Page 45 - พระจันทร์ซ่อนหา
P. 45
อุ ม า ริ ก า ร์ l 51
“รับรองน่า ผมไม่ทิ้งเต็มอยู่แล้ว”
“แล้วถ้าที่ไร่นั่นรับสัญญาณมือถือกับเน็ตไม่ได้ล่ะ” เธอยังไม่วาย
กังวล
“ถึงรับไม่ได้ทันที แต่เต็มเป็นแม่ครัว ต้องได้มีโอกาสออกมาจ่าย
ตลาดบ้างแน่ๆ พอเครื่องจับสัญญาณได้เต็มก็รีบเปิดอ่านแล้วเซฟเก็บไว้
แค่นี้ก็หมดปัญหา”
เมืองแมนแก้ปัญหาให้ทีละเปลาะอย่างใจเย็น หรือมิเช่นนั้นก็เพราะ
อยากหาทางเอาตัวรอดไปก่อน
เต็มดวงฟังแล้วไม่รู้สึกว่า ‘หมดปัญหา’ อย่างที่เมืองแมนพูดแม้แต่
น้อย เพราะถึงหาทางออกเรื่องหนึ่งได้ ปัญหาใหม่ก็ดูจะผุดตามขึ้นมาทันที
ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะบรรยากาศที่ดูตึงเครียดในไร่อมรมัทนาหรือเป็น
เพราะสัญญาณระแวงภัยในตัวของเธอเริ่มท�างานกันแน่ เต็มดวงจึงไม่มั่นใจ
กับอะไรทั้งนั้น ไม่มั่นใจแม้แต่รูปลักษณ์ตัวเองในตอนนี้ว่าจะตบตาใครๆ
ไปได้นานสักแค่ไหน
ความคิดนี้ท�าให้เธอหันไปมองกระจกบานยาวในห้องอย่างเป็นกังวล
เห็นหญิงสาวหน้าตาซื่อๆ เหมือนนกฮูกตัวผอมๆ นุ่งผ้าถุงทัดดอกไม้จ้อง
มองตอบมาด้วยใบหน้ามุ่ยมู่ทู่ เลยอดไม่ได้ที่จะพ่นลมหายใจยาวเหยียด
เมืองแมนที่จับตาดูอยู่เลยรีบบอกว่า
“เชื่อผมสิว่าขอแค่เต็มท�าให้เต็มที่ ก็จะไม่มีใครสงสัยเต็มแม้แต่คน
เดียว โดยเฉพาะตอนที่เต็มแต่งตัว ท�าผมแบบนี้”
เต็มดวงถอนหายใจเฮือกโต พร้อมส่ายหน้าดิก แล้วกลั้นใจบอกเพื่อน
สนิทอย่างวิงวอน
“แต่ฉันว่าฉันต้องไม่รอดแน่ เรากลับกรุงเทพฯ กันเถอะ”
เมืองแมนนิ่วหน้า ที่พบว่าการเกลี้ยกล่อมครั้งนี้ไม่ได้ผล
“นี่เต็มพูดจริงหรือนี่”
“จริงล้านเปอร์เซ็นต์”
