Page 61 - โลกของหนูแหวน

รําพึงถึงตัว

หนูแหวนนุงผาซิ่นกระโจมอกเดินฝาความหนาวเย็นไปที่ลําคลอง ซึ่งไหลเอื่อยอยูชั่วนาตาป เธอจะไป

อาบน้ํา มันเปนความเคยชิน ความจําเปนหรือความตองการ เธอตอบไมได แตเธอก็อาบน้ําที่ลําคลองนี้ทุกเชา
วันนี้อากาศเย็นนัก หนูแหวนจึงรีรออยู ชะโงกหนาไปเห็นเงาของเธอใสแจวอยูในน้ํา เธอจึงเพิ่งสังเกตวาตัวเธอนั้น
โตขึ้น เธออาบน้ําที่ลําคลองนี้มาแตเล็ก ทีแรก ๆ แมอาบให เดี๋ยวนี้เธออาบเองไดแลว

“ฉันโตขึ้นบางไหมจะ” หนูแหวนถามลําคลอง

“โตขึ้นเหมือนกันจะ” ลําคลองตอบ กวามันจะพูดประโยคนี้จบก็กินเวลาถึงสิบนาที เพราะวามันไหลชา
เหลือทน อืดอาดอยางนี้ หนูแหวนจึงไมคอยอยากจะพูดกับมันมากนักดอก

เธอนิ่งดูความเปลี่ยนแปลงชา ๆ อันเปนที่ที่เธอเกิดและเติบโตมา ไมคอยมีอะไรเกิดขึ้นที่นี่ และเมื่ออะไร
เกิดขึ้นแลว อยางเชนดนตรีจากกรุงมาเลนที่งานวัด ชาวบานก็จะทรงจํามันไดเปนเวลานานนับเดือนกวาจะลืม

และเมื่อไมมีอะไรเกิดขึ้น นาน ๆ เขามันก็จะกลายเปนยุคทอง ยุคอันแสนสนุกที่เลาสืบกันมาอยางไมรูจักเบื่อ
นึกถึงงาน หัวใจของหนูแหวนก็เตนแรง อีกไมกี่วันพี่บัวผันเขาก็จะแตงงานไปแลว เธอกมหนาลงดูเงาอีก
ครั้งหนึ่งแลวก็ถอนใจวา ฮึ ใครเขาจะมาแตงกับเรา หนูแหวนไมรูวาแตงงานกินความหมายอะไรบาง เธอรูแตวา

เมื่อคนโตเขาทําอะไรเธอก็อยากจะทําบาง
หนูแหวนเอาเทาแหยลงไปในน้ําแลวชักกลับ บรื๊อว หนาวเหลือทน เธอกลั้นใจแหยเทาลงไปอีก แลว

หยอนตัวลง วิบป ในที่สุดก็ทําไดสําเร็จ เธอดําผุดดําวาย สงเสียงเอะอะ กระทุมน้ําเปนฟอง จนกระทั่งหอยโขงตัว
หนึ่งเปดปากขึ้นอยางเกียจคราน พูดวา
“เงียบ ๆ หนอยเถิด ฉันยังอยากจะนอนตออีก”

“ตายละ เธอนอนสายอยางนี้ทุกวันหรือ” หนูแหวนอุทาน “แมเธอไมตีเอาบางหรือ”

“ฉันเปนแมหอยโขง ไมมีใครมาตีฉัน” หอยโขงตอบ

“เธอโตแลวก็ตองรูจักรับผิดชอบเลี้ยงดูผูอื่น” หนูแหวนวา

“ฉันไมเห็นตองเลี้ยงใคร ฉันไมเห็นวาฉันจะโตขึ้นอยางไร ฉันจะนอนดีกวา” วาแลวหอยโขงก็เปดปากหาว
หวอด “ฉันอยูของฉันไปวันหนึ่ง ๆ เทานั้นเอง”

หนูแหวนหมดสนุกเพราะคําพูดของเจาหอยโขง เธอขึ้นจากน้ําไปผลัดผาเงียบ ๆ เดินไปตามชายทุงที่โลง
ราบเพราะเขาเกี่ยวขาวไปหมดแลว ไมชาแผนดินก็แตกระแหงเพราะความรอน ตอจากนั้นฝนก็ตก ชาวบานก็

เตรียมทํานาอีกครั้ง ซ้ํากันไปเชนนี้ทุกป จนเหมือนวาชีวิตมีเพียงปเดียวสองป ปูของหนูแหวนเปนชาวนา พอของ
หนูแหวนก็เปนชาวนา ตัวหนูแหวนเองก็คงเปนชาวนาอีกเชนกัน
หนูแหวนเดินไปไดหนอยนึงก็ไดพบเพื่อนมากมาย เปนเตานา ผีเสื้อ ตนตอยติ่ง ตัวบุง ไสเดือน ดอก

พลับพลึง เธอหยุดทักทาย เลนกับมันอยางสนุกสนาน โลกของเธอก็รื่นเริงสดใสเหมือนเคย หนูแหวนวิ่งกระโดด
โลดเตนไปตามคันนา เที่ยวถามโนนซักนี่ ไมเคยอยูที่ใดนาน ๆ ไมเคยคิดถึงอะไรแนวแน หนูแหวนก็ไมรูตัวสนใจ

อะไร ชอบอยางไหนแน จะใหรูไดอยางไร ในเมื่อของมันชางดูขัดแยงกันไปหมด อีแตนบอกวามี 4 ขาดี ไกตอกวา
ตองมี 2 ขา นกกระจิบที่ริมรั้วชอบมีตัวเล็ก ๆ ถามีตัวใหญ กวาจะจับแมลงกินอิ่มก็เหนื่อยตาย สวนเจานกกระยาง

61