Page 47 - เจ้าชายน้อย

ทุงขาวสาลีสีทองจะทําใหฉันหวนคิดถึงเธอ และฉันก็จะชอบฟงเสียงสายลมหยอกลอตนขาว "

สุนัขจิ้งจอกนิ่งเงียบ และจองมองเจาชายนอยอยูนาน

" ชวยฝกใหฉันเชื่องดวยเถิด " เขาพูด

" ฉันก็อยากจะชวยอยูหรอก แตฉันไมมีเวลามากนัก มีเพื่อนอีกมากมายใหแสวงหา และมีอะไรๆ อีก
เยอะใหเขาไปรูจัก " เจาชายนอยบอก

" เราจะรูจักก็เฉพาะกับสิ่งที่เรามีความสัมพันธดวยเทานั้น พวกมนุษยไมมีเวลาจะไปทําความรูจักกับ
อะไร เขาซื้อของจากพอคา แตเขายังไมมีพอคาขายเพื่อน พวกมนุษยก็เลยยังไมมีเพื่อน ถาเธอ
ตองการเพื่อน ฝกฉันใหเชื่องสิ " สุนัขจิ้งจอกกลาว

" แลวจะตองทําอยางไรบางละ " เจาชายนอยถาม

" เธอจะตองอดทนใหมาก .. ขั้นแรกเธอตองนั่งใหหางฉันเล็กนอย อยางที่กําลังนั่งอยูตอนนี้นี่แหละ
ฉันจะมองเธอดวยหางตา แตเธออยาเพิ่งพูดอะไรนะ เพราะภาษาคือบอเกิดแหงความเขาใจผิด
แลวแตละวันเธอก็คอยๆ ขยับเขามาเรื่อยๆ " สุนัขจิ้งจอกตอบ

วันรุงขึ้นเจาชายนอยกลับมาอีก

" มันจะเกิดผลกวานี้ ถาเธอจะมาในเวลาเดียวกันทุกวัน" สุนัขจิ้งจอกบอก "อยางเชน ถาเธอมาตอน
สี่โมงเย็น พอบายสามโมงฉันก็จะเริ่มมีความสุข ยิ่งเวลากระชั้นเขามาฉันก็ยิ่งมีความสุข พอใกลสี่
โมงเย็นฉันจะกระสับกระสาย และกระวนกระวายใจ แลวฉันก็จะรูคาแหงความสุข แตถาเธอมาไม
ตรงเวลา ฉันก็ไมรูวาควรจะเตรียมใจไวตั้งแตเมื่อไร มันเปนเรื่องของประเพณี " สุนัขจิ้งจอกกลาว

" ประเพณีคืออะไร " เจาชายนอยถาม

" มันคือเรื่องที่มักถูกละลืม " สุนัขจิ้งจอกกลาว

" มันเปนวันที่พิเศษกวาวันอื่นๆ เปนชั่วโมงที่พิเศษกวาชั่งโมงอื่นๆ เชน ประเพณีของนักลาสัตว คือ
การเตนรําทุกๆ วันพฤหัสกับสาวๆ ในหมูบาน เพราะฉะนั้นวันพฤหัสจึงเปนวันที่แสนจะวิเศษ ฉัน
สามารถเดินเลนไปถึงไรองุนได ถานักลาสัตวเตนรําไมเปนเวลา ทุกวันก็จะเหมือนกันหมด และฉันก็
จะไมมีเวลาไดพักผอนเลย "

เจาชายนอยฝกสุนัขจิ้งจอกจนเชื่อง และเมื่อชั่วโมงแหงการจากลาใกลเขามา