Page 510 - Book-LP-Pichit_524 PAGES_1800 Smallest
P. 510
ึ
่
ี
ต่าง ๆ ทน�ามาซ่งความสงสารเห็นอกเห็นใจคน และสัตว์ท้งหลาย
ั
�
้
ี
อยู่บ่อย ๆ จากการได้เห็นมามาก ๆ ทาให้เรานึกสรุปอยู่ในใจว่า โลกน
มีสัตว์มาเกิดมากมายหลายตัว หลายสายพันธุ์ โดยธรรมชาติก็
ี
เบียดเบียนกันอยู่แล้ว เน่องด้วยการแย่งชิงอาหาร และปัจจัยส่อ่น ๆ
ื
ื
ื
ี
ิ
�
ี
ี
แต่ก็ยังมีสัตว์ท่พัฒนาตนจนฉลาดเฉลียวย่งกว่าตัวอ่น ๆ ท่ไม่มน้าใจ
ื
ี
ั
ซ่อตรง ไม่เอาแค่พอดีกับท่ตนต้องกินต้องใช้ในบัดน้นเหมือนสัตว์
ื
ตัวอ่น ๆ แต่จะเอามาก ๆ แย่งเอา เบียดเบียนท�าร้าย แย่งชิงด้วย
ี
�
้
�
วิธีการสารพัด ไม่คานึงถึงน้าใจผู้ใด ในกรณีท่หมาตัวเม่อเช้าน เรา
ี
ื
มิได้ตาหนิคนท่เป็นเจ้าของมันดอก แต่เพียงเรานึกเห็นสภาพความจริง
ี
�
้
ี
ึ
ในชีวิตของสัตว์ตัวหน่ง ว่ามันมีโอกาสน้อยนักในโลกน ของกินมัน
ิ
้
็
ั
ี
่
ี
็
กหายาก จะได้อย่ได้กนอะไร ๆ ในสมยนกล้วนต้องเป็นทเจ้าของ
ู
ั
เขาให้เท่าน้น มันจึงได้แต่ว่งตาม กระดิกหางประจบให้เจ้าของเขา
ิ
สงสารเห็นใจ (เราคิดเอาเองหรอก มิใช่เรารู้ใจหมาหรอกนะ อย่า
เข้าใจไขว้เขว) มันคิดและหวังอยู่ว่าเจ้าของคงจะสงสารมัน หยิบเอา
ิ
ื
อะไรสักช้นหน่งให้มันกินบ้าง มันคงหวังเต็มเปี่ยม เพราะเม่อสักครู่
ึ
ี
้
่
ี
ู
ก่อนน เจ้าของก็ยงดกับมัน ยังเล่นกัน หยอกกันอย่กับมัน เมือมา
ั
ประสบอาการท่เจ้าของตะเพิดมัน ท้งก็ไม่ได้ให้อะไรมากินอีกด้วย
ั
ี
มันก็เลยผิดหวัง ผิดคาด ทั้งลังเล สงสัย เศร้า เสียใจ เลยออกอาการ
�
หัว หู หาง ตก รีบค่อย ๆ ก้ม ล่าถอยออกไปห่างๆด้วยความเจ็บช้า
้
ั
เรามกสงสารเหนใจผ้คนมาตงแต่เป็นเดกแล้ว เราเคยไป
็
ู
ั
็
ยิงนกตัวเล็ก ๆ มา เอาหนังสต๊กยิงลูกหินใส่ตัวมัน มันคงเจ็บมาก
ิ
�
ั
ตกลงมาตาย เราตอนน้นยังเด็ก กาลังคะนอง ยังไม่รู้สึกว่าสงสาร
มันนัก แต่ก็นึกสังเกตอยู่ว่ามันตัวเล็ก ๆ ถูกก้อนหินว่งมาชนอย่างแรง
ิ
เลยตาย แต่เรายังไม่นึกเห็นอกเห็นใจมัน คิดอยู่แต่ว่าจะเอาไปบ้าน
ไปปิ้งกินให้อร่อย เม่อเอาไปถึงบ้าน โยมแม่ของเราท่านเห็นเข้าก็ถาม
ื
l
496 พระพิชิต ชิตมาโร
