Page 481 - 08_กฎหมายอาญา_Neat

๔๖๘

¡®ËÁÒ¹Õé áÁŒ¡ÃÐทําâ´ÂäÁ‹ÁÕà¨μ¹Ò¡ç໚¹¤ÇÒÁ¼Ô´ àÇŒ¹áμ‹μÒÁº·ºÑÞÞÑμÔ¤ÇÒÁ¼Ô´¹Ñ鹨ÐÁÕ
¤ÇÒÁºÑÞÞÑμÔãËŒàËç¹à»š¹Í‹ҧÍ×è¹ การที่เจาพนักงานถามชื่อหรือที่อยูแลวผูถูกถามไมรูวาถูกถามจึงนิ่งเฉย
เสียเชนนั้น ผูถูกถามมิไดรูขอเท็จจริงอันเปนองคประกอบของความผิด การที่ผูถูกถามนิ่งเฉยเสีย

จึงจะถือวามีเจตนาไมได
ขอสําคัญคือ ไมวาจะเปนการไมยอมบอกหรือแกลงบอกขอความอันเปนเท็จนั้น
ผูถูกถามตองทราบวาผูถามเปนเจาพนักงานและการถามนั้นเปนการปฏิบัติหนาที่ดวย แมผูถามเปน

เจาพนักงาน ถามเพื่อปฏิบัติตามหนาที่แตผูถูกถามเขาใจผิดหรือไมรูจึงไมบอก ก็ไมผิด เชน จุม
ไปซื้อของขณะที่ยืนอยูขางแผงลอยซึ่งเจาของแผงไมอยู ตํารวจเทศกิจผานมาเขาใจวาจุมเปนเจาของ
แผงลอยผูกระทําผิด จึงเขาสอบถามชื่อซึ่งเปนการปฏิบัติตามกฎหมาย แตจุมไมรูวาตํารวจเห็นเธอ

เปนผูกระทําผิดจึงเขาใจผิดวาตํารวจจะมาเกี้ยวพาราสีตน จึงแกลงบอกตํารวจไปวาชื่อแดง เชนนี้
จุมไมมีความผิดตามมาตรานี้เพราะแมรูวาเปนตํารวจเทศกิจ แตไมรูวาเปนการถามเพื่อปฏิบัติการ
ตามกฎหมาย

ขอสังเกต การบอกชื่อหรือที่อยูอันเปนเท็จนั้นไมใชเปนการแจงขอความจึงไมเปน
ความผิดฐานแจงความเท็จตาม ป.อ.มาตรา ๑๓๗
(¢) äÁ‹»¯ÔºÑμÔμÒÁ¤íÒÊÑ觢ͧ਌Ҿ¹Ñ¡§Ò¹â´ÂäÁ‹ÁÕàËμØËÃ×Í¢ŒÍá¡ŒμÑÇÍѹÊÁ¤ÇÃ

ÁÒμÃÒ óöø ผูใดทราบคําสั่งของเจาพนักงานซึ่งสั่งการตามอํานาจที่มีกฎหมายใหไว
ไมปฏิบัติตามคําสั่งนั้นโดยไมมีเหตุ หรือขอแกตัวอันสมควร ตองระวางโทษจําคุกไมเกินสิบวัน
หรือปรับไมเกินหาพันบาทหรือทั้งจําทั้งปรับ

ถาการสั่งเชนวานั้นเปนคําสั่งใหชวยทํากิจการในหนาที่ของเจาพนักงาน ซึ่งกฎหมาย
กําหนดใหสั่งใหชวยได ตองระวางโทษจําคุกไมเกินหนึ่งเดือน หรือปรับไมเกินหนึ่งหมื่นบาท
หรือทั้งจําทั้งปรับ

มาตรานี้บัญญัติการกระทําอันเปนความผิดรวม ๒ ความผิดดวยกันคือ ความผิดตาม
วรรคแรกและวรรคทาย
ความผิดตามวรรคแรก องคประกอบของความผิดมีดังนี้

ͧ¤»ÃСͺÀÒ¹͡
๑. ทราบคําสั่งของเจาพนักงานซึ่งสั่งการตามอํานาจที่มีกฎหมายใหไว

๒. ไมปฏิบัติตามคําสั่งนั้นโดยไมมีเหตุหรือขอแกตัวอันสมควร

คํา͸ԺÒÂ
ความผิดวรรคแรกตามมาตรานี้ มีหลักในการพิจารณาดังนี้คือ

๑. ทราบคําสั่งของเจาพนักงานซึ่งสั่งการตามอํานาจที่มีกฎหมายใหไว
ทราบคําสั่งของเจาพนักงาน ผูกระทําความผิดในมาตรานี้ตอง “ทราบ” คําสั่งของ

เจาพนักงานคือตองรูวา เจาพนักงานมีคําสั่ง ถาไมรูก็ถือวาขาดองคประกอบของความผิดไป แตใน
กรณีที่กฎหมายใหอํานาจแกเจาพนักงานในการออกคําสั่งไดกําหนดวิธีการในการออกคําสั่งไวดวย