Page 480 - 08_กฎหมายอาญา_Neat

๔๖๗

การถามชื่อหรือที่อยู เจาพนักงานที่ถามชื่อและที่อยูนั้นจะตองเปนผูมีหนาที่ตามกฎหมาย
และการถามนั้นตองเปนการถามเพื่อปฏิบัติตามกฎหมายในหนาที่ของตนเทานั้น หากเปนการถามนอก

อํานาจหนาที่ แมผูตอบจะกลาวชื่อหรือที่อยูเปนเท็จ หรือไมยอมบอกก็ไมเปนความผิดตามมาตรานี้
เชน ตํารวจจราจรเห็นสุภาพสตรีสาวสวยเดินผานมาจึงเขาถามชื่อและที่อยู ผูถูกถามไมยอมบอก

ก็ไมเปนความผิด นอกจากนี้การถามชื่อหรือที่อยูนั้นจํากัดเฉพาะชื่อหรือที่อยูของผูถูกถามเทานั้น
ถาเปนชื่อหรือที่อยูของบุคคลอื่น ผูถูกถามจะไมบอกหรือแกลงบอกเท็จก็ไมเปนความผิดตามนี้

และกฎหมายยังกําหนดเฉพาะการถามชื่อหรือที่อยูเทานั้น ถามิไดถามชื่อหรือที่อยู ไปถามถึงสถานะ
ของบุคคล ลักษณะเฉพาะตัวหรือความสามารถเฉพาะตัวเหลานี้ การไมยอมบอกหรือแกลงบอกดวย

ขอความเปนเท็จก็ไมมีความผิด ตัวอยางเชน ตํารวจเทศกิจจับผูที่วางของลํ้าทางเทา ถามชื่อ ที่อยูและ
สถานภาพ ผูถูกจับบอกชื่อ และที่อยูตามความเปนจริงแตบอกวายังเปนโสดทั้งที่ความจริงเปนผูที่สมรส

แลวเชนนี้ ไมเปนความผิด ตามมาตรานี้
ÍØ·ÒËó
®Õ¡Ò·Õè òøöñ/òõòò ตํารวจไมบอกชื่อผูตองขังที่่เขามาเปลี่ยนแทนตัวผูที่ตน

ปลอยไปแกนายตํารวจที่มารับตัวผูตองขัง ตํารวจไมใชผูที่นายตํารวจถามชื่อจึงไมมีความผิด
ตามมาตรานี้

®Õ¡Ò·Õè óòóñ/òõóñ ตํารวจรูจักชื่อและที่อยูจําเลยแลว เพราะเคยไปคนบานจําเลย
มากอน ไมมีความจําเปนอยางไรที่จะตองถามชื่อและที่อยูจําเลยอีก การที่จําเลยมิไดแจงชื่อ

และที่อยูตามที่ตํารวจถาม จึงไมเปนความผิดตาม ม.๓๖๗
ó. äÁ‹ÂÍÁºÍ¡ËÃ×Íá¡ÅŒ§ºÍ¡ª×èÍËÃ×Í·ÕèÍÂÙ‹Íѹ໚¹à·ç¨ จะเห็นไดวาในมาตรานี้

มีความผิดอยู ๒ ลักษณะคือ (๑) ไมยอมบอกชื่อหรือที่อยู หรือ (๒) แกลงบอกชื่อหรือที่อยู
อันเปนเท็จ เมื่อเจาพนักงานไดถามชื่อหรือที่อยู

การไมยอมบอก หมายถึง ผูถูกถามไดยินและเขาใจถึงคําถามแลวแตนิ่งเสียไมยอมบอก
ชื่อหรือที่อยูจะมีการแสดงกิริยาอาการประกอบดวยหรือไมก็ได เชน เมื่อถูกถามชื่อหรือที่อยู

ก็สั่นศีรษะ ลุกขึ้นเดินหนี เปนตน ก็แสดงวาไมยอมบอกแลว การไมยอมบอกจะมีเหตุสมควรหรือไมยอมมี
ความผิดเชนเดียวกัน ยกเวนเปนคนใบ หูหนวก พูดไมไดจริงๆ เทานั้น

แกลงบอกชื่ออันเปนเท็จ หมายถึง การบอกชื่อและหรือที่อยูของตนโดยไมใชความจริง
หรือใหผิดเพี้ยนไปจากความจริง ดวยความตั้งใจ ไมใชพูดผิด เชน บานเลขที่ ๑๐๕ แตบังเอิญพูดสับ

เปน ๑๕๐ โดยไมตั้งใจแกลงก็ไมเปนความผิด
à¨μ¹Ò ผูกระทําตองมีเจตนาในการกระทําตามมาตรา ๕๙ การกระทําที่เปนองคประกอบ
ของความผิดคือ “ไมยอมบอก” หรือ “แกลงบอก” ชื่อหรือที่อยู “อันเปนเท็จ” แสดงใหเห็นวา

การกระทําความผิดตามมาตรานี้ ผูกระทําตองมีเจตนา เปนกรณีที่เขาขอยกเวนของบทบัญญัติที่ใชแก

ความผิดลหุโทษโดยทั่วไปตาม ÁÒμÃÒ ñðô ที่บัญญัติวา ¡ÒáÃÐทํา¤ÇÒÁ¼Ô´ÅËØâ·ÉμÒÁ»ÃÐÁÇÅ