Page 55 - Bir Ölür Bin Doğarız - Kitap

Rosa Parks bu ayrımcılığın neden olduğu aşağılanma

duygusunu artık taşımakta zorlanıyordu. Sonradan, “Oto-
büslerdeki bu muameleye direnişim 1 Aralık günü başlamadı.

Montgomery’de otobüse binmek yerine işe yürüyerek gidip

geldiğim çoktur” diye anlatacaktı.

Ta ki Rosa Parks, “artık yeter!” diyene kadar.

Parks bir gün otobüse binip ücretini ödediğinde, James

Blake adlı şoför inip arka kapıdan binmesini ister. Otobüsten
inen Parks, arka kapıdan binmez ve bir sonraki otobüsü bek-

ler. Bir daha da şoförün Blake olduğunu gördüğü hiçbir

zaman otobüse binmez. Ancak 1 Aralık 1955 günü çok yor-
gundur ve şoförün de Blake olduğunu baştan fark etmemiş-

tir.

Bazı beyaz yolcular ayakta kalınca şoför yerinden kalkıp

arkaya doğru yürüyerek, değişken statülü koltuklardaki si-

yahlara ‘kalkın’ şeklinde bir el işareti yaptı. “Şoförün yaklaş-
tığını görünce renkli bedenimi, elbiselerimin içine adeta

gömmeye çalıştım” diye anlatıyor o anı. Şoförün uyarısı üze-

rine değişken statülü koltukların ilk sırasındaki, üçü de erkek
olan diğer siyah yolcular kalkarak arkaya yöneldi.

Rosa Parks’ın yanında cam kenarında oturan erkek
yolcu da kalktı. Rosa Parks da hareketlendi ancak kamu dü-

zeninin aksi tarafına… Cam kenarındaki koltuğa kaydı ve yıl-

ların aşağılanmışlığının öfkesi ile şoförün gözlerine bakmaya
başladı.

Herkes büyük bir şok yaşıyordu. Kamu düzeni tehdit al-
tındaydı. Blake, “neden kalkmıyorsun?” diye kızgınlıkla

sordu. Parks, insanlığa yakışan yanıtı verdi: “Çünkü kalkıp

yerimi bir başkasına vermem gerektiğine inanmıyorum.”

55