Page 475 - Book-LP-Pichit_524 PAGES_1800 Smallest
P. 475
ื
ี
ี
�
วันน้เม่อกาลังฉันภัตตาหารอยู่ ได้ยินเสียงลิงป่าร้องเจ๊ยก ๆ
ื
ู
จ๊าก ๆ ล่นอยู่ในป่าใกล้ไปทางด้านหลังกุฏิเรา เม่อถาม ๆ กันด ก็คิด
ั
ิ
ี
ิ
ั
ี
ั
ี
่
ั
ว่าคงเป็นเสยงของลงทมนหวาดกลว คดว่าคงหวาดกลวเพราะคงม
คนดักจับมันได้ มันคงกลัวมากด้นรน และร้องอย่างแรง ตามปรกต
ิ
ิ
้
ื
ี
ั
เม่อมันอยู่ในป่ามักจะไม่มีเสียงดังล่นแบบน มักจะเงียบเชียบ หรือไม่
ี
ี
๊
ก็มีเพียงเสียง เจยกจ๊าก เบา ๆ แต่ก็อาจเป็นได้ว่าเป็นการท่ลิงตวใหญ่
ั
ข่มขู่ หรือรังแกลิงตัวเล็ก ตัวเล็กเลยร้องล่น ก็อาจเป็นได้เหมือนกัน
ั
�
เราเกิดความคิดวาบเข้ามาว่า สัตว์ มันกาลังหาอยู่หากิน มัน
�
กาลังโหยหิว หากินตามป่าตามดงเร่อยมาใกล้ท่เราอยู่ มันคงได้
ื
ี
ของกินตามแบบป่าดงธรรมชาต คงไม่มีดอกท่จะได้กินอาหารท่มี
ิ
ี
ี
รสชาติอร่อยด้วยการปรุงแต่งสรรหามาเพียบพร้อมอย่างเรา ๆ แม้
้
อาหารของมันก็คงหาได้โดยยาก ไม่อุดมสมบูรณ์ล้นเหลืออย่างเราน
ี
้
ี
ื
ี
อกทงเพ่อการหาอาหารเพยงแค่นนมนกจาต้องเหนดเหนอย ต้อง
ั
็
้
่
�
ั
ื
ั
็
ออกแรงกาลังอย่างเต็มท่จึงจะได้ ไม่ได้อย่างง่าย ๆ เหมือนเราเลย
ี
�
ี
ั
ในขณะท่เท่ยวหาอาหารอยู่น้นก็มิใช่เท่ยวไปโดยสบาย ๆ หายห่วง
ี
ี
�
จาต้องเฝ้าระมัดระวังตัวเองเพราะมีภัยอันตรายจากการเบียดเบียน
ั
ื
รังแกของสัตว์อ่น รวมท้งจากคนเราอีกด้วย กินอย่างสะดวกสบายใจ
ื
ก็ไม่ค่อยได้ เม่อหาอาหารก็หาด้วยจิตใจหวาดกลัว เม่อได้มาแล้วก�าลัง
ื
กินก็ด้วยจิตใจหวาดกลัว คงไม่มีโอกาสท่จะเพลิดเพลินสบายใจขณะ
ี
กนอย่างพวกเราดอก คดดูแล้วน่าสงสารเขา น่าเห็นใจเขามาก คนเรา
ิ
ิ
ไม่น่าจะไปเท่ยวล่าเบียดเบียนเขาเลย เขาน่ะหวาดกลัวคนเราอยู่เป็น
ี
อนมากอย่แล้ว แต่เพราะความหวโหยต้องหาอย่หากนดอกทีเทยว
ู
ี
่
ั
่
ิ
ู
ิ
ื
่
่
ี
ี
่
ี
ี
่
ี
็
ไปตามทโน่นทน แม้เมอใดมาพบคนเราเข้าเขากรบร้อนรบหนอย่าง
ี
ั
เต็มกาลัง อย่างทุลกทุเลมาก บางทีมีอะไรท่คาบคาปากกินอย่ก็ต้อง
ู
�
ี
รีบว่งไปท้ง ๆ ท่ของกินยังคาอยู่ในปากน่นเอง อย่างน้จะมีความอร่อย
ิ
ี
ั
ั
ี
l
ความเปนมาของเรา 461
็
