Page 31 - โลกของหนูแหวน

น้ําใจเจาแพะ

“มาเลนหมากเก็บกันไหมละ”
หนูแหวนกํากอนหินไวขางหลัง เอยปากชวนอยางไมคอยมั่นใจ เจาแพะเงยหนาจากกองหินที่มันกําลังนับ

ไดกําไรมาโขทีเดียว พอเห็นหนูแหวนมันก็ยิ้มปากกวาง ถามอยางอารมณดีวา “จะเลนอะไรนะ”

“เลนหมากเก็บ” หนูแหวนย้ํา “แตเธอตองไมเลนโกงนะ”
“ไมหรอก ฉันไมเคยเลนโกงเธอเลย”

“ไมจริง วันนั้นฉันเผลอนิดเดียว เธอเพิ่งได 12 ปเทานั้น มาบอกวาได 17 ป”

“เธออยากเผลอทําไมเลา ฉันไมไดตั้งใจโกงเธอจริง ๆ อยางหนูติ๋มคอยวาหนอยฉันตั้งใจโกง ทีหลังเธอ

อยาเผลอก็แลวกัน เอาเลนก็เลน” เจาแพะตัดบท เพราะรูสึกวายิ่งเถียงก็จะเขาเนื้อไปทุกที

หนูแหวนนั่งแปะลง ยิ้มอยางประจบ แลวพูดขึ้นวา “ใหฉันเลนกอนนะ” เจาแพะหนุมวัน 11 ขวบมองอยาง
ปรานีตอบวา “เลนกอนก็ได” หนูแหวนโปรยกอนหินเริ่มเลนหมากหนึ่ง โยนปุบหยิบปบอยางชํานาญ เจาแพะจับ

ตาดูอยางชื่นชมแกมหวาด ทามันจะแยนา พอหนูแหวนโปรยกอนหินเริ่มเลนอยางชื่นชมแกมตวาด ทามันจะแย
นา พอหนูแหวนโยนอีตัวขึ้นจะรวบหมากสี่ มันก็ตัดสินใจ

“ตาย” เจาแพะรองขึ้นอยางดัง
หนูแหวนสะดุง ปลอยใหอีตัวตกลงถึงพื้น ปากรองวา “ตายไหน”

“ตายนี่ไง” เจาแพะชี้ใหดูอีตัวที่นอนอยูบนพื้น แลวรวบเอากอนหินไปเลนหนาตาเฉย หนูแหวนนิ่งอึ้งดวย

ความแคนเคือง ในใจอยากจะทุบใหสักอั้ก แตก็ไมกลา เจาแพะทําเปนไมรูไมชี้ลงมือเลนอยางตั้งอกตั้งใจ

เดี๋ยวเดียวก็ไดหมากสี่ “ขึ้นราน” ได 3 ป มันเริ่มหมากหนึ่งใหมอีกครั้ง พอถึงหมากสองเจาแพะทําพลาดทอด
หมากไปเปนกระจุก หนูแหวนขยับตัวอยางดีใจ เพราะคาดวาคราวนี้เจาแพะคงตายหยิบหมากสองไมไดแน ปลาย

เทาเฉี่ยวกองหินไปนิดหนึ่ง เจาแพะเห็นไดชองพูดขึ้นวา “เฉี่ยวอยางนี้ตองทอดใหม” แลวมันก็หยิบกอนหินขึ้นมา
ทําทาวาจะทอดใหม คราวนี้หนูแหวนเหลืออดรองกรี๊ดขึ้น แยงเอากอนหินคืนมา

“ไมเอา ไมเอา ตองวางไวอยางเกา” เธอรองขึ้น เจาแพะทําทาจะเถียงไมยอม หนูแหวนเห็นแลวทั้งนอยใจ

ทั้งเสียใจ พูดดวยน้ําเสียงที่เครือดวยความรูสึกวา “ทําไมเธอถึงขี้โกงอยางนี้ เธอก็เปนคนดีนี่นา” เจาแพะมองดู
ดวงตาหนูแหวนที่มีตาเออเบาอยางไมรูจะทําอยางไรดี ที่สุดมันพูดขึ้นอยางสํานึกผิดและเสียสละวา “ฉันยอมตาย

ก็ได เธอเลนเถอะ” หนูแหวนหมดสนุกเสียแลว เธอมองกอนหินในมือเฉย เจาแพะยิ่งเสียใจหนักขึ้น มันเอื้อมมือ

31