Page 147 - Book-LP-Pichit_524 PAGES_1800 Smallest
P. 147
ู
ภาวนากับครูบาอาจารย์ หลวงป�พระสุธรรมคณาจารย์ (เจ้าคุณแดง)
ื
ั
ั
วัดประชานิยม ท่านว่าตอนน้นคนอ่นเขาน่งภาวนากันไป ท่านเป็น
็
ิ
ั
เดก เป็นสามเณร นงภาวนา จิตคงจะลงเป็นอัปปนาสมาธ เห็นเป็น
่
ั
นิมิตปรากฏว่าร่างของท่านเป็นโครงกระดูกท่วท้งร่าง หลุดออกไป
ั
เต้นระบำหย็อง ๆ แหย็ง ๆ อย่ข้างหลังบ้างข้างหน้าบ้าง ท่านหัวเราะ
ู
ขึ้นเอิ�ก ๆ อ๊าก ๆ ครูบาอาจารยท่านถามว่า เณรหัวเราะทำไม ท่านก็เล่า
์
ให้ครูบาอาจารยฟัง ว่า “..เห็นเป็นโครงกระดูก... ตัวผมนี่แหละออกไป
์
์
ิ
เป็นกระดูก..” ครูบาอาจารยท่านจึงบอกว่า นนจิตเป็น อัปปนาสมาธ
่
ั
จิตท่านรวมเป็นสมาธิมาตงแต่โน้น คือ จิตรวมเป็นสมาธิแล้วเป็น
้
ั
ปฏิภาคนิมิต ท่านก็เป็นเด็กแต่ท่านไม่กลัวนะ แปลกเหมือนกัน
ครูบาอาจารย์ก็บอก “..เออ เณรภาวนาดี.. ภาวนาได้แล้ว...” ท่านอาจารย์
่
ึ
เลยร้ตัวท่านว่าภาวนาเป็นมาตังแตนน ซงต่อมาท่านอาจารย์ได้ลง
ู
ั
่
้
้
ไปอยู่ทางภาคกลาง และอุปสมบทเป็นพระท่วัดทางจังหวัดนครปฐม...
ี
ผู้ที่จิตหลุดพ้นแล้ว เมื่อมองกลับไป
ก็ตระหนักแน่ชัดว่ามันผ่านพ้น
ไม่ใช่ว่าความทุกข์ต่าง ๆ ในโลกดับ
มันไม่ได้ดับ มันยังมีอยู่
แต่ฤทธิ์ของมันไม่มาอยู่ที่ใจ
l
ความเปนมาของเรา 133
็
