Page 49 - โลกของหนูแหวน

ผีตากผาออม

มีบางวันที่ทองฟามีสีมากกวาปรกติ เปนเสนสีหลายสีโคงทาบอยูบนฟา ชาวบานบอกตามความเชื่อวามัน
คือรุงกินน้ํา แลวก็ไมเอาใจใสกับมันอีก แตวาหนูแหวนชอบดูรุงกินน้ํา มันสวยดีและนาตื่นเตนดวย หลังจากความ

มืดมิดของฟาฝน เวลาครึ้มฝนหนูแหวนก็มองเห็นรุงที่อยูเบื้องหลัง ความดําทะมึนของเมฆโกงคอกินน้ําดวยความ
กระหาย มันคงกินเอา ๆ จนกระทั่งน้ําหมดฟา เผยใหแลเห็นตัวมันเดนสดใส ถาหากวาฝนตกแลวไมมีรุงเธอก็
เสียใจไปกับมันวาพลาดโอกาสจะมากินน้ํา หรือถาหากมีรุงสองตัวเธอก็เห็นใจมันวาจะไมพอกิน และเธอก็มัก

ปลอบใจตัวเองวามันอาจจะเปนพอลูกกันก็ได บางทีเธอทนสงสัยไมไดก็ไปถามเม็ดฝนที่จับอยูตามใบไมวาตัวไหน
เปนพอตัวไหนเปนลูก แตเม็ดฝนไมตอบ มันกลัวจนหนาวสั่นกลัวรุงจะมากิน

“เธอรักรุงไหมจะ” หนูแหวนถามนกกระจาบ

“ฉันรักเขามากจะ เวลาเขาออกมาฝนก็หยุดตก ฉันก็ออกหากินได” นกกระจาบตอบ
ใคร ๆ ก็คงรักรุงกินน้ําอยางนี้ หนูแหวนนึก วันหนึ่งรุงกินน้ํามาตัวเดียว เธอจึงไปถามแมวา “แมจา รุงอีก

ตัวหนึ่งทําไมไมมา” แมไมตอบ กลับเอ็ดวา “เอ็งละมันชอบแตนั่งดูรุงกินน้ํา งานการไมรูจักชวยทํา มันจะมีรุงตัว

เดียวสองตัวก็เหมือนกัน” หนูแหวนไมรูจะพูดอะไรก็เลี่ยงหนีมา นึกแตวาแมไมรูอะไรรุงตัวเดียวกับรุงสองตัวมันจะ

เหมือนกันไดอยางไร ถึงมีรุงตัวเดียวกันมันก็ยังตางกัน บางตัวสั้น บางตัวยาว บางตัวก็สีสด บางตัวก็สีจาง หนู
แหวนแทบจะจําไดดวยซ้ําไปวาตัวไหนชื่ออะไร
หนูแหวนเดินหลบไปเลนที่ชายทุง วันนั้นพระอาทิตยตกไปแลว แตก็ยังสองแสงสีเหลืองสีแดงแผนซานไป

ทั่วฟา ที่ชาวบานเรียกวาตะวันยอแสง พวกผีก็พากันมาตากผาออมกันเปนการใหญ หนูแหวนไดพบผีตัวหนึ่งกําลัง
ตากผาออมงวนอยู เธอเขาไปถามดวยความสงสัย

“เธอมาจากไหนนะ ทําไมหนาตานาเกลียดอยางนี้ละ”
“ฉันเปนผี ฉันมาตากผาออมใหลูก”

“เธอเปนผีหรือ” หนูแหวนชักขนลุก “เธอจะหลอกฉันหรือเปลา”

“ฉันไมทําเชนนั้นหรอก” ผีตอบน้ําเสียงออกจะเศรา ๆ “เพียงแตฉันรูปรางไมสวยเทานั้น คนก็พากัน

เกลียดกลัวฉันจนฉันไมกลาจะไปไหนแลว นี่ถาตะวันไมยอแสงฉันก็ไมออกมาตากผาออม”

“เธอไมหลอกฉันจริง ๆ นะ” หนูแหวนถามย้ําเพื่อใหแนใจ
“ไมดอก ผีจะไปทําอะไรคนได ความกลัวของเธอตางหากที่หลอกเธอ”

49