Page 141 - หนังสือคู่มือดำเนินการตามพระราชบัญญัติว่าด้วยการวินิจฉัยชี้ขาดอำนาจหน้าที่ระหว่างศาล
P. 141
133
ี
�
ื
ั
จ�ำกัดจ�ำนวนวันควบคุมข้นสูงไว้ ท�ำให้เกิดควำมเหล่อมล้ำระหว่ำงผู้ต้องหำท่มียศต�ำแหน่งต่ำงกัน สมควร
จ�ำกัดจ�ำนวนวันให้สั่งควบคุมผู้ต้องหำรวมกันได้ ไม่เกินเก้ำสิบวัน จึงจ�ำเป็นต้องตรำพระรำชบัญญัตินี้ขึ้น
ประกำศของคณะปฏิวัติ ฉบับที่ ๒๕ ลงวันที่ ๘ พฤศจิกำยน พุทธศักรำช ๒๕๒0 ๓๒
ี
ข้อ ๓ บรรดำคดีท่ต้องห้ำมอุทธรณ์หรือฎีกำตำมพระรำชบัญญัติธรรมนูญศำลทหำร พ.ศ. ๒๔9๘
ื
ิ
ี
ึ
ซ่งแก้ไขเพ่มเติมโดยประกำศของคณะปฏิวัติฉบับน้ ถ้ำได้ย่นอุทธรณ์หรือฎีกำไว้แล้วก่อนวันท่ประกำศของ
ี
้
ี
ิ
ิ
ั
ิ
ี
�
ั
ั
คณะปฏวตฉบับนใช้บงคบ ให้ศำลมอำนำจพจำรณำอทธรณ์หรอฎกำนนต่อไปได้ หรอถ้ำศำลทหำรชนต้น
ั
ื
้
ี
ุ
ื
ั
้
ี
ั
หรือศำลทหำรกลำงได้พิพำกษำหรือมีค�ำส่งแล้วก่อนวันท่ประกำศของคณะปฏิวัติฉบับน้ใช้บังคับ และยังอยู่ใน
ี
ระหว่ำงระยะเวลำท่จะอุทธรณ์หรือฎีกำได้ ให้มีสิทธิอุทธรณ์หรือฎีกำได้ต่อไปตำมกฎหมำยก่อนวันใช้
ี
ี
ั
ี
ึ
ั
ื
้
บังคับประกำศของคณะปฏิวัติฉบับน แต่ท้งน้ เม่อมีค�ำพิพำกษำหรือค�ำส่งของศำลหน่งศำลใดแล้ว
ให้คดีนั้นเป็นที่สุด
พระรำชบัญญัติธรรมนูญศำลทหำร (ฉบับที่ ๖) พ.ศ. ๒๕๒๖ ๓๓
มำตรำ ๕ ให้รัฐมนตรีว่ำกำรกระทรวงกลำโหมและรัฐมนตรีว่ำกำรกระทรวงยุติธรรมรักษำกำรตำม
พระรำชบัญญัตินี้
หมำยเหตุ :- เหตุผลในกำรประกำศใช้พระรำชบัญญัติฉบับนี้ คือ เนื่องจำกมำตรำ ๑๗ แห่งพระรำชบัญญัติ
ธรรมนูญศำลทหำร พ.ศ. ๒๔9๘ บัญญัติให้ศำลจังหวัดทหำรและศำลมณฑลทหำรมีเขตอ�ำนำจตำม
ึ
ี
ื
ี
ี
เขตพื้นท่จังหวัดทหำรหรือมณฑลทหำร แล้วแต่กรณี ซ่งเป็นเขตพ้นท่ในทำงปกครองตำมท่กระทรวงกลำโหม
ก�ำหนด และประกำศของคณะปฏิวัติหรือค�ำส่งของคณะปฏิรูปกำรปกครองแผ่นดินซ่งบัญญัติให้ศำลพลเรือน
ั
ึ
ี
เป็นศำลทหำร ได้ก�ำหนดเอำกำรท่ศำลพลเรือนอยู่ในเขตพ้นท่จังหวัดทหำรหรือมณฑลทหำรเป็นหลักเกณฑ์
ื
ี
ี
ั
ในกำรให้เป็นศำลทหำร ฉะน้น เม่อมีกำรเปล่ยนแปลงเขตพ้นท่จังหวัดทหำรหรือมณฑลทหำรข้นในภำยหลัง
ื
ี
ึ
ื
ี
ื
ก็จะมีผลเป็นกำรกระทบกระเทือนเขตอ�ำนำจของศำลจังหวัดทหำรและศำลมณฑลทหำรท่เขตพ้นท ่ ี
ี
เปล่ยนแปลงไปและกระทบกระเทือนอ�ำนำจกำรพิจำรณำพิพำกษำคดีของศำลพลเรือนท่เป็นศำลทหำรตำม
ี
ประกำศหรือค�ำสั่งดังกล่ำวด้วย ดังนั้น เพื่อแก้ไขข้อขัดข้องเช่นว่ำนั้น จึงจ�ำเป็นต้องตรำพระรำชบัญญัตินี้
พระรำชบัญญัติธรรมนูญศำลทหำร (ฉบับที่ ๗) พ.ศ. ๒๕๒๖ ๓๔
หมำยเหตุ :- เหตุผลในกำรประกำศใช้พระรำชบัญญัติฉบับน้ คือ เน่องจำกพระรำชบญญตธรรมนญ
ั
ู
ิ
ี
ื
ั
ึ
ั
ศำลทหำร พ.ศ. ๒๔9๘ ไม่มีบทบัญญัติให้อ�ำนำจศำลต้งทนำยให้แก่จ�ำเลยซ่งยำกจนไม่มีเงินจ้ำงทนำย
๓๒ รำชกิจจำนุเบกษำ เล่ม 9๔/ตอนที่ ๑09/ฉบับพิเศษ หน้ำ ๕๔/๘ พฤศจิกำยน ๒๕๒0
๓๓ รำชกิจจำนุเบกษำ เล่ม ๑00/ตอนที่ ๕๕/ฉบับพิเศษ หน้ำ ๑๒/๗ เมษำยน ๒๕๒๖
๓๔ รำชกิจจำนุเบกษำ เล่ม ๑00/ตอนที่ ๕๖/ฉบับพิเศษ หน้ำ ๑๒/๘ เมษำยน ๒๕๒๖
