Page 4 - เที่ยวบินกลางคืน

1

เบื้องลางเขา ขุนเขาไดเซาะรองรอยของมันอยูภายใตรมเงาของยามเย็นสีทอง พื้นดินสาด
แสงประกายอันคงทนเพราะดินแดนแหงนี้เองที่ผืนดินจะยอมพายแพตอแสงทองแหงอาทิตยอัสดงได
เชื่องชายิ่งนัก เหมือนกับที่หิมะยังคงขาวโพลนอยู แมวาฤดูหนาวกําลังจะสิ้นสุด

ฟาเบียง นักบินผูกําลังขับเครื่องบินขนสงไปรษณียปาทาโกเนียจากใตสุดไปยังบัวโนสไอเรส
เขาสังเกตเห็นยามค่ําคืนที่รุกไลเขามาไดจากเครื่องบอกอันเดียวกันเหมือนกับทาเรือ คือจากทอง
ทะเลกวางขวางอันเงียบสงบเบื้องหนาและมีคลื่นเมฆอันเกียจครานละลองขวางอยู เขากําลังเขาสูทา
จอดที่เวิ้งวาง และมีความสุข

ทามกลางความสงบนิ่งนี้ เขาสามารถนึกฝนวาตัวเองเปนคนเลี้ยงแกะ กําลังออกเดินเลน
เงียบๆ ผูเลี้ยงแกะแหงปาทาโกเนียทั้งหลายพากันออกเคลื่อนที่อยางไมเรงรอนจากฝูงหนึ่งไปยังอีก
ฝูงหนึ่ง เขากําลังเคลื่อนจากเมืองหนึ่งไปยังอีกเมืองหนึ่ง เมืองเล็กๆ เหลานั้นก็คือฝูงแกะของเขา ทุกๆ
สองชั่วโมงเขาจะเห็นตัวหนึ่งดับกระหายอยูที่ชายฝงแมน้ําหรือและเล็มหญาจากพื้นดิน

สักพักหนึ่ง เมื่อผานทุงหญาสเต็ปปที่วางรางผูคนราวกับทะเลมาไดหกสิบไมล เขาก็มาถึง
ฟารมเงียบเหงาแหงหนึ่ง ซึ่งดูเหมือนจะแกวงไปขางหลังบนลูกคลื่นแหงทองทุงแพรรี่ บรรทุกพาชีวิต
มนุษยออกไป จากนั้นเขาก็ลดปก เหมือนกับทําความเคารพตอเรือ

*

“ซานฮูเลียนกําลังปรากฏ เราจะลงในสิบนาที”

คนสงวิทยุบนเครื่องสงขาวไปทั่วสนามบิน จากชองแคบแมกเจลแลนไปจนถึงบัวโนสไอเรส
ทางขึ้นลงเครื่องบินทอดวางยาวเหยียดไปไกลมากกวาพันหารอยไมล แตทางสายนี้ตั้งอยูที่ชายแดน
แหงยามค่ําคืน – เหมือนกับในแอฟริกาที่หมูบานเล็กๆ แหงสุดทายถูกยึดครองและเปดเผยโฉมหนา
ออกมาแกผูไมรูจัก

คนสงวิทยุเลื่อนแผนกระดาษไปใหนักบิน “แถวนี้มีพายุฟาคะนองมากจนหูฟงของผมมีแต
เสียงไฟฟาสถิตย คืนนี้เราหยุดที่ซานฮูเลียนดีไหม”

ฟาเบียงยิ้ม ทองฟาสงบราวกับในอางเลี้ยงปลา และสนามบินทุกแหงขางหนาก็แจงสัญญาณ
มาวา
“ฟาโปรง ไมมีลม”
“เราจะไปตอ” เขาตอบ
คนสงวิทยุนึกอยูในใจวา ณ ที่ใดที่หนึ่ง พายุกําลังเริ่มเสนอตัวเองออกมา เหมือนกับหนอนใน
ชิ้นผลไม คืนนี้คงจะสวยงาม แตก็ถูกทําลาย เขารูสึกไมสบายใจเมื่อคิดถึงวาจะตองเขาไปขางในเงา
มืดซึ่งใกลจะเนาเปอยนี้