Page 353 - 08_กฎหมายอาญา_Neat

๓๔๐

(๔) จัดใหมีการคาประเวณีระหวางผูซึ่งคาประเวณีกับผูใชบริการ
(๕) ปกปดหรืออําพรางแหลงที่มาของรายไดหรือทรัพยสินซึ่งไดมาจากการคาประเวณี

(๖) อยูรวมกับผูซึ่งคาประเวณีหรือสมาคมกับผูซึ่งคาประเวณีคนเดียวหรือหลายคน
เปนอาจิณและไมสามารถแสดงที่มาของรายไดในการดํารงชีพของตน
(๗) ขัดขวางการดําเนินการของหนวยงานที่ดูแลในการปองกัน ควบคุม ชวยเหลือ หรือ

ใหการศึกษาแกผูซึ่งคาประเวณี ผูซึ่งจะเขารวมในการคาประเวณี หรือผูซึ่งอาจไดรับอันตรายจาก
การคาประเวณี

ความในวรรคหนึ่ง (๒) และ (๖) มิใหใชบังคับแกผูรับประโยชนไมวารูปแบบใด ซึ่งพึงไดรับ
ตามกฎหมายหรือตามธรรมจรรยา
͸ԺÒÂ

๑. มาตรา ๒๘๖ (เดิม) เปนความผิด°Ò¹ดําçªÕ¾ÍÂÙ‹¨Ò¡ÃÒÂä´Œ¢Í§¼ÙŒ«Ö觤ŒÒ»ÃÐàÇ³Õ หรือ
ที่เรียกกันวาเปน “แมงดา” ซึ่งจะเปนความผิดดังกลาวจะตองไดความวาผูนั้นดําçªÕ¾ÍÂÙ‹ä´Œโดยอาศัย

ÃÒÂä´Œ·Ñé§ËÁ´หรือºÒ§Ê‹Ç¹จากผูซึ่งคาประเวณี ËÒ¡¢Ò´»˜¨¨ÑÂáÁŒà¾Õ§ºÒ§Ê‹Ç¹¨Ò¡ÃÒÂä´Œ¢Í§¼ÙŒ«Öè§
¤ŒÒ»ÃÐàdzըÐดําçªÕ¾ÍÂÙ‹äÁ‹ä´Œ (คําพิพากษาฎีกาที่ ๑๒๐๘/๒๕๓๕)
ดังนั้น หากผูนั้นมีรายไดจากการประกอบอาชีพเพียงพอในการดํารงชีพ แมผูนั้น

จะไดรับเงินสวนแบงจากผูซึ่งคาประเวณีดวยก็ตามก็ไมเปนความผิดตามมาตรานี้ (คําพิพากษาฎีกาที่
๒๕๕๕/๒๕๕๒ และ ๑๗๘/๒๕๒๘) เชน

คํา¾Ô¾Ò¡ÉÒ®Õ¡Ò·Õè ñ÷ø/òõòø แมจําเลยอายุเกิน ๑๖ ป ซึ่งเปนผูดูแลจัดการ
สถานการคาประเวณี ไดรับสวนแบงจากการคาประเวณีของหญิงที่คาประเวณี แตจําเลยก็ประกอบ
อาชีพอื่นอยูดวย คือขายผาและนํ้าปลามีรายไดเดือนละ ๕,๐๐๐-๖,๐๐๐ บาท แสดงวา จําเลยÁÕÃÒÂä´Œ

จากการคาขายáÅÐäÁ‹»ÃÒ¡¯Ç‹ÒÃÒÂä´Œ´Ñ§¡Å‹ÒÇäÁ‹à¾Õ§¾ÍสําËÃѺดําçªÕ¾ ถึงจําเลยจะไดสวนแบง
จากหญิงซึ่งคาประเวณี ก็ไมเปนความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๒๘๖

จะเห็นไดวาตามมาตรา ๒๘๖ (เดิม) ไมสามารถเอาผิดกับผูที่เปนแมงดาได หากผูนั้น
มีรายไดอยางอื่นนอกเหนือจากที่ไดรับจากผูซึ่งคาประเวณีอยูดวย
ดวยเหตุนี้กฎหมายใหมจึงเพิ่มบทบัญญัติมากขึ้นเพื่อ»‡Í§»ÃÒÁÁÔãËŒÁÕ¡ÒáÃÐทํา·Õè໚¹

¡ÒÃàÍÒà»ÃÕºËÃ×ÍÃѺ»ÃÐ⪹¨Ò¡¼ÙŒ«Ö觤ŒÒ»ÃÐàdzÕËÃ×ͨҡ¡ÒäŒÒ»ÃÐàÇ³Õ ดังจะเห็นไดจากกรณี
จําเลยตามคําพิพากษาฎีกาที่ ๑๗๘/๒๕๒๘ ขางตนยอมถือไดวามีความผิดฐานÃѺ»ÃÐ⪹จากผูซึ่ง

คาประเวณีตามมาตรา ๒๘๖ (๒) ที่แกไขใหมแลว
๒. ¼ÙŒ¡ÃÐทําและ¼ÙŒ«Ö觤ŒÒ»ÃÐàdzÕจะเปนªÒÂหรือËÞÔ§ก็ได
๓. นาสังเกตความในวรรคสองเปน¢ŒÍ¡àÇŒ¹ความรับผิดไวในกรณีการกระทําตามความใน

วรรคหนึ่ง (๒) และ (๖) มิใหนํามาใชบังคับแก¼ÙŒÃѺ»ÃÐ⪹ไมวารูปแบบใด«Ö觾֧䴌ÃѺμÒÁ¡®ËÁÒÂ
หรือμÒÁ¸ÃÃÁ¨ÃÃÂÒ เชน บุตรซึ่งอยูในความดูแลของมารดาผูซึ่งคาประเวณีจําเปนตองรับประโยชน

หรืออยูรวมกับมารดาตามกฎหมายหรือตามธรรมจรรยาไมเปนความผิดตามมาตรานี้