Page 41 - มนุษย์
P. 41
พอสมควร ร่างของชายหนุ่มค่อยๆ ดันตัวเองขึ้นก่อนที่จะนั่งลงและกุมขมับไว้แน่น
ดูเหมือนว่าเขาจะหนักอึ้งที่ศีรษะ
“นี่มันเรื่องอะไรกัน” ป๊อปพูดและหันไปมองนิ้งนั่งอยู่ข้างๆ
“เราลงจากรถกันเถอะ” นิ้งเอ่ยชวน
“ก็ว่าอย่างนั้นแหละ คนขับรถก็ไม่อยู่แล้วสงสัยจะกลัวความผิดคงหนีไปเสีย
ก่อน” ป๊อปพูด
ทั้งสองเดินลงมาจากรถและยืนครุ่นคิดว่าจะหาหนทางไหนที่จะกลับบ้านได้
“โทรศัพท์ละ ?” ป๊อปพูดและล้วงโทรศัพท์ในถุงกางเกงแต่กลับไม่มี
“ของฉันก็หาย! เอาไงดี พวกเราไม่มีโทรศัพท์” นิ้งพูดด้วยความ
กระวนกระวายใจ มันไม่ใช่เรื่องปกติแล้ว พวกเขาก�าลังโดนใครสักคนเล่นตลก
นิ้งมองไปรอบๆ บริเวณถนนหนทางที่มืดมิดเปลี่ยวมาก ไม่มีรถคันไหนผ่านมาเลยแม้
สักคนเดียว เสียงจิ้งหรีดเรไรร้องระงมท่ามกลางเสียงหมาหอนจากทุกทิศทาง เหมือน
ฟ้าเป็นใจหรืออะไรสักอย่าง ตรงสุดทางนั้นมีแสงไฟสีส้มเปล่งประกายอยู่ ใช่แล้วมัน
ต้องเป็นบ้านคนอย่างแน่นอน
“ทุกคน เห็นแสงไฟตรงนั้นไหม” นิ้งชี้ให้เพื่อนทั้งสองดู
“แกก�าลังจะบอกว่า....” ป๊อปพูด
“ใช่...คิดเหมือนกันใช่ไหม”นิ้งพูด
“รีบไปกันเถอะ” นิ้งท�าท่าเอ่ยชวนทันทีที่ขาข้างขวาของเธอก�าลังจะก้าว
ออกไปนั้น ยิ่งเดินเข้าใกล้บ้านหลังนี้ทีไร กลิ่นไอของความน่ากลัวก็สัมผัสได้ชัดเจน
บ้านไม้สองชั้นกลางป่าใหญ่ ข้างทางไฟแสงสีส้มส่องสว่างจากโคมไฟตรงประตูหน้าบ้าน
มันอาจจะสวยงามมากหากมาถูกที่ถูกเวลาแต่ในเวลานี้มันไม่ใช่ มันชวนให้สยดสยอง
มากกว่า ลมค่อยๆ พัดแรงขึ้นราวกับก�าลังต้อนรับการมาเยือนของบุคคลส�าคัญ
ทั้งสองคน เสียงหน้าต่างบานเก่ากระทับกันดัง ปึง ปัง ปึง ปัง เพราะกระแสลม
บรรยากาศชวนน่าขนลุก ต้นไม้ใหญ่หน้าบ้านโบกไสวไปตามกระแสลมที่เริ่มพัดแรง
ฝุ่นจ�านวนมหาศาลถูกพัดมาทางพวกเขา ประตูบ้านค่อยๆ เปิดออกอย่างช้าๆ ปรากฏ
ร่างของผู้หญิงวัย 40 คนหนึ่งยืนอยู่ตรงนั้น
“ขอโทษนะคะ พวกหนูหลงทาง คุณน้าช่วยเหลือพวกหนู........” ไม่ทันที่นิ้ง
38 สานกล้าวรรณกรรม 3
