Page 55 - ห้องสมุด

ห น้ า | 55

2. คําสรรพนาม คือ คําที่ใชแทนคํานามหรือขอความที่กลาวมาแลวในกรณีที่ไมตองการกลาว

คํานั้นซ้ําอีก ทําหนาที่เชนเดียวกับคํานาม

ตัวอยาง

สรรพนามแทน ขา ขาพเจา กระผม ผม เรา อาตมา ฉัน (แทนผูพูด)

ผูพูด/ผูฟงและ เธอ ทาน มึง เอ็ง พระคุณเจา (แทนผูกําลังพูดดวยหรือผูฟง)

ผูที่กลาวถึง เขา พวกเขา พวกมัน (แทนผูที่ถูกกลาวถึง)

สรรพนามที่กําหนด
นี่ โนน โนน
ใหรูความใกลไกล

สรรพนามคําถาม ใคร อะไร ที่ไหน อันไหน

3. คํากริยา คือ คําที่แสดงการกระทําอยางใดอยางหนึ่งของคํานาม คําสรรพนาม หรือแสดง

การกระทําของประธานในประโยค ใชวางตอจากคําที่เปนประธานของประโยค

ตัวอยาง คํากริยา ไดแก วิ่ง ยืน เดิน นั่ง นอน พูด ไป กิน เลน ฯลฯ

คํากริยาที่ตองมีกรรม
นักเรียน ซื้อ หนังสือ
มารับขางทายจึงจะ
นายแดง กิน ขาว
ไดความสมบูรณ

คํากริยาไมตองมี นกรอง

กรรมมารับขางทาย เธอรองไห

คํากริยาที่ตองอาศัย ฉัน เปน แมบาน

สวนเติมเต็มหรือ เธอ อยู ภูเก็ต

ตองมีกรรมมารับ