Page 104 - หนังสือจรัมบุญ ที่ระลึก ๑๒๓ ปีชาตกาล งานวันมูลนิธิสมเด็จพระสังฆราช (ปุ่น ปุณฺณสิริหาเถร) ๒๑ กรกฎาคม ๒๕๖๒.
P. 104
เทพธิดา “ไม้มีด้าม คาบใบตาลไว้นั้น เรียกอะไร ส�าหรับท�าอะไร”
พระโมคคัลลานะ “เราเรียกตาลปัตร หรือตาลิปัตร ส�าหรับ
พระภิกษุเมื่อออกจากวัดติดมือไป เวลาให้ศีลแก่ชาวบ้าน เอาตาลปัตร
บังหน้า เวลาอนุโมทนาก็ท�าอย่างนั้น เวลาเดินไปตามละแวกบ้าน
ก็ต้องเอาตาลปัตรบังหน้าไว้ เดินไปด้วยสังวร ไม่ให้ทวารก�าเริบอันนี้
เป็นอาจาระที่ดีของสมณะ”
เทพธิดา “สังวรไหวหรือ อวดดีไปเปล่าๆ เวลานี้เขานุ่งผ้า
เลยหัวเข่าตั้งศอกสุนทรีๆ ทั้งนั้น มัวหลับตาสังวรอยู่ได้ ลืมตาดูโลก
บ้างหรือเปล่า?”
พระโมคคัลลานะ “เราดูโลกจนเบื่อหน่าย จึงต้องออกบวช
เพื่อหนีโลก เพราะชาวโลกนั้นมันเต็มไปด้วยการเอารัดเอาเปรียบ
การเห็นแก่ตัว การหลอกลวง ไว้ใจกันยาก ไม่มียางอาย เราไม่เพียง
ลืมตาดูเท่านั้น แถมถ่างตาดูเสียอีก เห็นแล้วเหมือนฟองไข่เจาะเข้าไป
แล้วข้างใน ไม่มีอะไรเป็นสาระ แข็งเพียงเปลือกไข่เท่านั้น เพราะหลงโลก
จึงเวียนว่ายตายเกิดจมอยู่ในความงมงาย จึงออกบวชเป็นบรรพชิต
แสวงหาโมกขธรรมจนได้พบพระพุทธเจ้าสมัครเป็นพระสาวกบ�าเพ็ญ
ธรรมเข้าขั้นอริยสงฆ์ เรามานี้เพื่อท�ากิจพระศาสนาเอาธรรมมาเผยแพร่
แก่ชาวสวรรค์”
“การสังวรนั้นเป็นหน้าที่ของสมณะ เพื่อช�าระใจให้บริสุทธิ์
ตามระเบียบของพระธรรมวินัย มันเรื่องของเขา เขาจะนุ่งห่มอย่างไร
เราไม่ควรใส่ใจ เราควรใส่ใจแต่ตัวของเราว่าดีพอหรือยัง มีอะไรเป็นที่
พึ่งพาตนให้พ้นอ�านาจของโลก จะได้ไม่ต้องมานั่งเศร้าโศกเสียใจอาลัย
ในสิ่งซึ่งไม่มีสาระ เราจะเตือนใจพวกชาวสวรรค์ด้วยว่า การนุ่งห่มนั้น
อย่าเอาอย่างมนุษย์เลย ครั้นมาพบเข้าจริงๆ สาวสวรรค์นี้ยิ่งกว่าชาวมนุษย์
78 จรัมบุญ
