Page 521 - 08_กฎหมายอาญา_Neat

๕๐๘

ÍØ·ÒËó¢Í§ÍѹμÃÒÂá¡‹¨Ôμã¨
(ñ) ®Õ¡Ò·Õè ñóùù/òõðø ถูกชกตีไมปรากฏบาดแผลเปนอันตรายแกกาย

แลวถูกพาตัวไปคุมขังไวใตถุนสถานีตํารวจแตเดียวดายไกลหูไกลตาผูตองหาดวยกัน เชนนี้ไมเปน

อันตรายแกจิตใจ
(ò) ®Õ¡Ò·Õè ò÷ó/òõðù การใชเทาเงื้อจะถีบไมเปนอันตรายตอจิตใจ เพราะอันตราย
ตอจิตใจนั้นตองเปนผลจากการทําราย ความรูสึกวาถูกเหยียดหยามเจ็บใจแคนใจ เหลานี้เปนอารมณ

หาใชเปนอันตรายตอจิตใจไม
à¨μ¹Ò ผูกระทําตองมีเจตนาตามมาตรา ๕๙

องคประกอบภายในของความผิดมาตรานี้คือ เจตนาทําราย ศาลฎีกาวินิจฉัยใน
คําพิพากษาฎีกาที่ ๑๑๑๙/๒๕๑๗ วา “การใชกําลังยอมแสดงอยูในตัววาตองมีเจตนา ประกอบกับ

คําวาทําราย เปนการชัดแจงวาตองมีเจตนากระทําตอรางกายและจิตใจของผูอื่น คือตองมีเจตนาทําราย
เมื่อขอเท็จจริงในคดีนี้ฟงเปนยุติไดวาจําเลยใชกําลังผลักอกผูเสียหายมิใหผูเสียหายขึ้นไปบนอัฒจันทร

โดยจําเลยไมมีเจตนาทําราย การกระทําของจําเลยจึงไมเปนความผิด”
ÍØ·ÒËó

®Õ¡Ò·Õè ùô÷/òô÷ñ จําเลยเปนครูใหญโรงเรียนประชาบาล ไดรับรายงานจากครู
ประจําชั้นวามีเด็กนักเรียนเกียจคราน ๖ คน ซึ่งลวนแตเปนเด็กดื้อสั่งสอนยากและถูกครูลงโทษ

มาหลายครั้งแลว จําเลยจึงเรียกตัวเด็กทั้ง ๖ มาสั่งสอนและลงโทษเฆี่ยนดวยไมเรียวคนละ ๔ ที เปนการ
ทําโทษในฐานครูกับศิษยโดยเจตนาดีพอสมควรแกเหตุ และจําเลยก็มิไดมีความลําเอียงแกลงลงโทษ

เด็กคนใดใหไดรับบาดเจ็บเปนพิเศษกวาคนอื่น จําเลยจึงไมมีความผิด
ปญหาที่นาสนใจเกี่ยวกับมาตรานี้ประการหนึ่งคือ การทํารายอันเกิดจากมูลวิวาท

โดยตางฝายตางใชกําลังทํารายกัน จะถือวาเปนความผิดตามมาตรานี้หรือไม แตเดิมมาศาลฎีกาได
วางหลักของกฎหมายลักษณะอาญามาตรา ๓๓๘(๓) วาแมจะเปนเรื่องวิวาทกัน จําเลยก็มีความผิด
เพราะไมมีกฎหมายหามไมใหคูวิวาทฝายที่บาดเจ็บฟองอีกฝายหนึ่ง (ฎีกาที่ ๕๙๙, ๖๐๐/๒๔๖๙)

และไดยึดหลักนี้ตลอดมา (ฎีกาที่ ๓๓๙/๒๔๗๐, ฎีกาที่ ๓๙๖/๒๔๗๐, ฎีกาที่ ๔๐๗/๒๔๗๖,

ฎีกาที่ ๓๐๖/๒๔๗๗) จนถึง พ.ศ.๒๔๗๘ ก็เริ่มวางหลักใหมวาการทํารายกันเกิดจากการวิวาทจึงเปนการ
ที่ตางฝายตางสมัครใจ เขาทํารายซึ่งกันและกันไมพึงฟงวาฝายใดบังอาจ (ฎีกาที่ ๙๗๒/๒๔๗๘) และได
เดินตามแนวนี้มาจนถึง พ.ศ.๒๕๐๐ (ฎีกาที่ ๑๑๒๐/๒๔๘๐, ฎีกาที่ ๙๕๓/๒๔๘๔, ฎีกาที่ ๙๙๔/๒๔๘๗

และฎีกาที่ ๑๔๙๕/๒๕๐๐) ก็ไมปรากฏคําพิพากษาฎีกาในเรื่องนี้ อีกขอที่นาสังเกตวากฎหมาย
ลักษณะอาญามาตรา ๓๓๘(๓) ไดใชคําวา “ผูใดบังอาจ” ซึ่งศาลฎีกาไดยึดเปนหลักอธิบายวา การสมัครใจ

วิวาททํารายกันจึงไมเปนความผิด เพราะไมอาจฟงไดวาฝายใดบังอาจ ดังนั้นแมกระทั่งพนักงาน
อัยการก็ไมอาจเปนโจทกฟองได ในขณะเดียวกันกฎหมายลักษณะอาญามาตรา ๒๕๔ ซึ่งเปนความผิด

ฐานทํารายรางกายไมปรากฏวามีคําวาบังอาจอยูในตัวบท ดังนั้นการทํารายรางกายถึงบาดเจ็บ