Page 889 - Full paper สอฉ.3-62
P. 889
ความเป็นมาของปัญหา และถ่ายทอดวิทยาการต่างๆ จากบรรพบุรุษด้วยภาษา ภาษาจึง
“ภาษา” มีความส าคัญต่อมนุษย์ในฐานะเป็นเครื่องมือ ช่วยให้มนุษย์สามารถธ ารงวัฒนธรรมไว้ได้
ของการสื่อสาร พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2542 มนุษย์ใช้ภาษาพูดในการติดต่อสื่อสาร แสดงความคิด
(2546 : 822) ได้ให้ค าจ ากัดความของค าว่า ภาษา ไว้ว่า "ถ้อยค า ความรู้สึก และประสบการณ์เพื่อให้เกิดความเข้าใจกันระหว่างผู้
ที่ใช้พูดหรือเขียนเพื่อสื่อความของชนกลุ่มใดกลุ่มหนึ่ง เช่น พูดกับผู้ฟัง และใช้ภาษาเขียนบันทึกเหตุการณ์ เรื่องราว
ภาษาไทย ภาษาจีน หรือเพื่อสื่อความเฉพาะวงการ เช่น ความคิดความเชื่อต่างๆ ของสังคมไว้เพื่อให้คนรุ่นหลังได้รู้เรื่อง
ภาษาราชการ ภาษากฎหมาย ภาษาธรรม; เสียง ตัวหนังสือ หรือ และสืบต่อไปยังคนรุ่นใหม่ไม่ขาดสาย ดังนั้นภาษาจึงเป็นเครื่อง
กิริยา; อาการที่สื่อความได้ เช่น ภาษาพูด ภาษาเขียน ภาษา จรรโลงวัฒนธรรมที่แสดงให้เห็นว่ามนุษย์เป็นผู้เจริญกว่าสัตว์
ท่าทาง ภาษามือ เพราะมีภาษาใช้ ดังนั้นหมู่ชนที่อยู่ร่วมกันในสังคมและรวมกัน
พระยาอนุมานราชธน (2522 : 29-33) ได้อธิบาย เป็นประเทศชาติ ย่อมมีภาษาประจ าชาติของตนเพื่อสื่อสารท า
เกี่ยวกับภาษาไว้ว่า ภาษาคือวิธีท าความเข้าใจกันระหว่างคนกับ ความเข้าใจกัน และเป็นสัญลักษณ์อย่างหนึ่งที่ท าให้รู้ว่าเป็นชาติ
คน ซึ่งวิธีท าความเข้าใจกันได้หลายวิธี เช่น ภาษาใบ้ การวาด เดียวกัน
รูปภาพ ภาษาธง ภาษาดอกไม้ ภาษาแสงไฟ ภาษาโทรเลขและ นับว่าภาษาไทยนั้นมีความส าคัญต่อปัจเจกหรือบุคคล
ภาษาอื่นๆ แต่ภาษาเหล่านี้เป็นสิ่งที่มนุษย์ก าหนดขึ้นใช้เป็น ในแง่ของการสื่อสาร การประกอบอาชีพ เป็นวัฒนธรรมของ
พิเศษ และอยู่ในวงจ ากัดเท่านั้น ไม่ได้ท าความตกลงกันรู้กันมา กลุ่มชน แสดงถึงความเป็นเอกลักษณ์ ศักดิ์ศรีและเป็นมรดกของ
ก่อน ก็รู้กันไม่ได้ ชาติไทยที่ส าคัญยิ่ง ดังข้อความที่ว่า ภาษามีคุณลักษณะเฉพาะ
จะเห็นได้ว่า ภาษา เป็นกลุ่มเสียงที่มีระบบ กฎเกณฑ์ คือ
กลุ่มเสียงที่มนุษย์เปล่งออกมานี้จะต้องมีความหมายตามที่คนใน ภาษาเป็นเอกลักษณ์ของชาติ
สังคมได้ตกลงรับรู้กัน ดังนั้นภาษาจึงไม่ใช่สิ่งที่เป็ น ภาษาเป็นพลังของการสร้างความสามัคคี
สัญชาตญาณ ภาษาเป็นสื่อกลางในการสื่อสาร
ภาษาทุกภาษามีความส าคัญต่อมนุษย์เพราะภาษาเป็น ภาษาเป็นสื่อกลางความเป็นวิชาการ
หัวใจของกิจกรรมการสื่อสาร เพราะในการสื่อสาร ผู้ส่งสารจะ ภาษาเป็นสื่อกลางในการถ่ายทอดวัฒนธรรม
ใช้ภาษาเป็นสื่อพาสารไปสู่ผู้รับสาร การสื่อสาร คือ การติดต่อ ภาษาเป็นสื่อในการสร้างสรรค์วรรณกรรม (คณาจารย์
ระหว่างมนุษย์ด้วยวิธีการต่างๆ ที่จะให้ฝ่ายหนึ่งรับรู้ความหมาย มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณ์ราชวิทยาลัย, 2551 :18)
ของอีกฝ่ายหนึ่งและเกิดการตอบสนอง ดังนั้นบทบาทของภาษา รูปแบบของภาษาที่ใช้ในการสื่อสารแบ่งออกเป็น 2
คือเป็นเครื่องมือของการสื่อสาร ประเภท คือ วัจนภาษา และ อวัจนภาษา
ส่วนภาษาไทยนั้น มีความส าคัญต่อคนไทย-ต่อชาติ วัจนภาษา หมายถึง ภาษาถ้อยค า ได้แก่ ค าพูดหรือ
ดังที่ผอบ โปษะกฤษณะ (2532 : 13) ได้กล่าวไว้ว่า ภาษาเป็น ตัวอักษรที่ก าหนดใช้ร่วมกันในสังคม ซึ่งหมายรวมทั้งเสียง และ
วัฒนธรรมที่ส าคัญที่สุดของชาติ ภาษาเป็นสื่อให้ติดต่อกัน และ ลายลักษณ์อักษร ภาษาถ้อยค าเป็นภาษาที่มนุษย์สร้างขึ้นอย่างมี
ท าให้วัฒนธรรมอื่นๆ เจริญขึ้น ภาษาเป็นสื่อความหมายของคน ระบบ มีหลักเกณฑ์ทางภาษา หรือไวยากรณ์ซึ่งคนในสังคมต้อง
ในชาติ แต่ละภาษากมีระเบียบของตนแล้วแต่จะตกลงกันในหมู่ เรียนรู้และใช้ภาษาในการฟัง พูด อ่าน เขียนและคิด การใช้
ชนชาตินั้น ภาษาจึงเป็นศูนย์กลางยึดคนทั้งชาติ วัจนภาษาในการสื่อสารต้องค านึงถึงความชัดเจนถูกต้องตาม
เช่นเดียวกันกับทิพย์สุดา นัยทรัพย์ (2535 : 1) ได้ หลักภาษา และความเหมาะสมกับลักษณะการสื่อสาร
กล่าวถึงความส าคัญของภาษาไว้ว่า ภาษาเป็นมรดกทาง ลักษณะงาน เป้าหมาย สื่อและผู้รับสาร ดังนั้น วัจนภาษาจึง
วัฒนธรรมซึ่งมนุษย์ใช้เป็นเครื่องมือในการสื่อความคิด ความ หมายถึง ภาษาพูด และ ภาษาเขียน
ต้องการ และอารมณ์ต่างๆ ภาษามีอยู่ทุกหนแห่งในสังคมมนุษย์
ซึ่ งจะมีการติดต่อสื่อสารกันอยู่ตลอดชีวิต มนุษย์รับ
* นางสาวกฤติกา พรหมสาขา ณ สกลนคร (Corresponding author) 2
E-mail address: kittika_t@hotmail.com 871
