Page 63 - โลกของหนูแหวน

“เชิญตามสบายเถิด” หนูแหวนตอบ “ฉันยังไมงวงนอน จะคุยกับเธอก็ได”

“เธอคิดอะไรอยูหรือจึงไมงวงนอน” นกฮูกถาม
“ฉันกําลังคิดวาตอไปฉันจะเปนอะไร”

“แลวเธอคิดวาเธอจะเปนอะไรเลา” นกฮูกซัก

“ฉันคิดวาฉันคงจะโตขึ้นไป แตงงานเหมือนพี่บัวผัน มีลูกเหมือนแม เลี้ยงลูกใหโตขึ้น แลวตัวเองก็แกลง ๆ

จนตายไป” หนูแหวนเลาจบก็รําลึกถึงคําแมที่พูดอยูเสมอไดวา “แหวนเอย เอ็งอยาซุกซนนัก ใหรูจักโตบาง แมแก
เฒาลงไปทุกวัน ไมไดอยูเลี้ยงเอ็งไปกี่วันหรอก”

“ถาสิ่งนี้คนอื่น ๆ เขาทํากัน ฉันวาดีแลวนี่ที่เธอจะเปนอยางนั้น” นกฮูกตอบ

“แตวาฉันไมชอบนี่” หนูแหวนตอบ “โตขึ้นแลวก็เลนไมได พวกผูใหญนะเปนคนไมอยากจะทําอะไร พอ
เห็นเด็กทําอะไรมากหนอยก็หาวาซน”

“พวกผูใหญนะเขาตองทํามาหากิน เขาโตแลว เวลาเขาทําผิดไมมีใครใหอภัยเขาเหมือนเมื่อเขาเปนเด็ก

พวกเขาจึงระมัดระวังตัวมาก เขากระโดดโลดเตนทําโนนทํานี่อยางเธอไมไดหรอก” นกฮูกเตือน “เธอก็จะตองโต

เปนผูใหญเหมือนกัน”

“ขอนั้นฉันไมกลัวเทาไรนัก แตเธอไมเขาใจหรอก” หนูแหวนพยายามชี้แจง “มีสิ่งอื่นที่นากลัวกวานั้น ที่ฉัน
ตองโตขึ้น แตงงาน มีลูก เลี้ยงลูก แลวก็...เหี่ยวแหงไปโดยไมมีใครเห็น” หนูแหวนนึกถึงคําของดอกไมขึ้นมาได

“เธออยากจะพิสูจนความดํารงอยูของตัวเธอใชไหม” นกฮูกยอนถาม

63