Page 46 - ΑΝΤΙ - Τεύχος 22

ID γερνετ υ , 2':

O

αι

U

b

[—

U
x

f

o<

*5

25

*3

O

l—

O Τὸ ἀληθινὸ πρόσωπο τῆς τέχνης τὸν τελευταῐο καιρό, συνεπὴραν. Κανεὶς δὲν φανταζόταν, κι ο ἴδιος τὸ προ· _

αρχίζει· να καλύπτεται απὸ πέπλα μυστηρίου καὶ φιλο- φθασε, ὅτι μετα ἀπὸ 50 χρόνια, τὸ «Αούστρα 15» θα ’ἐ

σοφικων προβληματισμιῖ)ν. Οἱ μελετητές, αν οῖ-ἴδιοι δὲν έπαιρνε τόση έπικαιρότητα καί προπόρευση, για να

εἶναι φιλόσοφοι ἢ ἐρασιτέχνες ἑνὸς «ισμοῦ», εἰναι στὴν φτάσει, ô ἳδιος δὲν πρόλαβε, τὸ φόρτε του τὸ 1974, μὲ

ὑπηρεσία μιᾶς ἀναζήτησης γενικώτερης, που ἐμφανίζεται τὶς πολλαπλες ἐκδόσεις του. ξ

ὅπου καί γραφή.
O Ξαφνιασμένοι, οἱ νέοι του ἀναγνωστες μιλσῦσαν βέ-

Ο Ἡ «γὀυτεμβεργιανη» τυπογραφία, ὁ κινηματογρά- βαιοι κι αὐτὴ τὴ φορά, ὅτι ἡ ἀναζητηση τους τέλειωσε

φος, ἠ τηλεόραση, ἡ ἀρχιτεκτονικὴ καὶ ὅπου ἀλλοῦ έκ- στὴν ποίησή του. Ἀλίμονο ὅμως, τώρα ποῦ εἴμαστε

φράζεται «γράφοντας» αῦτη ἡ ἀναζήτηση, χτυπᾱ τὴν κοντα στὴ νέοι τέχνηζπάλι ἡ ἀναζήτηση αρχισε, παρα τὶς

«ανθρωπότητα» τῆς τέχνης, τῆς δημοσιότητας, μὲ χίλιες ἀπεγνωσμένες προσπάθειες αἰγυπτιακιῑΝ Σφιγγιῖ)ν για

’ ἐκφράσεις. Κυκλοφόρησε στὴν Ἀγγλία τὸν τελευταῐο ποιητὲς καὶ φιλοσόφους. Τὴν τέχνη ποὺ νέες προπορευ-

χρόνω, τὸ έργο τοῦ Μπάυρον, ἐπ’ εὐκαιρία τῶν 150 χρό- όμενες χωρες μᾶς φέρουν ὡς θουριακὸν τρόπαιον καὶ

νων ἀπὸ τὴν ἐμφάνισή του, ὡς νέου μεταρρυθμιστοῦ ἀπαιτοῦν τὸ νέο φόρτε της, που ποιὸς ξέρει ποῦθε πηγά-

μιᾶς Βικτωριανής ἐποχῆς, νέας ὅσο καί ὁ Πύργος τοῦ ζει.

Λονδίνου. Ἡ επιτακτικὴ φωνή του, φρέσκια καί τώρα,

μᾶς θέτει τὸ ἐρώτημα γιατί οἱ ”Αγγλοι τότε τὸν ἀπώθη-

σαν καί γιατί καὶ. τώρα, μετα τὸν προπέρσινο χαμὸ toi Ο Οἱ νέγροι τῆς Ἀμερικής, οἱ νεοαφρικάνοι, οἱ ποιητὲς

Πάσυντ, τηροῦν τὴν ἴδια στάση, ὅσον ἀφορᾶ για συγ- τῆς Κρουστανδης καὶ Νέου Ντελχί μᾶς ῦποψιάζουν για

γραφεῖς καί καλλιτέχνες. νέα αναζήτηση, για να συντηρήσουν τὴν ὡραία καὶ φο-

ρεμένη χθεσινη λαμψη τὴς μονάδας τους, στὸν τόπο τῆς

Ο Ὁ Μπάυρον, τότε, «πῆρε τοὺς δρόμους» για να πε- γέννησής τους. Τί ὅμως ἡ νέα τέχνη καί ανθρωπιὰ ἀνα-
Q 'ANAZHTHZH KAI ΣΦΙΓΓΑ Θ

θάνει, πρὶν φθάσει στὸ Αἰτωλικὸ καὶ ὁ Πάουντ ὃὲν βρα- ζητᾱ, ποὺ πάλι τα φραγματα τὴν ὲμποδίζουν; Τὴν ἀλη-

βεὺτηκε μὲ Νόμπελ καί αποκηρύχτηκε, τότε ,ποὺ ô « πό- θινὴ τροφοδοσία σὲ σχέση με τὸ νέο τους πολιτισμό.

λεμος>>έθετε τὸ μέγα ἐρώτημα τῆς νέας «τσωρτσιλικῆς»

αναζήτησής του, ἐκεῖ ποὺ ὑπῆρχε. Ἕνας Ἐλβετὸς φοιτη- Ο Ἕνας ἀγῶνας αφετηριων καί ἡμερομηνιῶν για τὴ νέα

τὴς μοῦ εἷπε ὅτι «ὁ Μπάυρον ζητοῦσε ἕναν Πάουντ, ἀλλὰ Ναζαρέτ, τὴν πορεία της ποὺ ξεπέρασε τὴν έρμοδότησή

οἱ έποχές τους δὲν συνέπιπταν καί οἱ δυό τους βάδιζαν της. Καὶ ὅταν συμβαίνει τὸ τελευταῐο, ὅταν καί τὸ Πάν-

για τὸ Αἰτωλικό». Ὁ χιουμοριστικὸς ὁρισμὸς τοῦ Ἐλβε- θεον κατακτηθεῐ, ἡ αναζήτηση τῆς νέας ἀλήθειας τῆς τέ-

τοῦ φοιτητῆ για τὸ σύμβολο τοῦ «Αἰτωλικοῦ», για δυὸ χνης κυκλοῦται καί ὁ φοβερὸς κύκλος της ὁμοιάζει, φεῦ,

αἰῶνες αἰτήσεως καί αναζητησεως που ἀπέχουν 150 ὡς μηδέν.-

χρόνια μεταξὺ τους, μᾶς δίνει τὴν ὑψηλὴ έννοια τῆς συγ- Ο Τότε στίς πράσινες σάλες τῶν αἰγυπτιακῶν μύθων,

χρονης ἁναζήτησης- νεκροπομποὶ καὶ ταριχευτὲς ἑτοιμάζουν τα φέρετρα τῆς

παλαιᾶς τέχνης, ὡς έαν οἱ Σφίγγες να έπαιζαν πλέον ρό-

Ο Αἰτῶ, μέσω τῆς τέχνης, κάτι συγκεκριμένο, εἶναι ἕνα λον προφυλάξεως μὲ τὸ ανοιγμά τους, καὶ τὸ φραγμὸ γιὰ

εἶδος ποὺ ἔχει τὴ μαγεία του, ἀλλα καὶ τὸ φόβο, ὅταν κάθε ἀναζητητή της. ’Ὴδη ἡ νέα αφιξη μὲ δικάς της κε-

αντιμετωπίζουμε τὴν ἀλήθεια σα μια ὀργανωμένη πραξη. φαλὰς Ἑρμῶν, μὲ δικά της πολιτικὰ μέσα καί, αλίμονο,

Τὸ φόβο ὅτι οἱ Σφίγγες της θα μᾶς ρίξουν τὴν απαίτησή χωρὶς ἄλλο Νάρκισσο, σπάει τὸν ἐαρινὸ χιτῶνα της καὶ

μας σὲ δρόμο παραπλάνησης. Τότε τί θα κάνει ἕνας χω- ἀντὶ τέχνη, ζητᾶ τὴ ζωή. Ἐδῶ, θα τοποθετήσω τὸ Ζ(ῆτα),

λὸς Μπάυρον στὴν Ἐλλάδα καὶ ἕνας Πάουντ ’στὸ ὡς Ζενὶθ για να βάλω τὸ Ναδιρ ὡς N. Ἀλλὰ δανειζόμε-

Μπρούνεμπουργκ, κοντα στὸν γαμπρό του πρίγκηπα

Μπορίς; "H θα πέσει στίς «πατριωτικὲς» κραυγὲς τῶν νος (απὸ παλια μελέτη μου) τὴν πραγματικὴ έννοια τῶν ,

φσυστανελάδων τοῦ ’21 ὁ πρῶτος καὶ ô αλλος στα ἀπελ- δύο γραμμάτων Ζ καί Ν λέγω, Ζῶν καὶ Νεκρόν. Νά ποῦὲι·

πιστικα «γλωσσόφωνα» γράμματα τοῦ Τζόυς. Ὁ πρόσ- φθάνει ἡ συνεχὴς ἐστετικὴ ἀναζήτηση τῆς τέχνης νά

φατος Πάουντ, τότε ποὺ οἱ Ἕλληνες εἶχαν τὴν Ιςατοχή, τί ἡ Σφίγγα προφυλάει τὸν ἂνθρωπο ἀπὸ τὸ δρόμο τῆ

μᾶς καλοῦσε ἀπὸ τὰ χιτλερικα μεγάφωνα τοῦ Μουσολίνι Ἀληθείας τῆς τέχνης ὼς ἐπικίνδυνον καὶ ἀναζήτησιν

για μια ὑποτυπώδη ἐλευθερία ποὺ τὸν ἐνδιέφερε. Ἀδυνάτου καί ἀπροσίτου. Ποιόςῄμά τὴν ἀλήθεια,Ἴ

ὅλους θ’ ἀντέξει τὸ δρόμο τοῦ ἀνευ κινδύνου

O Ἤθελε ἀπὸ τὴ «Ασυστρα 15» να περάσει στὸ «κα- τῆς τέχνης καὶ τῆς συγχρόνου σοφίας

λὸν» τα δυὸ ποιήματά του, ποὺ τόσο στὸ παρελθὸν μᾶς ν , Μικ,

. -; μάκ- ä. ᾈᾹ