Page 32 - โลกของหนูแหวน

มาแตะแขนหนูแหวน พูดปลอบ ๆ วา “เอานา เลนเถิดนา” หนูแหวนสะบัดแขนหนีลุกขึ้นยืน พูดสะบัดเสียงอยาง

ไมหายแคนวา “ไมมีใครเขาเลนดวยแลว อุตสาหมาชวนเลนยังโกงเอาอีก” เธอเดินเลี่ยงออกมา พอไดยินเสียงเจา

แพะรองวา “กลับมากอน” เทานั้น เธอก็วิ่งตื๋อไปดวยแรงเลนตัว เจาแพะลุกขึ้นวิ่งตาม หนูแหวนก็ยิ่งเรงฝเทาขึ้น
ทั้งสองวิ่งไลกันมาตามคันนา พักหนึ่งเจาแพะก็ตะโกนขึ้นวา “เรามาเลนไลจับกันนะ”

“ไมเอา ไมเอา” หนูแหวนยังไมหายเจ็บใจทีเดียวรองคานมา แตวาเสียงออนไปมาก แลววิ่งแนบตอไป เจา

แพะวิ่งตามไปไมลดละ และเขาใกลไปทุกที แตวา......
“หนูแหวน หนูแหวน อยาวิ่งไปตรงนั้น เจาเผือกควายเปลี่ยวมันอยูที่นั่น”

หนูแหวนไดยินแลว แตก็นึกวาเจาแพะโกหกจึงยังคงวิ่งตอไป เจาเผือกควายเปลี่ยวที่ลุงอําเจาของเองก็
เอาไวไมอยูปลอยใหมันเดินเล็มหญากินอยูแถวนี้ มันดุเหลือทน เที่ยวไลขวิดที่เดินผาน จนไมมีใครกลาเฉียดมา

แถวนี้ เจาเผือกเล็มหญาไปสายหัวไป เหมือนรูสึกคันเขาอยากจะขวิดอะไรอยูตลอดเวลา พอเห็นหนูแหวนมันก็วิ่ง
เหยาะไปหาทันที
พอหนูแหวนเห็นเจาเผือกเทานั้นก็หยุดกึก ความกลัวแลนเขาหัวใจจนไมสามารถจะวิ่งหนีได ขณะนี้เจา

เผือกเขามาใกลอยูหางไปเพียง 3 วาเทานั้น หนาของหนูแหวนซีดลงทุกที ตัวเล็ก ๆ อยางนี้เจาเผือกหายใจรดก็ลม
แลว แตแลวมันก็สะดุงหยุดอยู เจาแพะนั่นเองขวางกอนดินลอยลิ่ว ๆ มาตกอยูขางหลังเจาเผือก มันตกใจ จึงหยุด

เหลียวกลับมาดู เจาแพะก็วิ่งไปทันหนูแหวน มันดึงเอาตัวหนูแหวนมาไวขางหลัง ยืนเผชิญหนากับเจาเผือกอยาง
อาจหาญ แลวกระซิบบอกหนูแหวนวา “เธอวิ่งไปกอน ไปคอยอยูบนโคกนะ เดี๋ยวฉันตามไป”

ไมตองบอกครั้งที่สอง หนูแหวนหันหลังวิ่งอาวไปทันทีทิ้งเจาแพะเผชิญหนากับเจาเผือกตามลําพัง เจาแพะ
คอย ๆ ทรุดตัวลงเตรียมกอนดินกอนหินไวพรอม ก็ระดมขวางยิบไปไมทันที่เจาเผือกจะตั้งตัว เจาแพะก็เผนอาวไป

อยางไมคิดชีวิต
ทั้งสองพบกันอีกครั้งหนึ่งบนโคก หนาตาซีดทั้งคูเพราะเหนื่อยและเพราะกลัว เปนพักใหญ หนูแหวนก็พูด
ขึ้นวา

“ทําไมเธอจึงมาชวยฉัน” ดวงตาบอกทั้งความชมเชยและขอบคุณ

เจาแพะเดินไปมา ตอบอยางไมคอยแยแสวา “เธอเปนผูหญิง ไมรูอะไรหรอก ผูชายเขาก็ตองชวยผูหญิงกัน
ทั้งนั้นแหละ”

“ทําไมเธอจึงชวยฉัน” หนูแหวนย้ําอีกครั้งหนึ่ง

เจาแพะหันมามองตาหนูแหวนแลวยอนถามวา “ทําไมเธอจึงชอบมาชวนฉันเลนเรื่อย”

คราวนี้หนูแหวนก็ตอบไมไดเหมือนกันทําไมเธอถึงชอบมาชวนเจาแพะเลนดวยเรื่อย ๆ ทั้ง ๆ ที่มันก็แสน
ที่จะขี้โกง บางทีอาจจะเปนเพราะเลนกับเจาแพะแลวรูสึกวามีรสมีชาติดี หรือวาเปนเพราะเธอสงสารมัน เจาแพะ

กําพราพอแมแลวก็ไมคอยมีใครมาเลนดวย ทาทางมันเหงา

32