติดบนผนังบ้านไม่มีผิด ค่อยๆ แสยะยิ้มอย่างสยดสยองก่อนที่ใบหน้าจะบิดเบี้ยวจน
ผิดรูป
วชิรญาณ์ ใจวงศ์ 43
