Page 56 - โลกของหนูแหวน

หนูแหวนชักจะหมดศรัทธากับพระศรีอาริยเสียแลวเพราะวาพยายามเทาใดก็ไมสามารถจะพบวี่แววของ
พระศรีอาริย จนกระทั่งวันหนึ่งเธอคิดเอาตามนิสัยที่แมดุอยูเสมอวาชอบเอาใหไดดังใจ วาเมื่อหาไมพบก็สรางเอา

ดีกวา หนูแหวนจัดแจงเดินลัดทุงไปใตตนตาล ขุดดินขึ้นมาเปนตนไม บอกวา “ฉันไมรูวาตนกัลปพฤกษเปน
อยางไร แตเธอเปนตนกัลปพฤกษก็แลวกัน” แลวพูดตออยางไมคอยมั่นใจวา “ไหนลองเอาพระศรีอาริยมาซิ”

ทันใดนั้นก็มีชายหนุมทาทางแข็งแรงขี่มาขาวออกมา

“พระศรีอาริยหรือ” หนูแหวนอุทานดวยความตกใจพลางกราบติดดิน

“เหตุใดเธอจึงคิดวากราบลงอยางนี้ฉันจะชอบ” ชายคนนั้นถาม
“หนูไมทราบ” หนูแหวนตอบ “หนูทําตามธรรมเนียมของคนยุคนี้ ไมใชสมัยพระศรีอาริย”

“ลุกขึ้นเถอะ ยุคพระศรีอาริยไมใชยุคขอทาน” พระศรีอาริยพูด

“ทานเอาของที่ไหนมาแจกกันมากคะ” หนูแหวนลุกขึ้นนั่งถาม
“ก็เอามาจากที่คนสรางขึ้นไงเลา คนยิ่งทํามากก็ยิ่งแจกไดมาก”

“แตวาก็มีบางพวกที่ไมไดรับก็ได อยางเชน...ตนตอยติ่ง” หนูแหวนซักตอ

“ผูที่ตั้งความปรารถนาไดก็จะไดสิ่งที่เขาปรารถนาเสมอ ถาหากวาเขารูจักวิธีแบงปนและอยูดวยกัน”

“ถาอยางนั้นสิ่งที่ไมสามารถจะตั้งความปรารถนาไดก็ตองลําบากนะซี”

“คนที่ไมรูจักตั้งความปรารถนาและพยายามทําใหสมปรารถนาก็เหมือนไมมีชีวิต เธอไมตองหวงเขานัก
ดอก”

“พระศรีอาริยทําไมใจรายอยางนี้ หนูนะนึกวาพระศรีอาริยจะใจดี เที่ยวแจกของเด็กเหมือนลุงใบเสียอีก”

หนูแหวนพูดอยางผิดหวัง “มีคนจํานวนมากที่เขาออนแอ เราจะไมใหเขาอยูเชียวเหรอ”

56