Page 40 - มนุษย์
P. 40
ว่ารถเมล์ขับเลยป้ายที่ต้องการลงมาเยอะแล้ว และยังเป็นทางเปลี่ยวมีแต่ป่าดงพงไพร
ไม่มีบ้านคนสักหลังเดียว
“เราอยู่แถวไหนก็ไม่รู้” นิ้งพูดด้วยความโมโห เธอโมโหตัวเอง
ตื้ดดดดด~ เสียงกริ่งบนรถเมล์ดังขึ้นท�าเอาพวกเขาทั้งสองคนเงยหน้ามอง
ร่างของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งยืนกดกริ่งอยู่หน้าประตู เด็กผู้หญิงสวมชุดนักเรียนสะพาย
เป้ใบน่ารัก นิ้งครุ่นคิดในใจว่าเด็กผู้หญิงคนนี้มาจากใหน เมื่อสักครู่ไม่มีใครโดยสารมา
กับพวกเธอเลย รถเมล์ค่อยๆ ชะลอ และชิดซ้ายป้ายเก่า ๆ ข้างหน้า ถ้าหากไม่บอก
ก็คงไม่รู้ว่ามีป้ายรถเมล์อยู่ตรงนี้ ป้ายรถเมล์เก่า ๆ มืด ๆ กับทางเปลี่ยว ๆ
“ใครกันปล่อยเด็กให้เดินทางกลางดึกคนเดียวแบบนี้นะ” นิ้งพูดประตู
รถเมล์เปิดออก เด็กหญิงหันมาพูดขอบคุณคนขับรถด้วยน�้าเสียงดังกังวาน และหันมา
ยิ้มให้กับพวกเขาทั้งสองคน และก้าวเท้าขวาลงบันไดไปแต่ยังไม่ทันที่เท้าซ้ายของเด็ก
หญิงจะก้าวตามเท้าขวารถเมล์ก็แล่นไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วท�าให้ร่างเล็กของเด็ก
หญิงกลิ้งลงจากตัวรถ ตุบ ตุบ สร้างความตกใจไม่ใช่น้อย
“เฮ้ย ลุงจอดรถหน่อยครับ เด็กตกรถครับลุง?” ป๊อปตะโกนบอกคนขับรถ
อย่างโมโห แต่ดูเหมือนคนขับรถจะไม่ได้สนใจ เขายังคงนั่งนิ่งอยู่อย่างนั้น ราวกับไม่มี
อะไรเกิดขึ้น
“จอด” ป๊อปรีบลุกขึ้นและท�าท่าจะเดินไปหาคนขับรถเมล์เลวๆ คนนี้อย่าง
รวดเร็ว นิ้งรีบมองออกไปนอกหน้าต่างเพื่อดูความปลอดภัยของเด็กสาวที่เพิ่งตกลง
ไปบนฟุตบาทด้วยความเป็นห่วง
“เฮ้ยยย” นิ้งพูดขึ้นมาด้วยความตกใจ น้�าเสียงของเธอก�าลังสั่นเครือด้วย
ความกลัวอย่างรุนแรงเมื่อสิ่งที่เธอเห็นในตอนนี้คือ เด็กผู้หญิงที่เพิ่งตกลงบนฟุตบาท
ค่อย ๆ ชันร่างของเธอขึ้นยืนและวิ่งตามมาทางรถเมล์ที่เคลื่อนที่ด้วยความรวดเร็ว
มันจะไม่น่าแปลกใจเลยสักนิดหากเด็กคนนั้นไม่ได้วิ่งได้อย่างรวดเร็ว ใบหน้าของเด็ก
คนนั้นเปลี่ยนไปจากใบหน้าที่น่ารักน่าเอ็นดูก่อนหน้านี้ได้เปลี่ยนเป็นใบหน้าที่แสนจะ
สยดสยอง นิ้งที่หันไปมองอยู่อย่างนั้น เธอไม่สามารถกระพริบตาหรือหันกลับมาได้
ราวกับต้องมนต์สะกด!!!
จนกระทั่ง โครมมม รถเมล์ชนเข้ากับต้นไม้ใหญ่ข้างทาง ทั้งสองคนก็สลบนาน
วชิรญาณ์ ใจวงศ์ 37
