Page 43 - พระจันทร์ซ่อนหา
P. 43
อุ ม า ริ ก า ร์ l 49
ได้ เพราะเจ้าของหมายเลขที่ปรากฏบนบัตรนี้มีชื่อว่า ดอกดิน แหน่หินโหน
เหมือนกัน เพียงแต่วันเดือนปีเกิดของดอกดินตัวจริง กับหนูดินนั้นห่างกัน
เกือบยี่สิบปี ทว่าข้อมูลเหล่านี้มีแต่ต�ารวจเท่านั้นที่สืบค้นได้
และถ้าพวกเขาเข้าใจไม่ผิด คนในไร่นั้นยืนคนละฝั่งกับกฎหมาย
อีกฝ่ายคงเห็นเธอเงียบไป เลยพยายามให้ก�าลังใจต่อ
“เอาน่า...ไม่ต้องกลัวหรอก ผมไม่ปล่อยให้เต็มเป็นอะไรไปอยู่แล้ว
เชื่อผมเถอะว่าการที่เต็มเข้าไปในไร่อมรมัทนาหนนี้มีแต่คุ้มกับคุ้ม”
“คุ้มยังไงฮึ” เธอถามเสียงกังขา
“ก็ถ้างานนี้ส�าเร็จ นอกจากส�านักงานของเราสองคนจะไม่เจ๊งอย่างที่
เต็มกลัวมาตลอดแล้ว เต็มยังจะเหลือเงินไปชอปปิงด้วยนะ”
เต็มดวงฟังแล้วแบะปาก
“ท�าไมท�าหน้าแบบนั้น ไม่เชื่อผมหรือ” เมืองแมนท�าท่าเหมือนน้อยใจ
“ใช่...ไม่เชื่อ” เธอตอบตรงๆ “ฉันว่าคิดจะล้วงคองูเห่าน่ะมันไม่ง่าย
หรอกนะ”
“ของแบบนี้ เราต้องค่อยๆ ดูกันไป อย่าเพิ่งฟันธง” เมืองแมนสอน
“แล้วไม่ต้องกลัวนะ ผมอยู่ข้างนอกก็จริง แต่จะหาทางช่วยเต็มเต็มที่ ขอ
อย่างเดียวให้ตั้งใจท�างาน ยิ่งเต็มสืบรู้เรื่องในไร่นี้เร็วเท่าไหร่ ก็เป็นผลดีกับ
พวกเรามากเท่านั้น”
“ไม่ต้องห่วง ฉันท�าเต็มที่แน่ ขอแต่นายอย่าชิ่งหนีไปก่อนก็แล้วกัน”
เธอจ้องหน้าอีกฝ่าย
“ผมจะหนีท�าไมเล่า”
“ก็เผื่อนายกลัวตาย ไม่อยากเป็นไข้โป้ง”
“ผมกลัวตาย แต่ไม่คิดหรอกนะ ว่าจะเป็นไข้โป้งที่เต็มว่า เพราะ
กระสุนนัดนึงไม่ใช่ถูกๆ ระหว่างเล่นงานคนแปลกหน้าอย่างพวกเรากับพวก
คนงานที่มีความส�าคัญในไร่ ใครๆ เขาก็ต้องเลือกฝ่ายหลังกันทั้งนั้นแหละ”
“สาธุ ขอให้จริงเถอะ” เต็มดวงยกมือพนมท่วมหัว และไม่ยอมเลิก
