Page 90 - หนังสือจรัมบุญ ที่ระลึก ๑๒๓ ปีชาตกาล งานวันมูลนิธิสมเด็จพระสังฆราช (ปุ่น ปุณฺณสิริหาเถร) ๒๑ กรกฎาคม ๒๕๖๒.
P. 90
เต็มเท่านั้น ต้องฝืนพระทัยหนีความรักลูกและพระเทวีไปในขณะนั้น
อยู่ช้าไม่ได้เป็นเวลาใกล้จะรุ่ง ผู้คนตื่นขึ้นมาจะขัดขวาง จึงให้นายฉันนะ
อ�ามาตย์ผูกม้าทรงมีนามว่ากัณฐกะ พระองค์ทรงม้ามีนายฉันนะ
ตามเสด็จ ถึงฝั่งแม่น�้าอโนมานที ได้ใช้พระขรรค์ทรงตัดพระเกศา
ทรงอธิษฐานเป็นนักบวชแสวงหาโมกขธรรม ทรงมอบม้ากัณฐกะ
เพื่อให้น�ากลับเมืองกบิลพัสดุ์ มอบแก่พระราชบิดาต่อไป
พระมหาสัตว์ทรงทราบว่า อาฬารดาบส กาลามโคตร เชี่ยวชาญ
ในรูปสมาบัติ จึงทรงเข้าศึกษาจนจบหลักสูตร ทรงเห็นยังไม่เป็น
ทางหมดทุกข์ จึงลาอาจารย์ไปส�านักอุทกดาบส รามบุตร ผู้เชี่ยวชาญ
ในอรูปสมาบัติเข้าศึกษาจนจบหลักสูตรเหมือนกัน ทรงเห็นยังไม่เป็น
ทางตรัสรู้
จึงทรงใคร่ครวญต่อไปว่า การบ�าเพ็ญทุกกรกิริยานั้นเป็นพรต
ที่บ�าเพ็ญได้ยาก เป็นที่สรรเสริญของคณาจารย์ทั้งหลายยิ่งนักว่า
เป็นทางหนึ่งจะพาผู้ปฏิบัติให้พ้นจากทุกข์อย่างแท้จริง น่าที่พระองค์
จะต้องปฏิบัติเพื่อพิสูจน์ความจริงต่อไป ต่อแต่นั้นพระองค์เริ่มอดอาหาร
ทีละน้อยๆ จนไม่เสวยเลย พระสรีรภาพก็แปรไป พระโลมาร่วงหล่น
เพราะมีรากเน่า เสด็จลุกขึ้นก็เซล้ม เพราะหมดก�าลังจะทรงพระกาย
ผู้ผ่านไปมาเข้าใจว่าสิ้นพระชนม์ก็มี
แม้ทรงบ�าเพ็ญถึงปานนั้นก็ไม่ได้บรรลุมรรคผล ทรงเห็นว่า
ไม่เป็นทางตรัสรู้แน่ ตอนนี้อุปมา ๓ ข้อก็เกิดแก่พระองค์ อันธรรมดา
สายพิณขึงตึงเกินไปดีดเข้าก็ขาด หย่อนเกินไปดีดไม่ดัง ทั้ง ๒ อย่างนั้น
ใช้ไม่ได้ ถ้าขันสายพอปานกลางไม่ตึงเกินไป ไม่หย่อนเกินไป ดีดดัง
ไพเราะน่าฟัง
64 จรัมบุญ
