Page 51 - โลกของหนูแหวน

“ใชแลว” ผีพูดอยางกระตือรือรน “เธอไปพบดอกพลับพลึงดอกหนึ่ง แลวเธอก็รักมัน มันก็เปนดอก

พลับพลึงที่พิเศษกวาดอกอื่น มันเปนดอกหนึ่งและดอกเดียว ถาหากวามันเหี่ยวแหงไป ดอกพลับพลึงทั้งโลกก็มา
แทนไมได นี่แหละความรัก”

“คงจะจริงอยางนั้น” หนูแหวนพูดขึ้น “แมของฉันก็เปนผูหญิงคนหนึ่งและคนเดียวในโลก ผูหญิงคนอื่น ๆ
มาแทนแมไมได ถึงแมบางครั้งฉันจะเกลียดแม แตฉันก็คงรักแมนะ”

“เห็นไหมความรักเปนของไมยากเลย” ผีพูด
“บางทีมันก็ยากเหมือนกัน” หนูแหวนทวง “เปนตนวาถาหากวาฉันไมชอบดอกพลับพลึงทั้งหมด ไมวาจะ

เปนดอกไหน”

ผีถอนใจเฮือกใหญ “ฉันคงนาเกลียดจนรักไมลง ฉันไมวาอะไรเธอ บางทีฉันอาจจะเรียกรองจากเธอมาก
เกินไปก็ได

หนูแหวนมองผีอยางเห็นใจ อยากจะบอกมันวารัก แตมันก็นาเกลียดเหลือเกิน เธอจึงไดแตนิ่งมองมัน
อยางเงียบ ๆ ที่สุดผีพูดขึ้นวา “ผาออมคงจะแหงแลว ฉันจะกลับไปหาลูกของฉัน เธอไมตองเสียใจวาเธอรักฉัน

ไมได เพราะฉันก็มีสิ่งที่ฉันรัก ความรักที่เราใหผูอื่นนั้นยิ่งใหญกวาความรักที่เรารับมา ฉันไปกอนละนะ”

หนูแหวนมองดูเงาที่ยาวยืดของผีหางออกไปทุกที ๆ แลวพูดกับตัวเองวา “ฉันคงลืมเธอไมลง แตฉันก็ไมรู

วาฉันรักเธอหรือเปลา”

51