Page 47 - ΑΝΤΙ - Τεύχος 22

ξ .{iiggl—Q;

Τῆς ’Ἁννυς Θ.

Κολτσιδοποὺλου ’

cO E.O.T. παρουσιάζει...

Ἡ φετεινὴ φεστιβαλικὴ χρονιά, προβάλλει περιχαρα- ”

γμένη ἀπὸ βουβὲς ἐπετείους. Τὸ Φεστιβαλ Ἀθηνῶν, κλεῖ- “”ΟρνιΘες” απὸ τὸ Θέατρο Τέχνης. Μόχθος καὶ ἁναθεώρηση πέντε χρόνων.

νει τὰ 20 χρόνια του. Tà «Ἑπιὸαύρεια» ἑνηλικιώνονται

(21) καὶ Ἐπὶὁαυρος παύει νά ’ναι τὸ θερινὸ ramp/Um δηλώσεις, ἀφιερώνει μόλις l4 με· Ποιά ἧταν τα κριτήρια για τήν ἐκ-

τοῦ Έθνικοῦ τῆς Ἀθήνας. Τὸ Φεστιβὰλ Φιλίππων- ρες για 6 Θεατρικὲς παραστάσεις λογὴ αὐτῆς τῆς ἒμμετρης τραγω-

σὲ μια διάρκεια δυόμισι μηνῶν.
δίας, μέσα ἀπ’ τὸ νεοελληνικὸ ρε-
Θάσου τοῦ Κ.Θ.Β.Ε. γίνεται ἑτῶν 15". CH νέα ἑλληνικὴ Ἡ μουσικὴ καί τὸ μπαλετο, δε- περτόριο, θὰ τὸ ἀποδείξει ἠ πα-

δημοκρατία χρονίζει καί, Jrde ἀπ’ ὅλα, συμπληρώνονται σπόζουν. Τὸ ξὲνο θεατρο ἀπουσι- ράσταση.

2.500 χρόνια ἀπὸ τὴ γέννηση τοῦ Αἰσχύλου, πού, μαζὶ μ’ άζει τελείως. Οὔτε ἓνας ξενος θί- Οἱ ὑπόλοιπες θεατρικες ἐκδη-

ὅλα τ’ ᾄλλα, ἀντιπροσωπεύει τὴ yam/17017 τῆς Δημοκρα- ασος δὲν θα πατήσει φέτος στὴν λώσεις ἀνήκουν στὸ Ἐθνικὸ Θέ-

ὀρχήστρα τοῦ Ἡρώδειου. Φέτος,
τιας και την πρωτη ακμη της. · ποὺ εἴμαστε δίγως βαρβάρους... ατρο. Ἐναρκτήριο ἓργο του, ὁ

«Λάζαρος» τοῦ Παντελῆ Πρεβε-

λάκη, σὲ σκηνοθεσία τοῦ Α. Σο· ,

Για τὸ «βουβὸ» ὅλων τῶν ἂλ- λομοῡ. Ἡ «σύγχρονη ἑλληνικὴ

λων ἐπετείων, συμφωνοῦμε. (Ἀρ- τραγωδία» τοῦ Πρεβελάκη, ἓχει

κετή ἡ ἐπετειοθηρία στὸν τόπο ὁλοφάνερες δομικὲς καὶ δραμα-

μας). Μόνο για κείνην τοῦ Αἰσχύ- τουργικὲς ἀναφορὲς στὴν ἀρχαία.

λου, κομπιάζει κανεὶς σαν Ἕλλη- Ἔχει ἑνότητες δράσῃς, , τόπου,

νας κι ἀναμετράει τὸ κενό, Ἀνα- χρόνου, ὑπάρχει τὸ «πρόδικοι-

μετράει τὴν ἀμηχανία καί τὴν σμὲνο», χρησιμοποιεῐ χορό, κι οἱ

ἀνημπορια τῶν ἐπίσημων θεατρι- οκηνοθετικὲς ὑποδείξεις προβλε-

κῶν ὀργανισμῶν (ποὺ χρόνια πουν ἕνα πηγάδι κλειστό, «μὲ χτι-

τώρα αναμασοῡν τὴν τσίχλα τῆς στὸ ἀφρόχειλο», νά μοιάζει μὲ

«ἀναβίωσης» καὶ τῆς «παράδο- βωμὸ καταμεοὶς στὴν πλακό-

σης»), να τιμήσουν οὐσιαστικὰ τὸ στρωτη αὐλή.

μεγάλο τραγικῖό. Ἀκολουθοῡν οἱ ἐπαναλήψεις

"Av τολμήσει κανεὶς ν’ ἀνατρέ- ἀπὸ δύο σκηνοθεσίες τοῦ Σολο-

ξει στὶς αἰσχύλιες ἑρμηνεῐες τῆς μοῦ. («Νεφὲλες» τοῦ Ἀριστο-

μεταπολεμικῆς Ἑλλάδας, τὸ ρίγος φάνη κι «Ἀντιγόνη» τοῦ Σοφο-

ποὺ Θά νιὼσει, δὲν θά ’ναι τὸ ἱερό,

μὰ τό... τῆς ’ἀπόγνωσης Μόνον ὁ

Νεοελληνας θα μποροῠσε να ἀμε- Oi “Flt/305:” τοὺ Κούν, μιά ὰκόμη βαθια τομὴ στῆν ἑρμηνεία τῆς ἀρχαίας

λήσει καὶ ν’ ἀγνοήσει ἕνα τέτοιο τραγωδίας.

δυοθεώρητο οημεῐο ἀναφορᾶς καί 5 δοκίμια

σύγκρισης τῆς πολιτιστικής τοῑ κατασταλλαγμενες ἀπόψεις και Μια μεγάλη εὐκαιρία να γνωρί- ποὺ ἑξηγοῠν Ti εἶναι

πορείας, ὅπως εἶναι τὸ ἓργο τοῖ τὴν καινούργια ὅραση δὲν λεί- σουμε ἀπὸ κοντα τίς ἑρμηνευτικὲς τὸ ΓυναικεῙο Κίνημα,

Αἰσχύλου. Κόποιες εὐτυχεῖς συμ- πουν. Μόνο ποὺ τὸ Ἐθνικὸ τοὺς ἀπόψεις τῶν ξένων ἢ τῶν δικῶν γιατί δημιουργήθηκε,

πτώσεις ὰπόψεων ἢ καλλιτεχνι- ἀποβάλλει σὰν ξένα σώματα ἀπ’ εἰς «τὴν ξένην», πάνω στὸ ἀρχαῐο

κῶν παρορμήοεων, μπορεῖ νά ση- τὸν ὀργανισμό του ἢ ἐπιστρατεύει δράμα, χάθηκε καὶ για τούτη τὴ καὶ Ti σκοποὺς ἔχει.

μάδεψαν ὁρισμὲνες παραστάσειι τέτοια... ἀντιοώματα, ποὺ να μὴν χρονιά. Ὁ Πέτερ Στάϊν, ὁ Λούκα Ἐνδιαφὲρει κάθε

(κι αὐτὲς μερικά, ἀποσπασμα τοὺς ἀφήνει να πλησιάσουν. Ρονκόνι, καθὼς κι «Ἕλληνες ἐκ- γυναῖκα

τικά), μὰ δὲν εἶναι αὐτὴ ἡ σύμ- Ἕνα χρόνο μετὰ τὶς «Ἱκέτι- πρόσωποι τῆς θεατρικῆς τέχνης μὰ καὶ κάθε

πτωση οὔτε ἀπόδειξη ουντονι- δες», σημειώνεται μιά ἀκόμη βα- ποὺ ὃιαπρὲπουν εἰς τὸ ἐξωτερι-

σμενης προσπάθειας, οὒτε δεῖγμα Θιά τομὴ οτὴν αἰσχύλια ἑρμηνεία. κὸν» (για ν’ ἀνατρέξουμε στὸ ἄνδρα.

συπηματικής μελέτης καὶ ἔρευ- Οἱ «Πέρσες» τοῦ Κοὺν (μουσ, Γ. πρακτικὸ τῆς ἵδρυσης τοῦ θε-

νας. Χρήστου) (1965). Ποὺ ὅμως δὲν σμοῦ), θα μποροῠσαν κάποτε να ’ΤΟ

Ἀπὸ πλευρᾶς Ἐθνικοῠ, μόνον βρήκαν τόπο ἀνάμεσα σὲ τόοες κληθοῦν στὸ περίφημο φεστιβάλ

οἱ «Ἵκέτιδες» (Σολομὸς-Ξενά- ἂλλες ἐπαναλήψεις, νά χωρεσουν τῆς πατρίδας τους (Γιὼργος Σε- ΓΥΝΑΙΚΕΙΟ ΚΙΝΗΜΑ

κης), 1964, ἔδειξαν καθαρὰ τὸν στὰ φετεινα κρατικὰ φεοτιβάλ. βαστίκογλου, Ἀντώνης Βουγιού-

ἕνα καὶ μοναδικὸ δρόμο για τὴν ’Ὀμως ἓτσι ἢ ἀλλιῶς, πάλι ό κας, Σταῡρος Ντουφεξῆς καὶ ἀλ-

ἀποτίναξη μιᾶς παγιωμὲνης, ἀπο- Κοὺν θα τιμήσει φὲτος τὴ μνήμη λοι, καὶ ἀλλα...)

. τελματωμὲνης κατάσταοης; Μόνο, τοῦ Αἰσχύλου, διδάσκοντας για ἰο θεατρικὸ γεγονός, στο φε-

δηλαδή, ὅταν ἀπόλυτα στεριωμέ- πρώτη φορὰ «Ἑπτὰ ἐπὶ Θήβαις» στιβὰλ Ἀθηνῶν, εἶναι ἀναμφι-

νες ἀπόψεις καὶ ἰδιοφυεῖς λύσεις στὸ Ἡρώδειο. σβήτητα ἡ παρουσία τοῦ Θεάτρου

(πάνω οτὴν ἑρμηνεία τοῦ ἀρχαίου Ἐκτὸς ἀπὸ τὴν «ἱστορικὴ διεύ- Τέχνης μὲ. τοὺς «Ἑπτὰ ἐπὶ Θή-

Δράματος), ἀρχίσουν ν’ ἀσφυκτι- ρυνοη» ποὺ ὲγκαινιάζεται φὲτος βαις» τοῦ Αἰσχύλου, σὲ σκηνοθε-

οῦν μέσα στὸ κονσερβαρισμένο στὴν Ἐπίδαυρο, μὲ συμμετοχή σία Κούν, μετάφραση Λεωνίδα

ὑποκριτικὸ σχῆμα, μόνον ὅταν ἡ τοῦ Κ.Θ.Β,Ε καί τοῦ Θεάτρου Té- Ζενάκου, μουσικὴ τοῦ Θόδωρου

· ποιοτικὴ ἀντίθεση ἀπογυμνώσει χνης, δίπλα οτὸ Ἐθνικό, δὲν φαί- Ἀντωνίου καί κοστούμια- σκη-

καὶ γελοιοποιήσει τὸ στόμφο, τὴν νεται νὰ ἐγιναν ἂλλες οὒοιαοτικὲς νικὰ τῆς Ἰωάννας Παπαντωνίου.

w τυποποίηση, τὴν ἀνεκδιήγητη χει- ἀλλαγὲς οτὴ λειτουργία καὶ τὴ Τὸ Κ.Θ.Β.Ε. θὰ παρουσιάσει τὸ

ρονομία καὶ τὴν ἐπιφάνειακὴ ἀν- σύνθεση τῶν φεστιβάλ. Τὰ προ- «Θάνατο τοῦ Διγενῆ» τοῦ A. Σι-

ιμετὼπιση τοῦ «συνταραχτικοῦ», γνωστικὰ τουλάχιστο μιλοῦν τὴν κελιανοῦ σὲ σκηνοθεσία τοῦ Κα-

μόνον τότε θ’ ἀνοιχτεῐ αὐτόματα ὁ . καθιερωμένη γλώσσα. . νέλλου Ἀποοτόλου, μουσικὴ τοῦ

Τὸ Φεοτιβὰλ Ἀθηνῶν, μοιζὶ μὶ. N. Ρώτα, κοοτοὺμια τῆς Λίζας

ντᾳᾲγμάτων. Οἱς ἂνθρωποι μὲ τὶς ῖτὶς εἰδικὲς, καλλιτεχνικές του ἐκ- Ζαίμη καὶ σκηνικὰ τοῦ N. Σαχίνη. Ἐκδόσεις “Km-rage” τηλ.713.604