Page 513 - Book-LP-Pichit_524 PAGES_1800 Smallest
P. 513

ี
                                                 ี
                ี
                                ั
                                                                      ี
              ท่อยู่ ในใจเขาคงม่นหมายเอาเป็นท่พักท่อยู่ เป็นสมบัติท่รัก คงนึก
                                                            ื
              เอาไว้จนตลอดไปถึงลูกถึงหลานโน่น แต่แล้วเร่องราวกลับไม่ได้เป็น
                             ี
                                               ี
              ไปดังหวัง ในท่สุดก็ต้องขายเปล่ยนมือไป ก็ไม่ทราบเหมือนกันว่า
                       ั
              เจ้าของด้งเดิมขายเอง หรือว่าเจ้าของเดิมตายไปแล้ว ลูกหลานท่รับ
                                                                              ี
                                                   ี
              ช่วงต่อมาเป็นผู้ขายก็ไม่ทราบ แต่ในท่สุดทุกอย่างก็ต้องได้ปลงได้วาง
                     ี
                                                         ื
              ลงไว้ท่เดิมของมัน มันจะอยู่ท่เดิมตรงน้นเพ่อรอผู้มีความไม่รู้มายึด
                                            ี
                                                     ั
                                                                   ี
              ถือเอาอีกระลอกแล้วระลอกเล่าต่อไปเร่อย ๆ ตราบใดท่สรรพสัตว์ท่ม
                                                                               ี
                                                    ื
                                                                                ี
              กิเลสยังไม่หมดส้น เร่องราวการมายึดถือครอบครองเอาท่ดินผืนน้น
                               ิ
                                                                       ี
                                    ื
                                                                               ั
                                           ั
                           �
                                    ื
              ผืนน้ก็คงจะดาเนินไปเร่อย คร้งแล้วคร้งเล่า ไม่จบส้น
                                                               ิ
                   ี
                                                   ั
                            ื
                      ในส่งอ่น ๆ คนเราก็อย่างเดียวกัน เกิดมาเป็นผู้หญิงผู้ชาย
                          ิ
                                                                           ี
                                                               ิ
                                                         ั
              พอเติบโตเป็นหนุ่มเป็นสาว ร่างกายเปล่งปล่งอวบอ่ม แข็งแรงมก�าลัง
                                                          ี
                                                ื
                                                      ิ
                                                ่
                        �
                          ั
                      ็
              วงชา กสาคญตนว่าสวยว่างาม ชนชมยนดกับรปทรง และสภาวะ
               ั
                                                              ู
                                                          ่
              ของตน ช่นชมยินดีกับร่างกายท่าทางของคนอน มองดูโลกด้วยความ
                                                          ื
                        ื
                                           ื
              เบิกบานยินด รักใคร่นิยมชมช่นกับทุกส่งทุกอย่าง เห็นว่าอะไร ๆ ใน
                           ี
                                                     ิ
                                      ื
                                                                                ่
                                                                        ิ
              โลกล้วนแต่สวยงามน่าช่นชมไปหมด มีความผูกพันในทุกส่งอย่างท
                                                                                ี
                                         ่
                               ุ
                             ี
              ประสพ แต่ในท่สดของทุกสงก็คือความเป็นอยู่ และเป็นไปเฉพาะของ
                                         ิ
                                    ื
              มัน มันไม่ได้มีความเอ้ออาทรกับความอ้อยอ่ง อาลัย ของสรรพสัตว์
                                                         ิ
              ใด ๆ แม้แต่น้อยนิด อีกไม่ทันนานก็จะต้องแก่เฒ่าและอ�าลาจากกัน
                    ั
                         ิ
              จากท้งทุกส่งทุกอย่าง ทุกเร่องราว ท่ต่างก็ได้ประสพพบพานมาแล้ว
                                                   ี
                                         ื
                ้
              ทงหมด แล้วต่างต้องแยกย้ายกนไปตามทศทางกรรมของตน น่า
                ั
                                                         ิ
                                               ั
              สมเพชเวทนาสัตว์โลก เกิดมาท้งทีก็ถูกความหลงมัวเมา ปกคลุมท้ง
                                             ั
                                                                               ั
                                                                   ี

              ตานอกตาใน มองไม่ออกว่าจะหยิบเอาฉวยเอาอะไร ๆ ท่เป็นประโยชน์
                                                                                ี
                                                                                ้
                                             ี
              เป็นอรรถเป็นธรรมจากโลก ท่ตนมีบุญพอสมควร ได้มาเกิดแล้วน
              น่าสลดใจ
                                                                        l
                                                        ความเปนมาของเรา   499
                                                              ็
   508   509   510   511   512   513   514   515   516   517   518