Page 29 - Book-LP-Pichit_524 PAGES_1800 Smallest
P. 29
ื
ึ
ื
ี
ขวนขวายเพ่อจะไปเรียนต่อ ศึกษาต่อเอาเองในท่อ่น ซ่งส่วนมาก
ก็มุ่งไปทางเมืองหลวงกรุงเทพมหานคร โยมพ่ชินชัย เรียนสูงกว่า
ี
เราสามปี เม่ออยู่โรงเรียนกมลาไสย เขาเป็นรุ่นท ๒ ส่วนเราเป็น
่
ื
ี
รุ่นท่ ๕ เม่อโยมพ่อย้ายกลับมาเป็นครูใหญ่ท่โรงเรียนกาฬสินธุ์
ี
ี
ื
พิทยาสรรพ์ และพวกเราก็ย้ายตามโยมผู้ปกครองคือพ่อมาด้วย
ี
ดังกล่าว พวกเราเรียนช้นมัธยมต่อท่โรงเรียนกาฬสินธุ์พิทยาสรรพ์
ั
ั
ั
จนจบการศึกษาระดับมัธยม พอเราเรียนจบช้นมัธยม สมัยน้น
ี
ี
ั
ี
ั
ท่ภาคอีสานบ้านเรา การศึกษาท่สูงไปกว่าช้นมัธยมท่เรียกว่าช้น
ั
ู
ั
ั
่
ึ
ี
็
มหาวิทยาลัยมนยงไม่มี จะมกแต่ว่าเป็น ‘โรงเรียนฝึกหดคร’ ซง
ี
่
ก็มีเปิดอยู่สองแห่ง คือท่มหาสารคาม กับ อุบลราชธานี รุ่นพ
ี
ของเรา (สุภาพ) จบช้นมัธยมก่อนเราหน่งปี โยมพ่อก็ให้ไปเรียนคร
ึ
ู
ั
เพราะว่าเป็นสถานศึกษาช้นสูงข้น แม้จะยังมิใช่ระดับอุดมศึกษาได้
ึ
ั
ปริญญา แต่ก็เป็นการศึกษาท่สูง สามารถใช้วิชาการไปทาการทางาน
�
ี
�
ั
ึ
อาชีพได้ ซ่งในสมัยน้นเขาเรียกว่า ระดับประกาศนียบัตร อย่างผู้จบ
จากโรงเรียนฝึกหัดครู ก็จะมีวุฒิเป็น “ปกศ” (ประกาศนียบัตรการ
ศึกษา) ท่โยมท่านเลือกให้ดังน้นก็เพราะเห็นว่า ท่เรียนมันใกล้หน่อย
ี
ั
ี
การเดินทางไปมาไม่ยากล�าบากนัก และค่าใช้จ่ายก็จะน้อยลง โยมพ่อ
ทีแรกก็คิดว่าจะให้เราไปเรียนครูน่แหละ เพราะค่าใช้จ่ายจะน้อย ไอ้
ี
ตัวเราก็กลัวนักกลัวหนา เราลาบากใจ เพราะว่าเราไม่มีนิสัยจะสอน
�
ผู้สอนคน เรานึกลาบากยากย่งอยู่ในใจ เราจะไปสอนใคร สอนอะไร
ิ
�
ี
่
ั
ั
�
สอนยังไง ท้งกลัวท้งนึกยากใจว่าคงทาไม่ได้ คงตายแน่ พอดีโยมพ
ชินชัยเขาอยู่กรุงเทพฯ คือโยมพ่ชินชัย จบการศึกษาช้นมัธยมปีท่ ๖
ี
ี
ั
ุ
่
ุ
ี
ิ
ิ
ื
่
จากกาฬสนธ์ก่อนเรา แล้วได้เดนทางเข้ากรงเทพฯ กบเพอน ๆ หาท
ั
ึ
เรียนต่อ ซ่งเม่อถึงตอนเราเรียนจบจากโรงเรียนกาฬสินธุ์พิทยาสรรพ์
ื
ในปี พ.ศ.๒๕๐๑ ตอนน้นเราอายุได้ ๑๖ ปี โยมพ่ชินชัยเขาเรียน
ั
ี
หนังสือเก่งอันดับน�าหน้าตลอดมาอยู่แล้ว เม่อไปหาท่เรียนต่อใน
ื
ี
l
ความเปนมาของเรา 15
็
