Page 511 - Book-LP-Pichit_524 PAGES_1800 Smallest
P. 511
ู
ว่าไปยิงอะไรมา เราก็เอานกน้อยให้ท่านด โยมแม่ว่า “โธ่ ลูกเอ๋ย
ี
่
้
ิ
�
ตัวมันก็เล็ก ๆ แค่น ถึงเอามันมากินก็กินได้ไม่อ่ม ได้ไม่กีคา มันตัว
ั
เล็กแค่น้น เจ้าตัวใหญ่กว่ามันมากมาย เจ้ารังแกมนท่ตัวเล็ก ๆ ไม่
ั
ี
ื
ั
ั
ั
ั
็
ู
สงสารมนเลยหรอ มนมาหากินลกไม้เลก ๆ เท่าน้น มนไม่ได้ฉกชิง
แย่งชิง หรือลักขโมยของใครเลย มันคงหิวอาหารเหมือนเจ้าหิวข้าว
มันมาหากินด้วยความอยากแท้ๆ บางทีมันอาจจะยังมีลูกตัวเล็ก ๆ
ี
ิ
ี
เล็กย่งกว่ามัน นอนคอยอยู่ท่บ้าน ท่รังของมัน รอแม่ รอพ่อ ท
ี
่
ไปหาอาหารแล้วกลับมาป้อนมันก็ได้ น่าสงสารมันนะลูก เผ่อม
ี
ื
ั
ลูกมันคอยอยู่จริง ๆ มันคงคอยนาน ท้งหิวท้งคิดถึงแม่ คิดถึงพ่อ
ั
ื
ี
ั
ั
จนมืดค�่า หิวก็หิว เหน่อยอ่อน ในท่สุดคงตายจากไป” ต้งแต่น้นมา
ิ
ั
ึ
ึ
ึ
ู
เรานกฝังใจอย่ลก ๆ เสมอ เรานกสงสารฝังจตฝังใจ เราจงระวงตนเอง
ึ
ไม่รังแกใครตลอดมา ทีแรก ๆ ก็ด้วยกาย วาจา ต่อมาแม้เม่อเรา
ื
�
คิดโกรธเคืองแค้นใจ คิดจะทาวิธีใดแก้แค้นท�าร้าย เราก็ให้นึกละอาย
ื
ี
ในท่สุดความรู้สึกท่จะคิดทาร้ายผู้อ่นของเราก็หมดไป จะเหลือก็เพียง
ี
�
ิ
ั
แต่ความเคืองใจ เสียใจบ้างเท่าน้น ย่งเป็นคน หรือสัตว์ท่เราเห็นว่า
ี
ึ
เขาตัวเล็กกว่า ด้อยกว่าเรา ไม่ว่าทางด้านไหนด้านหน่ง เราจะไม่ม
ี
�
น�้าใจแม้จะโกรธเคือง ซ้ายังมีความคิด และความพยายามช่วยเหลือ
ื
ึ
เสมอ อีกท้งเม่อได้มน�้าใจสงสารเห็นใจผู้อ่นมากข้น ๆ กระท่งจะพูด
ั
ั
ี
ื
อะไรกับใคร เราคอยระวังอยู่เสมอมิให้ถ้อยค�าของเราเบียดเบียน
่
ี
�
ผู้ใด เราเคยสังเกตเห็นบางทีบางคนเขาพูดจาทาร้ายกัน เช่น ในท
ประชมหลาย ๆ ครง เรานกสงสาร และเหนว่าการทาร้ายแบบนน
้
ุ
ั
้
ึ
ั
็
�
ทาความเจ็บปวดไม่เบาเลย อาจจะท�าความเจ็บช�้าอับอายแก่เขาไป
�
ื
ช่วชีวิต เราระวังเสมอเม่อจะต้องพูดอะไรกับใคร เพ่อมิให้เขาเกิด
ั
ื
ความรู้สึกด้อยน้อยค่าราคาตนเองลงไป เรายังนึกเห็นอีกด้วยว่า หาก
ี
ั
่
ั
ู
เราพดคยกนแบบททุกคนมีความเป็นตวของตนเอง เสมอหน้ากัน
ุ
l
ความเปนมาของเรา 497
็
