Page 41 - ΑΝΤΙ - Τεύχος 22

ουργήσει ἡ Τουρκία μέ τὴν προβολὴ τῶν μονομερῶν καί αὐθαί-

ρετων ἀξιώσεων της στὸ Αἰγαῐο.

Ἡ ὲμμονὴ στὸ ἰμπεριαλιστικὸ πλέγμα έξάρτησης μέ τήν,

ὅπως εἴδαμε, προσωρινὴ καὶ μερικὴ μόνο μετάθεση τοῦ κέντρου

βάρους, δέν ἦταν δυνατὸ να ὁδηγήσει πουθενὰ ἀλλοῡ. Δέν πρέ-

πει ἀκόμη να ξεχνάμε ὅτι ἡ συναντηση τῶν Βρυξελλῶν έγινε

κάτω ἀπὸ τὴν ἀσφυκτικὴ πίεση τῆς ἀτλαντικῆς συμμαχίας καί

κυρίως τῶν Η.Π.Α.. Κατὰ συνέπεια, ὁ πρωταρχικὸς της στόχος

ῆταν να διατηρήσει, ὅπως-ὃπως, την ἐπικίνδυνα κλονιζόμενη

συνοχὴ τῆς ἀτλαντικῆς συμμαχίας. “Οπ(ι)σδήποτε ἡ συνάντηση

καὶ τὰ ἀποτελέσματὰ της ὁὲν συμβάλλουν οὐσιαστικὰ στό ξεπέ-

ρασιια τῆς ἑλληνοτουρκικῆς κρίσης.

Γ. Ἡ διαλεκτική τῆς ἁπελευθέρωσης

’Ὸπως εἴδαμε στὸ πρῶτο μέρος τοῦ σημειῶματὸς μας, ή

«νέα» - «πολυδιαστατη» θέλουν να τὴν ὁνομάζουν μερικοί -

ἐξωτερικη πολιτικὴ τῆς κοινοβουλευτικῆς κυβέρνησης τοῦ κ.

Καραμανλῆ χαρακτηρίζεται ἀπὸ τῆ δειλὴ καί περιορωμένη

ἀπαγκίστρωσή μας ἀπὸ τίς H.H.A. καὶτὸν προσανατολισμό μας

πρὸς τη Δυτ. Εὐρώπη, μέ τὴν ἀμεση προοπτικὴ τῆς ένταξής μας

στίς Εὐρωπαίκές Κοινὸτητες. Ἠ «νέα πολυδιάστατη» λοιπὸν έξωτερική μας πολιτική.

Tà στοιχεῖσ τοῦτο ἓπιὸρᾶ ὡς καταλύτης στῆ ὁιαφοροποῖηση ἐπειδὴ μᾶς κρατᾶ καθηλωμένους στὸ ἀτλαντικὸ πλέγμα, δέν

τῆς ἐξωτερικῆς μας πολιτικῆς "Ag δοῡμε ὅμως, σύντομα, τὶς μπορεῖ νὰ ὁδηγήσει στὴν ὁριστικὴ διευθέτηση τῆς έλληνοτουρ-

πραγματικές του διαστάσεις. κικῆςκρίσης καὶ κατ’ έπέκταση τῆς κυπριακῆς, που, έδῶ και

Ἡ πανηγυρικὴ δήλωση τῆς 14ης Αὐγούστου 1974, για τὴν εἴκοσι χρόνια περίπου, μαστίζουν τοὺς λαοὺς τῶν τριῶν χωρῶν;

ἀποχῶρηση τῆς Ἐλλάδας ἀπὸ τὸ στρατιωτικὸ μέρος τῆς ἀτλαν- τῆς Ἐλλάδας, τῆς Τουρκίας καὶ τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας.

τικῆς συμμαχίας, δέν έχει ὑλοποιηθεῖ ἀκόμη. Ἡ ἰδέα τῆς παλιν- Δέν μπορεῖ νά ὁδηγήσει, κατὰ συνέπεια, στὴ δίκαιη έπίλυσητῶν

οστήσεως δέν έχει έγκαταλειφθεῖ ὁριστικά, παρα τὴν έμμονὴ έλληνοτουρκικῶν διαφορῶν. "Ag μὴ ξεχνοῡμε ἀκόμη ὅτι μέ τὴν

τῆς κυβέρνησης στῆν ἀρχικὴ ἀπόφαση v αὐτὸ βεβαιωνουν οἱ δη- περυσινὴ κρίση, οἱ τρεῖς χῶρες έντάσσονται ἀμέσα πιά στὸ χῶρο

λώσεις τοῦ κ. Καραμανλῆ στὴν πρόσφατη έαρινη συνδιασκεψη τῆς διευρυνόμενης διεθνοῦς κρίσης τῆς ἀνατολικῆς Μεσογείου.

τῶν κρατῶν-μελῶν τοῦ NATO. Ἐνῶ, λοιπόν, έξακολουθοῡμε να Τὸ συμπέρασμα μας εἶναι σαφές; ἡ ἐξωτερική μας πολιτικὴ οὐ·

παραμένουμε στὸ πολιτικὸ μέρος τῆς συμμαχίας, ή ἀποχῶρησή σιαστικὰ οὔτε νέα εἰναι οὔτε πολυὸιάστατη οὔτε, κατὰ συν-

μας ἀπὸ τὸ στρατιωτικὸ μέρος της τελεῖ ὑπὸ ἀναβλητικὴ αἵρεση. έπεια, ἑθνικὴ ἐξωτερικὴ πολιτική.

Ἐξ ἄλλου οἱ διαπραγματευσεις, που έχουν ἀλλωστε περιορι- Σίγουρα θὰ ἧταν ἀστοχο, ἀλλὰ καὶ ἂκαιρο, ἂν ἡ κριτική μας

σμένο χαρακτῆρα, για τὴν ἀναθεώρηση τοῦ καθεστῶτος τῶν παρέμενε μόνο στὸ ἐπίπεδο τῆς ἀρνησης. Στίς λίγες γραμμές ποὺ

ἀμερικάνικων, τῶν νατοϊκῶν βάσεων καί τῶν ἀλλων ποικιλώ- ἀκολουθοῦν, θά έπιχειρήσουμε νὰ διαγράψουμε, πολὺ γενικά,

νυμων διευκολύνσεων, βραδυνουν. Oi διαπραγματευσεις αὺτές τὰ πλαίσια μιᾶς πραγματικὰ ἀνεξάρτητης ἑθνικῆς ἐξωτερικῆς

ἀποσκοποῦν στῆν κατάργηση κυρίως τῶν ἀπαράδεκτων προνο- πολιτικῆς μιᾶς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς ποὺ έπιβάλλουν ἐπιτα-

μίῶν που εἶχε έκχωρήσει δικτατορία στῆν προστατιδά της. κτικὸι ρὶ κρίσιμοι καιροί. Πρωταρχικὴ καί ἀπαραίτητη προϋπὸ-

Σίγουρα, δέν ἀποσκοποῦν στῆ ριζικὴ ἁναθεωρησι] τοῦ καθε- θεση εἰναι ἡ - κάτω ἀπὸ τὰ σημερινὰ δεδομένα - σταδιακή μας

στῶτος τῶν πολιτικῶν καὶ τῶν· στρατιωτικῶν ὁιομολογήσεων ἀπαγκίοτρωση ἀπὸ τὸ νατοϊκὸ ἰμπεριαλιστικὸ πλέγμα. Παράλ-

που έχει έπιβάλει ἡ ἀμερικανικὴ κηδεμονία στὴ χῶρα μας. ληλα, πρέπει νὰ πυκνώσουμε τοὺς δεσμούς μας μέ ὅλους τοὺς

1 Ὠστόσο. το διαφοροποιητικὸ στοιχεῖο τῆς «νέας» μας έξω- φυσικοὺς μας συμμάχους, ποὺ δέν χρειάζεται κὰν νὰ τοὺς ἀνα-

’ τερικῆς πολιτικῆς - δηλαδὴ ὁ «έξευρωπαίσμός» της - εἶναι ζητήσουμε· τοὺς ξέρουμε; εἶναι, κατ’ ἀρχήν, ὅλες οἱ χῶρες ποὺ

ὁπωσδήποτε ἐπισφαλὲς γιὰ δύο λόγουςῑ δέν ἀνήκουν στὸ στρατόπεδο τοῦ ἰμπεριαλισμοῦ. Πρὸς τὴν κα-

α) Oi δυτικοευρωπαῑκές χῶρες ἀνήκουν στὸ ἀμερικανοκρα- τευθυνση αὐτή, βέβαια, θὰ χρειαστεῖ προσεκτικῆ ἱεράρχηση καὶ

τουμενο NATO καί, εἶναι ἂμεσα έξαρτημένες ἀπὸ τὴν ἀτλαντικὴ ἀξιολόγηση, έτσι ὥστε οἱ έπιλογές μας νὰ ένισχὺουν πάντα τὴν

συμμαχία καί β) ἡ Δυτ. Εὐρώπη γενικὰ καὶ ἡ Εὐρώπη τῶν Ἐν- ὑπόθεση τῆς ἐθνικῆς μας ἀνεξαρτησίας.

νέα εἰδικότερα κυριαρχοῦνται ἀπὸ έντονες έσωτερικές ἀντιθέ- Γ ιὰ τὴ χάραξη ὅμως μιᾶς έθνικῆς ἀνεξάρτητης ἐξωτερικῆς

σεις. Ἡ Δυτ. Εὐρώπη σήμερα — καί. στὸ ἀμεσο- μέλλον - δέν πολιτικῆς, μιᾶς ἀντιιμπεριαλιστικῆς πολιτικῆς, ἀπαιτεῐται καὶ ἡ

μπορεῖ να βρεῖ μιά νέα ἀνεξάρτητη πολιτικὴ καὶ στρατιωτικὴ σταδιακὴ διαφοροποίηση ὅλων τῶν παραγόντων ποὺ καθορί-

έκφραση, ἐπειδὴ δέν έχουν ξεκαθαρίσει δύο πολὺ βασικα προ- ξουν τὴν έσωτερική μας πολιτικὴ γενικότερα, Γιατὶ ἡ διαμόρ-

βλήματαῑ-α) τὸ πρόβλημα τῆς κυριαρχίας ἢ σωστὸτερα τῆς συγ- φωση τῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς έξαρτᾶται ἀπὸ τὴν έσωτερικὴ

κυριαρχίας ἀπὸ δυνάμεις τοῦ χώρου της καὶ β) τὸ πρόβλημα τῶν πολιτικὴ ποὺ ἀσκεῖται καθε φορά. Κατὰ συνέπεια, ἡ χάραξη καὶ

’πιθανῶν σχέσεων νέας μορφῆς καὶ ποιότητας μεταξὺ τῶν ἡ ἐφαρμογὴ μιᾶς συνεποῦς ἀντιιμπεριαλιστικῆς πολιτικῆς,

Η.Π.Α. καί τῆς Δυτ. Εὐρώπης, "000, λοιπόν, ἡ ἀντίθεση τῆς προῦποθέτει τὴν ένίσχυση τῶν προοδευτικῶν δυνάμεων στὸν

’ Δυτ. Γερμανίας καὶ τῆς Γαλλίας - ἀλλὰ καὶ ἡ ἀξίωση τῆς Μεγ. τόπο μας καί τὴ σταδιακὴ ἀποδοχη τῶν θέσεων τους.

Βρετανίας - γιὰ τὴ συγκυριαρχία στὸ δυτικοευρωπαϊκὸ χῶρο, Ἀνάλογη ὅμως διεργασία πρέπει νὰ συντελεστεῖ καί στῆ

παραμένει ἀνοικτὴ, οἱ εὐρωπα”ικές χῶρες εἰναι ἀναγκασμένες νὰ γειτονική μας Τουρκία. Καὶ εκεῖ ἡ ἐπιβολὴ μιᾶς ἀνεξάρτητης

λειτουργοῦν μέσα στὸ παραδοσιακὸ πλέγμα τῆς ἀτλαντικῆς πολιτικῆς πρέπει νὰ συμβαδίσει μέ τὴν ένίσχυση τῶν θέσεων τῶν

3. συμμαχίας, προοδευτικῶν δυνάμεων. Ἡ διαλεκτικὴ τῆς ἀπελευθέρωσης τῶν

- Τὸ καταλυτικὸ στοιχεῖο ποὺ καθορίζει τὴ «νέα πολυδι- δύο λαῶν καὶ φυσικὰ τοῦ κυπριακοῦ, περνᾶ ἀπὸ δρόμους ὅχι

άστατη» ἐξωτερική μας πολιτική, μεταθέτει ὲπιφανειακὰ καὶ βέβαια ὅμοιους, ἀλλὰ παραλλήλους. Ἀπὸ τὴν ἀπαγκῶτρωσή

~ 4προσωρινά τὸ βάρος τῆς ἐξάρτησής μας ἀπὸ τὶς Ι-Ι.Π.Α. κυρίως, τους ἀπὸ ,τὸ πλέγμα τοῦ ἀμερικανοκρατούμενου ὁιεθνοῦς ἰμπε-

ἰ στὴν Εὐρώπη τῶν Ἐννέα. Ἐπειδὴ ὅμως ἡ τελευταία ἐξακολου- ριαλισμοῦ καὶ τὴν ἐνίσχυση τῶν προοδευτικῶν ὁυνάιιεων. Ἡ

’ θεῖ νὰ ἀνήκει στὴν παραδοσιακὴ ἀτλαντικὴ συμμαχία, δέν εἶναι πορεῖα θὰ εἶναι ὁύσκολη κα ί, ἂν ὁὲν συντελεστοῦν ἐπαναστατιῇ

“ δυνατό, μέσα στὸ διαφοροποιημένο διεθνοπολιτικὸ πλαίσιο ποὺ κὲς ἀλλαγὲς στὸν ἐσωτερικὸ καὶ στὸ στενὸ ὁιεθνοπολιτικό χῶρο

- ἐντασσόμαστε, νὰ συντελεστεῖ,·μέ τὴν προσκόλληση στῆν Εὑ- τῶν ὂυὸ κρατῶν, ἀργόσυρτη. Εἶναι ὅμως ἡ μοναδική, γιὰ τὴν

ῑ,, ιρῶπη τῶν Ἐννέα, ἡ ἀπελευθέρωσή μας ἀπὸ τὸ ἀμερικανοκρα- ἀπελευ θέρωση τῶν ὁύο λαῶν ἀπὸ τὸ καρκίνωμα τοῦ ἱμπεριαλι-

“u τοὺμενο ἰμπεριαλιστικὸ πλέγμα. Ἐξ ἅλλου, τὸ διπλωματικό μας σμοῦ καὶ τὴν ἐνίσχυση τῶν δυνάμεων τῆς εἰρήνης στό ζωτικὸ

‘ ἀνσιγμα πρὸς τὶς ἀραβικές χῶρες έχει περιθωριακὸ χαρακτῆρα, μεσογειακὸ χῶρο. .

. ζῶ ἠ ἀξιοπρόσεκτη νέα βαλκανικήμας πολιτικὴ δέν εἶναι δυ-

'- ατὸνὰ παίξειηκαθοριστικὸρόλο στίς ἀμεσες ἐξελίξεις. _ r. Παπαδημητρίου ’