Page 480 - Book-LP-Pichit_524 PAGES_1800 Smallest
P. 480
ั
ั
�
ั
�
ิ
้
ื
เขากาลงเอามนมาเร่ขายให้ยกษ์ (คนซอ) เอาไปทากน เขาบรรยาย
ี
ึ
ประเภทอาหารท่จะประกอบข้นอีกด้วย (ว่าต้มใส่ใบหมากขามอ่อน)
ี
น่าสงสาร น่าเห็นใจมันแท้ ๆ มันเป็นสรรพสัตว์ท่เกิดมาในยุคสมัย
ั
เดียวกันกับเรา แต่มันช่างอาภัพเหลือเกิน มันท้งหลายน่งอยู่ นอน
ั
อยู่ในกะละมังบนรถปิ๊กอัพ รอดูเหตุการณ์ ไม่รู้อะไร ก็คงนึกหวาด
กลัวอยู่บ้างตามวิสัยของสัญชาตญาณสัตว์ กลัวว่าเขาจะมาท�าร้าย
็
ั
มัน แต่เม่ออยู่ในน้นนานเข้า เห็นคนเขามาจับมาคล�าตัวมัน แล้วก
ื
จากไป บ้างก็จับเอามันยกข้น แล้วใส่ลงไปในถุงใส ๆ พร้อมกับเพ่อน
ึ
ื
ั
ุ
ุ
ของมนอีกบางตัว บางถงก็เห็นเขาเอาใส่รวมกันหลายตัว บางถงก็น้อย
�
�
ตัว เห็นเขาจับ ๆ คลา ๆ ก็เลยนึกสบายใจข้นมาหน่อยว่าคงไม่ทาร้าย
ึ
มันดอก แต่ท่ไหนได้ เขาร้องอธิบายสรรพคุณของเน้อหนังร่างกาย
ี
ื
ี
ื
ของพวกมันว่ากินได้กินด อร่อย เขาเอาเพ่อนของมันใส่รวมไปในถุง
ี
ั
ื
เอาให้คนโน้นคนน้ไป หลายถุงแล้ว น่นน่ะเขาจะเอาเพ่อนของมันไป
ี
ี
ทุบไปต เอาไปต้มในหม้อมน�้าเดือดพล่าน เอาใบมะขามอ่อนลงใส่
ี
เอาพริกเผ็ดแสบลงใส่ เอาเกลือ น้าปลา กะปิ ปลาร้าลงใส่ ท่เค็ม
�
แสบผิวหนังไปท้งตัว จนตายแล้วเขาก็จะกินพวกของมัน แม้มันเอง
ั
ึ
ั
ุ
่
ุ
กจะต้องถกจบใส่ถงใสให้ยกษ์ตนหนงจนได้ในทสด แต่มนไม่ได้คด
่
ี
ั
็
ู
ั
ิ
อย่างว่าดอก โอ น่าสงสารจัง มันไม่รู้อะไรด้วยเขาเลยสักน้อยนิด
ไม่รู้เลยว่าภัยใหญ่ของชีวิตกาลังมาถึงมัน ในความสานึกปรกติของ
�
�
สัตว์ท่วไป ก็คงจะมีความหวังว่าสักหน่อยก็คงจะพ้นทุกข์ท่เขาจับมา
ั
ี
ั
น้นไปได้ มันคงคิดหวังอยู่แค่น้นเอง สัตว์โลกท้งหลายเกิดมาอยู่ใน
ั
ั
ี
โลกด้วยสภาพการณ์ท่คับแคบ ไม่ค่อยมีโอกาส ไม่ค่อยมีอิสรภาพ
ไม่ค่อยจะได้อยู่แบบสบาย แม้จะอยู่ก็ต้องหลบ ๆ ซ่อน ๆ จะกินก็ต้องคอย
ู
ให้ว่างจากการร้เหนของผู้อ่นเสียก่อน เช่น ต้องให้มืดค่าเป็นกลางคืน
็
�
ื
เสียก่อน แม้จะกินก็ได้กินนิด ๆ หน่อย ๆ ไม่ค่อยได้กินอร่อย ไม่อิ่มหมี
ี
พีมัน ท่อยู่อาศัยต้องขวนขวายหาเอาเอง แบบแค่พอเป็นไปจะเอาด ๆ
ี
l
466 พระพิชิต ชิตมาโร
