Page 44 - โลกของหนูแหวน
P. 44

“เสียงของดาวไกลไปนี่ ฟงเสียงใกล ๆ หนอยไมไดหรือ” หนูแหวนถาม

                     “ไดสิ เมื่อเธออยูในความเงียบ เธออาจจะไดยินเสียงหัวใจเธอเตน ฟงเสียงตัวเธอพูดกับตัวเธอเองชัดเจน”
                     “ฉันไมคอยไดพูดกับตัวฉันมากเทาไรหรอกจะ” หนูแหวนทวง “ฉันพูดกับคนอื่น”

                     “ไมจริงหรอก เธอพูดกับตัวเธอเองมากกวาพูดกับคนอื่น เวลาเธอคิดอะไรเธอก็พูดกับตัวเอง เธอพูดวาฉัน

              จะไปตกปลา ฉันจะไปเลนกับเจาแพะ ฉันกลับบานดีกวาฝนตกแลว แลวก็อะไรอีกหลายอยางในความเงียบ เธอจะ
              ไดยินเสียงเหลานี้ไดชัดเจน และมันชวยใหเธอตัดสินใจอะไรไดดวย”

                     หนูแหวนนั่งฟงเงียบ ความเงียบพูดตอไปวา “ความรูสึกของเธอก็พูดกับเธอดวย บางทีเธอเสียใจที่เอากอน

              ดินขวางไกอายโตงจนขาหัก บางทีเธอก็ภูมิใจที่เธอชวยหนูติ๋มหกลมขาแพลง ทั้ง ๆ ที่เธอก็ไมชอบหนูติ๋มเทาไหร
              ความรูสึกดีชั่วจะพูดกับเธอในความเงียบเสมอ”

                     “ใหฉันนั่งฟงอยางเดียวหรือ ฉันทําอะไรในความเงียบบางไมไดหรือ” หนูแหวนพูด

                     “ไดสิ” ความเงียบตอบอยางหนักแนน “ในความเงียบเธอสามารถทําความตองการที่เรนลับของเธอให

              สําเร็จได เธอนั่งฝนวาจะมีบานใหญกวาของหนูติ๋ม มีของกินของเลนมาก ๆ มีรูปรางสวยเหมือนนางฟา มีผูชายมา
              ติดเกรียวเหมือนแมบัวลอย ในความฝนอันเงียบสงบ เธอทําอะไรไดทั้งนั้น”

                     “แตมันไมเปนความจริงนี่” หนูแหวนพูดเสียงเศรา ๆ “เอาอยางที่ทําไดจริง ๆ เถิด”

                     “เธอจะทําอะไรก็ไดนี่จะ จะนั่งเย็บผาหรือสานกระบุงก็ได ในความเงียบไมมีใครรบกวนเธอ เธอเห็นไหม
              เลาวาฉันเปนเพื่อนที่ดีของเธออยางไร ฉันมีแตชวยเธอ ไมเคยรบกวนเธอเลย”

                     “เธอเปนเพื่อนที่ดีของฉันจริง ๆ” หนูแหวนพึมพํา “ฉันเสียดายที่ไมไดคบกับเธอมากอน”

                     หลังจากนั้นหนูแหวนก็ไดเพื่อนใหมคือความเงียบ เธอพูดคุยกับมันอยางสนุกสนาน เดี๋ยวนี้เธอไมกลัว
              ความเงียบ ไมเหงาเมื่ออยูในความเงียบ ฟงเสียงของตัวเอง และนั่งฝนในความเงียบ

                     วันหนึ่งหนูแหวนเดินหนาระทมทุกข ลัดทุงนาไปนั่งคนเดียวอยูที่โคกดิน เธอรําพึงถึงความเงียบ ความ
              เงียบก็มาหา
                     “แยจริง” หนูแหวนบน “โลกนี้ชางอึกทึกจัง”

                     ความเงียบนิ่งเฉย

                     “ใคร ๆ ชางมาวุนวายในโลกของฉันเสียจริง ๆ” หนูแหวนรําพัน “ฉันนั่งเฉย แมก็วานั่งออยสรอย ความ
              จริงฉันอยากจะคุยกับเธอมากกวา เดินไปทางไหนก็ตองระวังตัวแจ หมามันคอยเหาจะกัด ฉันเกลียดหมาทุก ๆ ตัว

              นอกจากหมาที่ฉันเลี้ยง”

                     “มาอยูกับฉันไหม” ความเงียบชวน
                     “ฉันก็อยูกับเธอแลวไง” หนูแหวนทวงอยางสงสัย

                     “มาอยูกับฉันเรื่อย ๆ เปนตัวฉันเลย เปนความเงียบ แลวเธอจะไมไดยินเสียงอะไร” ความเงียบอธิบาย

              “ในตัวฉันเงียบสนิท มีโลกทั้งโลก จักรวาลทั้งจักรวาลลอยอยู ไมมีอะไรมีเสียงเลย”

                     หนูแหวนนั่งคิดอยูครูหนึ่งแลวถามวา “ในตัวเธอไมมีเสียงเลยใชไหม”


                                                                                                              44
   39   40   41   42   43   44   45   46   47   48   49