Page 39 - โลกของหนูแหวน
P. 39

“ความเหงาไมมีเพื่อน ทําใหเรารักสิ่งที่ไมรูไมขี้กับเรา หรือแมสิ่งที่เปนปฏิปกษกับเราได” ดงตอยติ่ง

              อธิบาย “เราจะรักสิ่งที่คลายกับเราหรือเขากับเราไดเทานั้น โอ ชางนาสงสารตอยติ่งตนนั้นจริง ๆ”

                     หนูแหวนพลอยสลดใจไปดวย ยิ่งนึกถึงภาพมดที่คาบเอาเมล็ดของมันไป เธอพูดอยางไมแนใจนักวา “เธอ
              จะหมายความวา นกเล็ก ๆ สายลม หรือน้ําคาง ไมไดเอาใจใสกับตอยติ่งตนนั้นเลยใชไหม”

                     “ถูกแลว” ดงตอยติ่งตอบ “เขาไปรักสิ่งเหลานี้ขางเดียว เพราะความเหงาไมมีเพื่อนของเขา เธอไปชวยขุด

              เขามาที่นี่ไดไหม เขาจะไดสนุกกับพวกเราได”

                     หนูแหวนรับคํา เดินกลับไปที่ตนตอยติ่งตนเดิม “ฉันจะเชื่อใครดี” เธอรําพังขึ้นระหวางทาง “ฉันจะเชื่อตน
              ตอยติ่ง หรือจะเชื่อดงตอยติ่ง” เธอหยุดยืนอยูที่ตนตอยติ่ง มองมันนิ่ง ในที่สุดหนูแหวนก็หันหลังกลับ “ฉันไมขุด

              เธอไปหรอก ไมวาเธอจะมีความรักหรือมีความเหงา เพราะวาถาฉันขุดเธอไปแลว ฉันก็ไมรูวาจะขุดตัวฉันไปวางไว
              ตรงไหน”


























































                                                                                                              39
   34   35   36   37   38   39   40   41   42   43   44