Page 477 - Book-LP-Pichit_524 PAGES_1800 Smallest
P. 477
ื
มีแต่จะเอาเขามากินมากัดมาแทะเน้อเขา แขนเขา ขาเขา แทะกระดูก
ี
ื
ี
กระเด้ยวเขา บ้างก็คิดเอาเกลือทาใส่เน้อของเขาแล้วปิ้งไฟท่ร้อน ๆ
ั
เอาเน้อเอาแข้งเอาขา เอาตับไตไส้พุงเขา ใส่หม้อใส่น้าร้อนต้งไฟ เอา
ื
�
ื
ของเผ็ด ๆ แสบ ๆ เค็ม ๆ มาใส่ เอาอะไรต่าง ๆ ว่าเป็นเคร่องปรุงมา
ี
ิ
ใส่ร่วมกับช้นส่วนร่างกายของเขาท่เขาหวงแหนอย่างมาก แล้วเอามา
ื
กินกันด้วยความสุขสาราญ ไม่เคยได้นึกคิดเลยว่าเม่อตนกาลังสุข
�
�
ั
สาราญอยู่น้น ผู้ท่ตนไปเบียดเบียนจนสามารถเอาร่างกายเขามากิน
ี
�
็
้
ั
ื
ิ
ุ
้
ั
อย่บดนนน เขาจะทกข์เดอดร้อนสาหสเขาจะเจบปวด และดนรน
ู
ั
ี
้
ิ
ื
ตกใจเพียงใด เม่อไปว่งไล่จับเขามา หรือดักจับ ดักยิง ดักฆ่าเขาอยู่
ั
็
เขากทกข์เพราะอยากอาหาร และเพราะหวาดกลว หวาดระแวงภัย
ุ
อยู่ตลอด น่นก็ทุกข์มากอยู่ พอจับเขามาได้ หรือยิงได้ฆ่าได้ น่ก็เป็น
ี
ั
ขณะทแสนทกข์ทรมาน เรากน เราสะดวกอย่สบายด้วยความทกข์ทน
ี
่
ิ
ู
ุ
ุ
ี
ของเขาแท้ ๆ เลิกเถิด เลิกเบียดเบียนฆ่าแกงกัน ในโลกน้มันมีความ
ี
โหดร้ายเป็นเคร่องอยู่กันแทบท้งส้น พวกเราหนีไปกันเสียเถิด หน
ื
ิ
ั
้
ไปเสียจากโลก จากการเทียวเวียนมาเกิดมิว่าในโลกน หรือโลกอ่นใด
ี
ื
หมด อย่าให้ต้องเวียนมาเกิดอีกเลย เกิดมาแล้วมันจะต้องมีการได้
ิ
เบียดเบียนกันอยู่แทบจะตลอดไป น่าสลด สังเวชใจ อย่างย่ง เรา
ื
้
ึ
ี
ื
สลดใจมากกับเร่องท่เกิดข้นในใจวันน มันเกิดข้นมาเองเม่อได้ยินเสียง
ี
ึ
ี
ลิงป่ามันร้องเจ๊ยก ๆ จ๊าก ๆ ในป่า และเม่อคิดว่ามันอาจจะก�าลังตกอยู่
ื
ี
ในภาวะหวาดหว่นหวาดกลัว และกาลังด้นรนเพ่อให้พ้นอยู่ในบัดน้..
ั
ิ
ื
�
l
ความเปนมาของเรา 463
็
