Page 91 - 08_กฎหมายอาญา_Neat
P. 91

๗๘




              ผูกระทําความผิดจึงจะไดรับยกเวนโทษสําหรับความผิดนั้น แตถาผูนั้นยังสามารถรูผิดชอบอยูบาง
              หรือยังสามารถบังคับตนเองไดบาง ศาลจะลงโทษนอยกวาที่กฎหมายกําหนดไวสําหรับความผิดนั้น

              เพียงใดก็ได”
                          คํา͸ԺÒÂ
                          ไมวาจะเปนเพราะเสพสุรา-เสพสิ่งเมาอยางอื่น (ยาเสพติดหรือยาบางอยาง หรือ

              ยาระงับประสาทมึนเมา) แกตัวไมได ถาเสพถึงขนาดเปนโรคจิตก็อางเปนขอยกเวนตามมาตรา ๖๕
              ขึ้นตอสูคดีไดเวนแตในกรณีดังนี้ จึงจะไดรับยกเวนโทษ คือ

                          ñ. ¤ÇÒÁÁÖ¹àÁÒà¡Ô´â´Â¼ÙŒàʾ
                               ๑.๑  ไมรูวาสิ่งนั้นทําใหมึนเมา เชน ถูกปลอมปนอาหาร หรือเครื่องดื่ม
                               ๑.๒  ถูกขืนใจใหเสพ (ไมใชโดยสมัครใจ)

                          ò. áÅÐä´Œ¡ÃÐทํา¤ÇÒÁ¼Ô´ã¹¢³ÐÁÖ¹àÁÒ โดยไมสามารถรูผิดชอบหรือไมสามารถ
              บังคับตนเองได (ทั้งนี้มิไดเสพเพื่อใหกลาทําผิดจะอางเปนขอแกตัวไมได)

                               ๒.๑  หากผูกระทําตาม ขอ ๑, ๒ ไดกระทําขณะยังสามารถรูผิดชอบอยูบาง
              หรือยังสามารถบังคับตนเองไดบาง ศาลจะลงโทษนอยกวาที่กฎหมายกําหนดไวสําหรับความผิดนั้น
              เพียงใดก็ได

                               ๒.๒  กรณีมึนเมาแลวเกิดบันดาลโทสะจากเหตุมึนเมาก็อาจอางเพื่อลดโทษให
              นอยลงได แมโทษเกิดเพราะความมึนเมา

                          ®Õ¡Ò·Õè ñøñø/òõñô  เมาสุรายิงปนเขาไปในฝูงชน ถือวาจําเลยยอมเล็งเห็นผลที่จะ
              เกิดจากการกระทําของตน อางความมึนเมาเปนเหตุยกเวนโทษหรือรับโทษนอยลงไมได


              ¡ÒáÃÐทํา¤ÇÒÁ¼Ô´´ŒÇ¤ÇÒÁจํา໚¹

                          ÁÒμÃÒ ö÷ “ผูใดกระทําความผิดดวยความจําเปน”

                          ๑.  เพราะอยูในที่บังคับหรือภายใตอํานาจซึ่งไมสามารถหลีกเลี่ยงหรือขัดขืนได หรือ
                          ๒.  เพราะเพื่อใหตนเองหรือผูอื่น พนจากภยันตรายที่ใกลจะถึงและไมสามารถ
              หลีกเลี่ยงใหพน โดยวิธีอื่นใดไดเมื่อภยันตรายนั้นตนมิไดกอใหเกิดขึ้นเพราะความผิดของตน

                          ถาการกระทํานั้น ไมเปนการเกินสมควรแกเหตุแลวผูนั้นไมตองรับโทษ
                          จากบทบัญญัติของกฎหมายจะเห็นไดวาการกระทําความผิดดวยความจําเปนนั้น

              มาตรา ๖๗ ไดบัญญัติ แยกไวเปน ๒ กรณี คือ
                          ๑.  กระทําความผิดดวยความจําเปนเพราะอยูในที่บังคับ  หรือภายใตอํานาจ
              ซึ่งไมสามารถหลีกเลี่ยงหรือขัดขืนได (มาตรา ๖๗ (๑))

                          ๒.  กระทําความผิดดวยความจําเปนเพื่อใหตนเองหรือผูอื่นพนจากภยันตราย
              ที่ใกลจะถึงและไมสามารถหลีกเลี่ยงใหพนโดยวิธีอื่นใดได เมื่อภยันตรายนั้นตนมิไดกอใหเกิดขึ้น

              เพราะความผิดของตน (มาตรา ๖๗ (๒))
   86   87   88   89   90   91   92   93   94   95   96