Page 52 - เจ้าชายน้อย

" เสนหของทะเลทรายอยูตรงขุมน้ําที่เขาซอนเอาไว " เจาชายนอยพูด

ผมรูสึกประหลาดใจที่เขาเขาใจไดในทันทีถึงความลับที่โชนฉายอยูในเม็ดทราย เมื่อครั้งที่ยังเปน
เด็กชายตัวเล็กๆ ผมอาศัยอยูในบานแบบโบราณ เลากันมาวามีหีบสมบัติซอนอยูใตดิน แนนอนวา
ไมมีใครเคยคนพบหรือแมแตคิดจะคนหา แตมันก็ทําใหบานหลังนี้มีเสนห เพราะบานของผมซุก
ซอนความลับไวในกนบึ้งของหัวใจ

" ใช ไมวาจะเปนเรื่องเกี่ยวกับบาน ดวงดาว หรือทะเลทราย สิ่งที่ทําใหมันงดงามคือสิ่งที่เรามองไม
เห็น " ผมพูดกับเขา

" ผมดีใจที่คุณเห็นดวยกับสุนัขจิ้งจอก " เขาพูด

เมื่อเจาชายนอยหลับ ผมอุมเขาไวและออกเดินตอ ผมรูสึกราวกําลังประคองสมบัติที่บอบบาง มัน
เหมือนกับวาไมมีสิ่งใดในโลกที่นาทะนุถนอมมากไปกวานี้อีกแลว

โดยแสงจากดวงจันทร ผมจองมองหนาผากซีดขาว ดวงตาที่ปดสนิท และเสนผมที่พลิ้วตามสายลม
แลวบอกตัวเองวา 'สิ่งที่ฉันมองเห็น เปนเพียงเปลือกที่ฉาบไวเทานั้น สิ่งสําคัญกวานั้นคือ สิ่งที่ไม
สามารถมองเห็น' ริมฝปากเขาเผยออกราวจะปลอยยิ้ม

ผมพูดกับตัวเองอีก 'สิ่งที่เจาชายนอยๆผูนี้ทําใหฉันรูสึกประทับใจมากที่สุด คือความซื่อสัตยที่เขามี
ตอดอกไมดอกหนึ่ง คือภาพดอกกุหลาบดอกหนึ่งที่เปลงประกายในตัวเขา ดุจเปลวตะเกียงแมใน
ยามหลับ'

ผมรูสึกถึงความนาทะนุถนอมที่เพิ่มขึ้นราวเปลวไฟที่ตองการการปกปอง ลมเพียงวูบเดียวก็อาจดับ
มันได ขณะเดินไปเรื่อยๆ ผมพบบอน้ําในรุงเชา