Page 48 - มนุษย์
P. 48
พวกเขาทั้งสองคนถูกใบข้าวโพดที่แหลมคมบาดเป็นแผล แต่ไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด
เพราะความกลัวที่มีมากกว่า
ตึก ตึก ตึก เสียงฝีเท้าของทั้งสองคนวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต จนกระทั่ง
“ป๊อประวัง” นิ้งที่วิ่งตามอยู่ข้างหลัง สังเกตเห็นไม้แหลมที่ปักอยู่ที่พื้น แต่
ไม่ทันเสียแล้ว ป๊อปเหยียบเข้าไปเต็ม ๆ ไม้แหลมทะลุฝ่าเท้ามาอีกฝั่งอย่างน่าหวาด
กลัว
“โอ้ยยย ช่วยด้วย !!!” เขานั่งลงด้วยความเจ็บปวดเลือดไหลออกมาจากแผล
ไม่หยุด นิ้งรีบวิ่งมาหยุดและนั่งลงข้าง ๆ เพื่อนทันที!!
“ไม่เป็นไรนะ ฉันจะช่วยแกเอง” นิ้งค่อยๆ ใช้มือดึงไม้ออก
“ออกแล้วววว” ไม่นานนักไม้ขนาดใหญ่ปลายแหลมก็หลุดออกจากเท้า
ของเพื่อน แต่เลือดก็ยังไหลออกมาเป็นสาย แต่อยู่ๆ ก็มีวัตถุใหญ่ลอยผ่านฟ้ามาทาง
พวกเขาทั้งสองคนมันเคลื่อนที่อย่างรวดเร็ว เพียงเสี้ยววินาที สิ่งที่ว่านี้ได้กระทบกับ
บางสิ่งบางอย่างเข้าแล้ว
“กรี๊ดดดดด !!!” นิ้งกรีดร้องเสียงหลงเมื่อมองร่างเพื่อนข้างๆ ที่ตอนนี้ถูก
เลื่อยผ่ากลางใบหน้าสมองเละๆ ไหลออกมาจากหัวที่ถูกผ่าอย่างน่าหวาดกลัว ดวงตา
หลุดออกจากเบ้าตาทั้งสองข้าง หล่นใส่มือของนิ้งที่ยืนโอบร่างของเพื่อนอยู่เธอตกใจ
สุดขีด จนปล่อยร่างลงกับพื้น เธอมองตรงไปข้างหน้าด้วยความหวาดกลัว ในใจของ
เธอสั่นระรัวไปหมด เพื่อนของเธอตายจนหมดแล้ว และเธอก็จะเป็นรายต่อไป
ตรงหน้าเธอปรากฏผีชายแก่ ยืนอยู่ตรงหน้า เสียงหัวเราะดังขึ้น นิ้งยืนมอง
อยู่อย่างนั้น เธออยากจะหันหลังวิ่ง แต่เท้าของเธอกลับเหมือนถูกยึดติดกับพื้นดิน
ผีชายแก่หน้าตาสยดสยองค่อยๆ ก้าวอย่างช้าๆ และเปลี่ยนจากก้าวช้าๆ เป็นวิ่ง
เธอต้องตัดสินใจแล้ว วิ่ง วิ่ง นิ้งกลับหลังหันออกแรง วิ่งอย่างไม่คิดชีวิต เธอวิ่งโดย
ไม่รู้ทิศรู้ทาง ผีร้ายก็วิ่งตามเธอมาติดๆ เธอต้องรอด เธอต้องรอด นั่นไงทางออก
ไม่ช้าเธอรีบวิ่งออกมาจากป่าข้าวโพดทันที
เธอก็วิ่งออกมาหยุดกลางถนนด้วยสภาพอิดโรยและหวาดกลัว เธอหันกลับไป
มอง ไม่มีแล้ว ไม่มีผีที่วิ่งตามเธออยู่สักครู่ มีเพียงแต่สวนข้าวโพด และบ้านหลังเก่าที่
วชิรญาณ์ ใจวงศ์ 45
