Page 27 - Book-LP-Pichit_524 PAGES_1800 Smallest
P. 27
�
แม่มาก ระยะนั้นเรากับพี่สาว (สุภาพ) ไปอยู่เป็นเพื่อนพ่อที่ต่างอาเภอ
ี
ั
ี
่
ี
�
ทอาเภอนอกออกไป โดยเฉพาะท่บ้านพักท่โยมพ่อต้องไปอยู่น้น มัน
ี
ี
อยู่โดดเด่ยวเปล่าเปล่ยวมาก (เพราะอยู่ในบริเวณโรงเรียน ซ่งเพ่ง
ิ
ึ
�
กาลังก่อสร้างอยู่ ยังไม่ทันเสร็จ อยู่ในย่านป่าละเมาะ ไกลออกไปจาก
ย่านผู้คนอยู่อาศัยโดยท่วไป..) เม่อไม่มีใครอ่น พ่อก็เอาลูกไปอยู่
ื
ื
ั
เป็นเพ่อน หลายวันมา ลูก คือพวกเรา ก็คิดถึงแม่มาก พวกเรา
ื
ี
ขออนุญาตพ่อเดินทางกลับบ้านท่ กาฬสินธุ์ โยมพ่อก็สอบแล้วสอบอีก
ว่าจะกลับกันยังไง ไปยังไง พวกเราก็ว่าจะเดินไปกับรถ กับเกวียนท
่
ี
ิ
็
ิ
ิ
ึ
ู
เขาเดนทาง เราจะพากนเดนเท้าไป ซ่งการเดนเท้าไปใครกร้อย่ว่าต้อง
ั
ู
ั
เดินทางระยะไกลอยู่ คงต้องเดินกันท้งวัน ทางพวกผู้ใหญ่คือลูกน้อง
ของพ่อท่เป็นภารโรง ช่อ อาว์บัวสี อ่อนนะนัย เขาก็ห่อข้าวให้ไปกิน
ื
ี
กลางทาง พวกเรากได้ข้าวห่อไปคนละห่อ พอดวนนนมเกวยนเดินทาง
ี
ี
ั
ี
ั
้
็
พวกเราก็เดินตามหลังเกวียนไป แต่พอเดินข้ามลาน้าปาวไปฝั่งโน้น
�
�
ั
ึ
ู
ึ
ั
่
ี
ึ
ั
้
ิ
่
ไปได้ไม่ไกลนกก็ร้สกเหนอยเหลอเกน เรานกขนว่าห่อข้าวนมนหนก
ื
ื
กินข้าวซะ มันจะได้เบา เราก็ชวนพ่เรากินข้าวท้งท่ยังเช้าอยู่ และก
ี
ี
ั
็
ั
ี
่
ิ
ั
ิ
เพงกนข้าวเช้ากนมาแล้ว ยงไม่หว แต่พวกเราสองพน้องชวนกนกน
ิ
ิ
่
ั
ี
ข้าวจนหมดแล้วก็สบายใจว่า เออ คราวน้จะได้เบา เดินไปแต่ตัวเปล่า
สบายๆ ท่ไหนได้แม่เจ้าโว๊ย……ระยะทางมันยังเหลืออีกไกลนัก แต่
ี
จาต้องพากันค่อย ๆ เดินไป พอถึงตอนเท่ยงตอนบ่าย ท้งเหน่อย
ื
ั
ี
�
ุ
ั
ี
ท้งหิวข้าวเลยคราวน้ กว่าจะไปถึงกาฬสินธ์ก็ช่วงบ่ายชายนู้น พวกเรา
กว่าจะถึงบ้านก็พากันหิวข้าวแทบจะแย่ พอกลับถึงบ้านท่กาฬสินธุ์
ี
ู
ั
อารามทหวข้าวมาก รบไปดในครวถามแม่ว่ามอะไรกนบ้างไหม แม่
ิ
ิ
่
ี
ี
ี
บอกไม่มีกับข้าวอะไรเลย มีแต่ข้าวเย็นเหลืออยู่ในน่น สองพ่น้องพากัน
ั
ี
กินข้าวเย็นหมดไปตั้งกระติบหนึ่ง…
l
ความเปนมาของเรา 13
็
