Page 393 - Book-LP-Pichit_524 PAGES_1800 Smallest
P. 393
ี
ั
ื
เห็นคนนอนอยู่บนพ้นชานชาลารอบ ๆ เสาท่ต้งรับหลังคา นอนเต็ม
ั
ี
ท่วไปหมด สถานีรถไฟอินเดียมันไม่ได้มีรางสองรางนะ แต่ละสถาน
�
รถไฟของเขาในเมืองค่อนข้างใหญ่ มันกว้างใหญ่พอ ๆ กับหัวลาโพง
บ้านเรา มีชานชาลาให้ขบวนรถมาจำอดเทียบหลายทีเดียว เราสังเกต
ี
ั
เหนว่าสถานรถไฟของเขามนใหญ่กว่าเรา รางรถไฟกช่วงกว้างกว่า
็
็
บ้านเรา มาตรฐานบ้านเราประมาณ ๘๐ ซึ่ม. ของอินเดียเขาจำะ
ประมาณเมตรกว่าใกล้ ๆ สองเมตรนู่นแน่ะ เราไปเห็นคนเขานอน
ื
บนพนชานชาลา โดยเขานอนเอาหัวชนเข้าไปตรงโคนต้นเสา แล้ว
้
เอาขาออกมารอบ ๆ เสา ดูแล้วมันเป็นเหมือนวงกลมเต็มเลยนะ
ทีแรกเรานึกว่าเป็นเศษผ้า หรือเป็นตะกร้ากระบุงมาวางกองเอาไว้ท
่
ี
ั
ตรงน้น ดูมันรวมกันเป็นกระจำุกเลย โยมเขาต้องรีบบอกให้ระวัง
ี
เหยียบคน ระวังเหยียบคน โอ้โห คนมานอนเต็มรอบโคนเสาเลย ม
้
ั
ั
่
ุ
้
ทกเสาทวไปหมด เราถามว่าคนพวกนนมาจำากไหน มารอขนรถไฟ
ึ
หรืออย่างไร เขาบอกว่าไม่ใช่หรอก คนพวกนี้เขาอยู่แถวนี้ เขาไม่มีบ้าน
มีช่อง ก็เลยเอาท่ตรงน้นแหละเป็นบ้าน เส่อ หมอน มุ้ง ไม่มีอะไร
ื
ี
ั
ทั้งนั้น ตัวก็ดา ๆ มอม ๆ แมม ๆ ถามว่าแล้วเวลาหิวจำะกินยังไง เขาว่า
�
ั
ั
ก็ไปหาขอทานเขากินแถวน้น เวลาจำะขับถ่ายเขาก็ถ่ายมันลงไปตรงน้น
แหละตรงรางรถไฟ น้าท่าก็เอาตามก๊อกในสถานีรถไฟ มันไม่ใช่มีคน
�
ั
ั
ี
สองคนสิบคนย่สิบคนนะ มันมีเป็นร้อยเลย ท้งอยู่ท้งกินขับถ่าย
ั
ตรงน้นเสรจำ เรานึกสมเพชเวทนา ทางญาติโยมท้งท่านอาจำารย์
็
ั
ั
ุ
่
ี
ี
มคคเทศก์เขาบอกว่าเวลาขนรถไฟ เราต้องไปยนรอตรงทเขาขดหมาย
้
ึ
ื
่
ื
ึ
ี
ไว้บนพ้นชานชาลาสถานี เม่อรถไฟมาถึง ทางข้นรถไฟมันจำะตรงกับท
ื
เรายืนอยู่พอดี ให้เรารีบกรูข้นไปเลยไม่ต้องห่วงอะไรท้งหมด หีบห่อ
ั
ึ
สัมภาระไม่ต้องห่วงจำะมีคนจำัดการขนข้นให้เอง แล้วไม่ต้องลังเลว่า
ึ
ั
็
ึ
ั
ตัวเองจำะได้ท่น่งตรงไหนยังไง ให้ข้นไปให้ได้ก่อน ถ้าไม่อย่างน้นล่ะก
ี
l
ความเปนมาของเรา 379
็
